Gisteravond laat ontvangen we van Marieke een update van onze buurman.
Hij is hersendood, en vandaag wordt er gekeken of hij geschikt is voor orgaandonatie.
Onbeschrijflijk, onwerkelijk, wat een impact het heef op dit jonge gezin.
Het enige wat wij kunnen als familie is er voor elkaar zijn en steunen.
En met die gedachte ga je dan naar bed…..tja, en dan is het natuurlijk niet gek dat je van dit nieuws ontdaan bent, en slecht slaapt.
We zijn al weer vroeg wakker en het besef is er weer direct.
En dan krijgen we een appje van Marieke dat ze de dokterspost belt voor Niene.
Gistermiddag na haar middag slaapje liep Niene wel wat vreemd.
Het leek als of ze haar ene been niet wilde belasten.
Maar ze gaf verders geen pijn signalen af.
Maar vanochtend na het aankleden zet Marieke haar op de grond en ze zakt door haar knieën en zet het op een huilen.
Dit is zo Niene niet……
We adviseren nog eens goed te kijken of ze geen splinter heeft of een haar in haar voetje, maar dit is op het eerste gezicht niet aan de orde.
Dus bellen ze met de hälcentrale en daar zijn Mariek, Bart, en Niene om 10.00 naar toe gegaan.
Wij (ik) dragen de zorg voor Lena, en ons Martijn is overal aanwezig.
Hij heeft de banners aan de weg opgehangen en meteen nieuwe verlichting aangesloten.
En hij heeft nog gewerkt in het huis.
De vloer op de overloop boven ligt er ook bijna in.
De arts van de dokterspost stuurde hun direct door naar Östersund.
Er is bloed afgenomen, en testen gedaan,en een xray.
Dus gespannen wachten wij thuis af wat er uit komt.
Dus vandaag is er veel te verwerken in ons brein.
De bloeduitslag was goed, en nu vermoeden ze een virus op de spieren. Ze moeten haar goed in de gaten houden en wordt het nog erger dan moeten ze contact opnemen.
Een beetje opgelucht en gerustgesteld komen ze weer naar huis en halen Lena op.
Vanavond lekker niks, gewoon bankhangen.
Geschreven door Moniek.reizen