Vanmorgen door een lief klein zonnestraaltje dat aan je bed staat “wakker” worden is een feestje. In de ochtend spellen we wat, en klussen we nog kleine klusjes. Tegen 11.30 zijn Sandy en opa ook in Rotterdam. Trots laten Hanneke en Dilayla hun huisje zien. En dan besluiten we te voet naar een winkelplein te wandelen om daar te lunchen. We bestellen allen wat lekkers en we genieten van al het lekkers. Op het plein is een speeltuintje en daar speelt Dilayla nog even. Als we besluiten terug te lopen sla ik meteen mijn Peach tree nog in. (Ook weer iets dat ze in Zweden niet kennen!) Sandy en Hanneke gaan nog even naar de AH en wij (Dilayla, Martijn, ons pap en ik.) lopen weer richting hun huis. Wij hebben de Volvo in de wijk van Hanneke aan de lader staan, dus ik besluit samen met Dilayla naar de auto te gaan zodat ik de boodschappen erin kan leggen. Dilayla kan dan in de speeltuin spelen. Ons pa en Martijn hebben de sleutel van het huis en gaan Saar halen. Maar Saar heeft gespuugd en Martijn poetst dit op. En zonder dat hij er erg in heeft sluit hij zich buiten en ons pa is ook niet binnen. Ik krijg dus even later een nerveuze hond en gestreste Martijn in de speeltuin. Ondertussen belt Martijn met Hanneke en zij belt met de woningbouw en krijgt vervolgens te horen dat ze iemand sturen. Dit gebeurt overigens wel maar dan 2.5 uur later…..We (Sandy en Hanneke) proberen nog via de onder buurman of we zo op het balkon kunnen komen maar dit is ook niet mogelijk. En “geduldig” wachten we op die persoon die ons binnen kan laten. Nou, dat was een koud kunstje van slechts 20 seconden, een pas erdoor en met zijn voet ramt hij heel lomp een paar keer tegen de deur. En uiteindelijk konden we naar binnen. Sandy en papa drinken nog een kopje koffie, en kunnen we terug kijken op een leuke dag.
Zelfs ons pap zei met een glimlach deze dag gaat in de boeken die vergeet ik niet meer.
Tja, en dan is het tijd dat ze gaan……Dikke knuffel en natuurlijk zwaaien we ze nog uit. We gaan lekker wat Chinees halen en eten nog gezellig met z’n vieren. Onder het eten legt Hanneke heel rustig aan Dilayla uit dat ze oma en opa een lange tijd niet gaat zien. Wel met videobellen maar niet van de echte knuffels. Dan zie je haar bedenkelijk kijken en komt meteen in knuffel-actie. Tja, dat raakt je in het diepst van je ziel maar we houden ons groot. We gaan haar mee in bed leggen en knuffelen haar en zeggen welterusten. Hanneke neemt even later het bedritueel over en wij gaan naar de kamer. Dilayla valt al snel in slaap, en wij hebben nog even tijd voor Hanneke. We duiken er vroeg in want we willen rond 5.00 wegrijden.
Geschreven door Moniek.reizen