Gisteravond hebben we een avondje gekaart en gelachen, en genoten van lekkere likeurtjes….. zelfs ons pa heeft drie schrobbelèr op! Rond 23.00 duiken we ons mandje in. Tja, en dan besef je dat de tijd is omgevlogen, dat we zoveel hebben beleefd, en dat ze echt maar een klein stukje van het mooie Zweden hebben gezien. Maar wij prijzen ons heel gelukkig dat papa dit met z’n broer en met mijn zus bewust heeft mogen meemaken. Ik heb hem intens zien genieten van alles om hem heen, en het slapen ging ook goed. Hij heeft echt heel wat wandelingen gemaakt die niet heel simpel zijn, en dat voor een 83 jarige. Na het laatste ontbijt met z’n vijven besluiten we om de koffers in te pakken en wat op te ruimen, wasmachine te vullen zodat dit vooruit gaat. En dan die ome Joop vanmorgen zei hij met een grap: ik heb gebeld met Dokter Morsink en hij adviseert mij om vandaag niet te zwemmen. Ach, ja ik vindt hem toch al een held dat hij het iedere dag heeft gedaan. Maar hij en de andere besluiten wel om Martijn te supporteren met zijn duik in het meer. Daarna willen Sandy, Niene, en Joop en Marianne naar de supermarkt wandelen voor de lunch maar zodra ze weg zijn zien we op buienradar dat ze een piek regen zouden krijgen. Ik ben voor quality time bij papa gebleven. Maar we hebben het de wandelaars laten weten van de bui en zijn ze terug gewandeld. Dan besluiten we om voortijdig met z’n allen naar Östersund te rijden en dan daar nog ergens te lunchen. We moesten nog even wachten op Bart omdat hij in Svenstavik een gesprek had met de brandweer. Dus toen hij terug kwam zijn we met twee auto’s naar Ostersund gereden. Maar voordat wij het dorp echt verlaten maken we nog een foto bij het bord van Åsarna. Tja, en ik ben ik en ik ben er slecht in dus ja, traantjes van geluk, van liefde, van dankbaarheid, gemis dat ik weer ga voelen. En dan zetten we koers naar Ostersund. We eten bij Dixxie (overigens geen typefout.) een dagenlunch en dan rijden we naar het vliegveld. Inchecken was al thuis gebeurd, zelf de koffers labelen, en op de band zetten was ook heel eenvoudig. Het afscheid nemen was minder eenvoudig het viel zwaar, was erg intens, maar ook heel dankbaar dat Sandy die twee oudjes begeleid heeft. Want het zijn toch wel twee stannie’s of eigenlijk drie Stannies bij elkaar….Pa, en Sandy laten daar ook Marieke, Bart en Niene achter…. En voor Marianne is het ook heel wat om d’r zoon en Marieke en Niene achter te laten. Het is geen gedag maar tot ziens!!!
En met iets wat rode ogen gaan we nog naarde Lidll en naar de afspraak met de “Keukenboer”. Deze heeft de tekening van de keuken aangepast en hier krijgen we binnenkort de offerte van. Daarna zijn we in alle stilte en ieder met z’n eigen gedachten naar huis gereden. Bij thuiskomst stonden er al weer twee campers, en ja dat gaat ook gewoon door.
De stilte is het eerste wat ons overvalt, de afwezigheid van reuring, het voelt echt als een vet gemis.
Even stilletjes bijkomen en verwerken en terugkijkend op de mooie tijd die we hier hebben beleefd.(vele foto’s en video’s.)

Geschreven door Moniek.reizen