Galungan was aangebroken. De verwachtingen waren hoog gespannen. Om 7 uur moest ik naar de wc, maar hoorde niets op straat. Kon weer met een gerust hart naar bed....dacht niet veel te missen. Voor het ontbijt liep ik ff naar de straat, pakweg een 50 m. Het was erg stil. De winkels waren zelfs dicht. Bij de tempel stonden wat scooters, maar ook daar verder niets te beleven. Na de koffie gingen we op pad. Bij de tempel was niemand, we besloten een rondje te gaan lopen. Overal zag je scooters met prachtige offers. Ook alle auto's waren versierd...nou ja er zaten mooie offers op. We zagen wel wat mensen, die dachten we naar familie of vrienden gingen. De mannen hadden allemaal witte blouses aan. Vaak met een wit/zwart geblokte sarong. Ook vaak een gele sarong. De vrouwen zagen er allemaal prachtig uit. Het was duidelijk feest. Een enkel restaurantje was open. Of ging na drie uur open. Het feest speelde zich nog duidelijk binnens (of buitens in dit geval) huis af. Aan het eind van de dag gingen we op de scooter het platte land op. Wij kwamen bij een tempel. Daar was een ceremonie. Heel erg mooi. Wij deden onze sarong om. Een mannetje wilde ons rondleiden en informatie geven. Ik zei dat het niet hoefde, maar hij maakte de tempel schoon en wilde een donatie voor de tempel. Ik zei waar is de box? Nou dat was hijzelf. Hij werd ook een beetje agressief toen ik dat vroeg en gaf me een tik. Heel erg ongewoon voor Balinese begrippen. Lucy had inmiddels een paar mooie foto's gemaakt. Wij besloten weg te gaan. Hij vertrok ook, zag wel in dat zijn donatiezak leeg bleef. Wij naar 2 andere tempeles, daar was niets te beleven. Wel een mooi uitzicht. Terug reden we weer langs de eerste tempel. We besloten om weer te gaan kijken, die man was weg. Ze waren aan het offeren. Een vrouw zei: omdat er een ceremonie was, dat we ook de schouders bedekt moesten hebben....wisten we eigenlijk wel, maar waren alle twee vergeten iets met korte mouw mee te nemen. Hadden geen zin om een blouse te halen. Daarna genoten we van de laagstaande zon op de rijstvelden. De Javaanse ralreigers stapten parmantig voort. Hun schaduw in het water was schitterend. Regelmatig kwam een de eigenaar van de rijstvelden de vogels verjagen. Het was elke keer een komisch gezicht. Hij draait een bamboestok, met daaraan een poncho, in het rond. Hij roept daar wat bij of hij klapt in zijn handen. Zodra hij zijn hielen gelicht heeft nemen de vogels weer het bezit van de rijstvelden over, ondanks de bamboestok met poncho. We gingen maar weer bij ons "eigen" restaurant eten. De volgende dag ging ik er met de scooter op uit. Lucy wilde winkelen. Ik ging richting Tampaksering. Op de grote weg was het opeens heel druk. Ik zag verkeersregelaars en we moesten stopten. Zag in de verte ook al een stoet aankomen. Scooter aan de kant. Sarong om en blouse...dit keer wel meegenomen. Er liepen 2 meisjes voor. En vrouwen met manden op hun hoofden. Een zwart/wit geblokt vlag werd meegedragen. Voor mij kwamen een paar vrouwen aangelopen. De stoet stopte, de priester zegende de vrouwen. Daarna zette de stoet zich weer in beweging. De vrouwen sloten zich ook aan bij de stoet. De mannen waren allemaal in het wit met zwart/wit geblokte sarongs. Ze droegen een soort beklede kist mee. Prachtige kleuren. Het was een vrolijk geheel, dit hoorde nog bij het Galungan feest. Het feest duurt ook tot 9 juni. De laatste dag heet overigens anders. Moest een paar meter terug om over te steken. Daar ging ik weer de drukte uit. De dorpjes waren allemaal prachtig versierd met penyors. Dat zijn Lange bamboestokken met onderaan een soort "huisje" waar offers ingelegd worden. Naar boven zijn er diverse schakeringen versieringen. Soms wordt er door de jeugd geld ingezameld om de mooiste penyor van het dorp te maken. Ieder huis maakt zijn penyor, hoe hoog, mooi, hangt af van de financiële omstandigheden van de familie. Het was heelrijk scooteren. Daar was het heel rustig. Wat dichter naar Ubud toe zag je ook weer veel vernietiging van rijstvelden. Kwam weer langs de tempel van de dag ervoor. Besloot er in te gaan...had tenslotte blouse en sarong mee. Na de eerste stappen was ik al stomverbaasd. Wat een pracht. Alle tempels stonden vol met schalen met fruit en andere etenswaren. Een sprookje. Liep er bijna in mijn eentje. Er waren wat vrouwen en mannen aan het schoonmaken. Het was overweldigend om te zien. Al die kleuren en dat fruit. Het was eigenlijk één grote fruitwinkel. Helmaal voldaan reed ik terug naar Ubud. We gingen nog onze voorraad met lekkers aanvullen om mee te nemen naar Jatiluwih, daar is alleen een dorpswinkel. Ook kochten we een pak Hatten witte wijn.....Ik zou wel vragen of dat in de koelkast mocht. Ons restaurantje was dicht of ging open, maar was allemaal heel onduidelijk. De oude vrouw sprak nauwelijks Engels. Wij op zoek naar een restaurant. We vonden een 10 meter van de straat een geweldig leuk restaurantje....maar belangrijker:het eten was erg lekker. Ook weer eens iets anders klaar gemaakt. Daarna was het inpakken. We moesten om 11 uur uitchecken. Putu zou ons om 11.15 oppikken. Hj was op tijd. Er was onderweg file, toch waren we rond 13.15 in Jatiluwih. Heel raar was dat Putu zei even checken of de reservation klopt. Hij had zelf voor ons geboekt. De man herkende ons direct en het was een warm welkom, maar zei wel heel verschrikt 2 kamers? Want dat wist hij nog. Later bleek Lucy haar kamer niet echt schoon. We lunchten nog samen met Putu. Naast mij vertrokken de mensen de volgende dag. Lucy vroeg of ze die kamer mocht hebben. Haar kamer was ook duidelijk niet schoongemaakt. Dat was geen probleem. Lucy verhuisde de volgende dan naar nog een kamer verderop. Een schitterend plekje, je keek zo uit over de rijstvelden. Voor mijn kamer hebben ze een lelijk klein eettentje gezet....weg uitzicht. Snapte daar niets van. Zag daar ook geen enkele activiteit...Wij drinken dus koffie voor Lucy haar kamer met uitzicht op de rijstvelden. De koffie hadden we in Ubud gekocht, de Bali koffie is toch wat minder.....

Geschreven door Gezelly.op.reis.met.elly