Vanmorgen heel vroeg werd ik wakker door een niet fijne droom. (Een nachtmerrie 1ste klas.)
Tja, en dan gaan alle ratels in mijn kop weer op volle toeren draaien.
Dus vanaf die tijd heerlijk onder de wol gelegen telefoontje erbij en krant lezen tot de wekker gaat.
En dan doe je de deur open, en ja wel hoor!
Het sneeuwt, het is weer mooi wit.
Weliswaar een dun laagje maar het oogt al veel mooier dan de afgelopen dagen na de storm.
We krijgen een app of we Marieke willen ophalen, en zo rijden we dus eerst naar de Ringvägen.
Tja, en terwijl we daar naar toe rijden kom ik tot de ontdekking dat mijn telefoon nog thuis ligt.
Dus rijden we vervolgens nog even langs huis.
En rijden we vervolgens op ons gemakje naar school.
En dan…..
Ik schrik me een ongeluk, mijn rechtse gehoorapparaat zit niet meer in mijn oor!
Het huilen staat me nader dan het lachen, en ik zit totaal niet op mijn gemak. Concentratie van een plankton.( zou onze Sandy zeggen!)
Ik pak mijn jas en loop al zoekend door de school en buiten in de sneeuw naar mijn gehoorapparaat.
Ik loop om de auto heen en kijk op de bijrijdersstoel maar vindt niks.
Echt verdrietig en ziek ben ik ervan, ondanks dat ik hiervoor verzekerd ben.
Het is een hoop gedoe maar zekers ook een gemis.
Vooral tijdens de les, of in gesprek met mensen.
Als het pauze is pak ik mijn biezen en rij naar huis.
Ik laat bewust de auto beneden staan en ik zie nog een klein beetje het ”spoor” van de wielen in de sneeuw.
Al schuifelend ga ik met mijn voeten door de sneeuw, dan ga ik naar boven en haal mijn grote magneet.(speldenkussen.)
Mijn gehoorapparaat kan ik nl in geluid versterken met een magneet.
Dus ik er weer mee naar buiten en speur alles af waar de auto heeft gestaan.
Ik had mijn capuchon die ochtend over mijn hoofd omdat het sneeuwde, en we de auto sneeuwvrij moesten maken.
Ik bid tot de heilige Antonius en in de tussentijd vervliegt mijn hoop.
Dan besluit ik de veranda nog eens met de bezem schoon te vegen en misschien ligt hij daar……
Weer niks….
Ik leg mijn magneet weer terug, en wil mijn handen wassen en ja hoor…….
Daar ligt hij op de keukentafel.
Ik ben in de zevende hemel en app naar de studenten (Martijn en Marieke.) dat ik hem heb gevonden, en dat ik weer terug rijd.
Happy, gelukkig, en super blij.
Ik haak in bij de les en doe mijn ding en tegen 12.00 gaan we weer naar Åsarna.
We mogen samen met Marieke die kleine pruts ophalen van de förskola.
We stellen ons voor en we horen hoe Niene haar ochtend is geweest.
Ze hebben buiten de sneeuw gekleurd en dit was op ijs beter zichtbaar dan op de verse sneeuw. Ze had goed warm gegeten, en ze was een blij kindje zei de leidster.
Haar skipak hing in de droogkast en haar sneeuwboots waren ook niet helemaal droog.
Dus gewone jas aan en al tillend lopen we naar de auto.
We zetten ze thuis af en rijden meteen weer door naar de Kolbacken.
Dan krijgen we vanuit Nederland een telefoontje, het is onze Bart….
Hij had zondag de deadline gehad voor zijn laatste semester.
En zou hij gisteren of anders vandaag de uitslag krijgen. Afkeuring of Aanvulling voor komende donderdag of Goedkeuring.
Hij belt op, en zegt ik weet het nog steeds niet….
Tja, dit is zenuwslopend, want stel dat er een aanvulling gemaakt moet worden, wordt het wel heel kort dag.
En niks is zeker tot de definitieve beslissing.
Als wij gegeten hebben gaan we aan de slag met sneeuw schuiven.
En dan heb ik pech met mijn sneeuwopschrompelwegblaasapparaat, de rupsband is van de rechterkant eraf gelopen.
Dan rijden we het apparaat naar de garage en met gezond boeren verstand weten we dit klusje samen weer te fixen.
Nou tijd voor koffie dan, dat hebben we wel verdiend.
We besluiten we ons te kietelen met een korte trip naar Nederland. We boeken de vliegreis en een auto. (Saar mag thuis blijven dat is in goed overleg met Marieke geregeld.)
En nog voordat we weer gaan sneeuw schuiven belt onze Bart op.
Zijn portofolio is goedgekeurd. Hij kan zijn laatste semester (stage) starten.
Nog een paar maandjes en dan is het klaar.
Trots op hem en opgelucht pink ik een traantje weg….
Hij baalt enigszins dat het vorig semester met 0,10 punt te weinig is afgerond. Hij zou anders cum laude hebben gehaald.
Ik snap zijn gevoel, maar goed is goed. (Van een appelboom vallen geen peren!)
Nou, mijn dag kan in elk geval niet meer stuk.
Het zijn die kleine ”simpele” dingen die een mens gelukkig kan maken.

Geschreven door Moniek.reizen