Het ontbijt moest ik vandaag bij hun andere guesthouse nuttigen. Ze moesten voor een prik voor hun pasgeboren baby. Met de scooter erheen. Is nog wel een stukje. Een mooi plekje, vergelijkbaar met Giri. Bij Giri koffie gedronken, want reed daar langs om weer terug te gaan. Nog ff tanden gepoetst en op weg naar Sibetan.

Stukje binnendoor en dan op de heenweg langs de grote weg. Ik vind het nl. erg steil naar beneden gaan. Via de grote weg gaat het veel geleidelijker. Het is dan ook wel een stuk langer. Bij de rijstvelden was het gelukkig bij één afschuwelijk restaurantje gebleven. Wel waren ze aan de bergkant een aantal restaurants aan het bouwen, maar dat verwoest de rijstvelden niet.

Ging nog even een klein pad op. Daar komt niemand en ik wist zeker dat ik aan het eind bij een tempeltje kon keren. Heel voldaan terug naar Sidemen. Het steil omhoog gaan vind ik minder eng. Omdat het korter was was ik ook veel sneller terug.Weer een prachtige dag.

De volgende dag was m'n laatste scooterdag aangebroken. Ging helemaal de berg om naar Salat te rijden.
Voor het eerst heb ik daar schitterende rijstvelden gezien. Ging nog langs een waterkanaal, maar het was net geoogst en wijzer geworden besloot ik daar te keren. Omdat ik wist dat het laatste stukje heel steil omhoog ging. De weg is heel slecht en het zicht beperkt. De weg was verschrikkelijk slecht. De vrachtwagens gaan daar met hoogstens 15km verder. Vlakbij Sidemen was er nog een ceremonie. Daar heb ik er dit jaar maar heel weinig van gezien. Was in deze tijd ook altijd minder zeiden ze. Onderweg weer echt mooie stukken gezien, maar wilde ook met inpakken beginnen.
Geen geringe klus, want heb gewoon alles mee.

Had met de eigenaar afgesproken om naar Ubud te gaan. Maar kreeg één van z'n stand--bij's. De eigenaar die kun je echt wel op de schoorsteen zetten. Hele leuke vent. Van Komang hoorde ik echter, het was haar neef, dat hij gokte.
Dat is wat minder. ik vroeg waarop? Op biljartwedstrijden. Maar het meeste op hanengevechten. Die zijn hier verboden. De politie staat erbij en als hij het smeergeld ontvangen heeft, dan vertrekt hij met de scooter. Er zijn wel veel minder hanengevechten, maar toch. Hoorde dat een haan wel 1 miljoen roepies kan kosten. Dat is heel veel geld voor hier, 60 euro. Ter vergelijking: dat zijn 4 overnachtingen in Jatiluwih met ontbijt.

Had een leuke chauffeur. Hij sprak goed Engels en was een grote voetbalfan. Beloofde de volgende x een vlaggetje o.i.d van Ajax en Oranje mee te nemen. Hij ging helemaal uit z'n plaat. Dacht bijna dat ik het stuur over moest nemen, maar het ging goed.

In Ubud was hetzelfde personeel er nog. Dus weer hartelijk ontvangen. De jongste bediende is groter geworden en sprak zowaar anderhalf woord Engels meer. Ook niet meer dan dat. Hij regelde wel eens scooter voor me. i call my friend, kan hij nog net zeggen.

De volgende dag stond m'n scoopy klaar. Heerlijke scooter om mee rond te toeren. Het ontbijt wordt op m'n terras gebracht. Wat een luxe.

Op pad naar Petula, dat is echt vreselijk om aan te zien. Waar eens prachtige rijstvelden waren staan nu afschuwelijke hotels of er wordt gebouwd. Hoef ik dus niet meer heen. Tot m'n grote vreugde stond m'n simpele restaurantje er nog. Eerst nog ff een ander mooi pad. Dat veel me niet tegen. Ook niet mee. Het is niet erger geworden. Op naar de lunch. Ze herkende me zelfs. Zulke lekkere nasi gegeten. De restaurants in Ubud vind ik echt een stuk minder. Drie keer zo duur en drie keer minder lekker. Alles wordt bij haar ter plekke klaargemaakt. Het is niet direct aanschuiven zoals in de restaurants in Ubud. Naar de grote supermarkt voor water en inkopen.

En van m'n terras genoten.

Geschreven door Gezelly.op.reis.met.elly