Vanmorgen met ongekende kriebels opgestaan…..
Na het ontbijt gaan we richting de Ringvägen.
Moeilijk is het afscheid nemen van elkaar.
Nog wat foto’s gemaakt en dan is het echt we moeten er vandoor.
En dan krijgen we een droevig bericht uit Nederland.
Ze hebben mijn lieve ome Ton (ook bekend met COPD in slaap gebracht en dat hij daar niet meer zal van ontwaken.
Verdrietig en stamelend verteld ik het nieuws aan papa.
Tjee, is dat hetzelfde als die bij van ons???
Ik probeer het uit te leggen en hij is er stil van.
We zijn gelukkig op tijd vertrokken want het weer wordt naar mate we richting Trondheim rijden slechter.
Deze rit naar Trondheim liep alles behalve soepel. Twee hevige sneeuwstormen en weinig zicht. Tijdens ons pauze laden we ook nog even de auto en weer door.
Ondertussen krijgt Hanneke een melding dat de vlucht vertraagd is met 3 kwartier.
Dan zijn we er eindelijk maar dan is het loslaten weer heel moeilijk. Ons pap huilde zelfs en bedankte ons voor de ongelooflijk mooi tijd en goede zorgen.
En dan Hanneke en Dilayla, hoe leg je het uit aan een kind van 4 dat ze niet kan blijven.
Nou, we laten de tranen van verdriet om het missen, maar ook van geluk gewoon stromen.
Geluk dat we dit met hun hebben kunnen delen en vooruit kijken naar een volgende vakantie samen.
Een laatste zwaai, een kus in de lucht en we moeten ze echt laten gaan.
En dan krijgen we bericht dat ze in het vliegtuig zitten maar dat ze de volgende aansluiting waarschijnlijk missen.
Gelukkig houdt Hanneke haar hoofd koel en bij aankomst in Oslo wordt alles geregeld.
Ze worden opgevangen met een busje en naar een hotel gebracht, diner en ontbijt wordt geregeld en ze heeft al nieuwe tickets voor morgen.
Ze vliegen morgen om 16.00 naar Amsterdam.
Wat zijn we trots dat Hanneke dit zo heeft opgepakt en geregeld en gezorgd voor hun drieën.
Wij zijn inmiddels dan al weer een uur onderweg en dan krijgen we het droevige bericht dan Ome Ton is overleden.
Ik weet dat hij mijn reisverslagen trouw elke dag las, en ik heb afgelopen dinsdag nog een berichtje via Messenger gehad.
Ik zal dit zeker koesteren, en ook de videobellen momentjes.
Ben blij dat hij onze droom ook met videobellen heeft gezien.
Ondertussen gaan onze gedachte uit naar de familie.
En dan is die afstand weer zo voelbaar.
Ook terug reis is het bar en boos, we moeten zelfs de achterkant van de auto tussentijds schoonmaken omdat met de verlichting niet meer ziet.
Zodra we 30 km over de grens van Zweden zijn houdt het op met sneeuwen.
Gelukkig kunnen we nu met groot licht rijden.
En als we net thuis aankomen stopt er een auto. Er wordt gevraagd of we de eigenaar zijn van de huisjes. Nee, dat zijn we niet maar hoezo?
En was namelijk een gast die het huisje heeft gehuurd en deze heeft een aanrijding in het dorp gehad. Hij is door een vrachtwagen aangetikt en is gaan tollen en tegen een lichtpaal aangereden. De veroorzaker is door gereden. Auto totaal aan de achterzijde kapot.
Maar hij heeft gelukkig zelf niets. Alleen de auto ligt vol met spullen of we die zouden willen ophalen en even opslaan.
Dus zo gezegd zo gedaan.
Vandaar dit late verslag.

Geschreven door Moniek.reizen