Op dinsdag 8 mei vertrok ik naar Bali. Erna bracht me weg. Bij de Westerweg stond al file, wij de westelijke randweg genomen. was ruim op tijd op Schiphol. Lucy kwam ff later. Inchecken ging vrij snel. Na de security ontdekte ik dat mijn moneybelt weg was. alles eruit....bleek het ervoor uit mijn blousezak gevallen te zijn. Want de vrouw van de bewaking kon er wel weer doorheen. was erg opgelucht. Alles weer in mijn nieuwe koffertje.... wel ff wennen. Maar speciaal gekocht om naar Malang te gaan. In Singapore was ik mijn zonnebril kwijt. Echt nergens te vinden. Aangekomen in Sanur alles overhoop gehaald, maar zat er niet in. Baalde als een stekker. Gelukkig reservebril mee, maar die is wel wat minder. En Schiphol/SA?vliegveld in Singapore een mailtje gestuurd. Putu stond al op ons te wachten en waren rond half 12 Bali tijd in ons hotel. Kamers naast elkaar. Dat was erg gemakkelijk. Eerst even geslapen, daarna boodschappen gedaan. geld geping, maar mijn kaart deed het niet...dacht het heeft vast met werelddekking te maken. Maar kon dat pas in mijn hotel bekijken. Bleek dat de werelddekking inderdaad maar een jaar geldig is. Dus weer op werelddekking gezet en de volgende dag was geld pinnen geen probleen. Lekker aan het strand koffie gedronken en geluncht. maar onze eigen koffie was lekkerder. Devolgende dag werden we weer door Putu naar het vliegveld gebracht nu naar het nationale vliegveld. Alles ging heel snel. Bleek dat we toch gewoon 10 kilo mee mochten nemen + 7 handbagage. Dat weten we dan voor de volgende keer, want navraag en 2 mailtje gaven geen antwoord op mijn vraag. Het vliegtuig naar Malang vertrok 40 minuten te laat. Maar het was heel comfortabel en een uur en 10 minutene later landden we al op Malang. De bagage was er snel. Lilis kwam al naar me toe. Ze moest huilen toen we elkaar omarmden en zei bedankt dat je gekomen bent. Lola, haar dochter was ook mee. En haar man stond te wachten. Ze hadden een neiwue auto. Het vliegveld was 20 km van Malng en maakten we gelijk kennis met het fenomeen traffic jam....we waren rond half 5 bij Lilis thuis. Cadeautjes en foto's gegeven. Ook de foto aan Tété gegeven, die kwam al direct kijken wie er op visite was bij Lilis. ze was zo blij. Ze zeggen daar ze is niet helemaal 100%. Lilis bestelde eten en ging het halen. Het was heel lekker. Wij zaten met zn tweeen in dekamer te eten. en de familie op bed. Op één of andere manier eten ze nooit met ons/mij. Enfin Lilis had naar het guesthouse gebeld dat Lucy na 7 uur zou komen. Met z'n allen Lucy naar het guesthouse gebracht, kinderen ook mee. een mooi guesthouse. Terug stonden we in de file, konden nog net draaien en via kleine weggetjes kwamen we weer bij het huis van Lilis. het is net te klein om 2 logees te herbergen. De volgende morgen zat ik alleen te ontbijten. Lilis en haar man gingen Lucy halen, want om 10 uur zouden Yayuk en Ester + chauffeur ons komen halen om ons naar onze adoptiekinderen te brengen. Dat werd oor de file maar iets later. Het weerzien was heel hartelijk. Ze vonden het geweldig dat ik zo afgevallen was. Steeds maar aan me zitten, ik vond het wel komisch. SumeiAdi was er niet bij. Ze wilden geen koffie drinken omdat ze al wat later waren door de file. we gingen eerst naar het kantoor van Permata Hati. Lucy had dat nog niet gezien en ze willen altijd dat je het boek tekent. Daar was Sumei Adi ook en het weerizen was ook heel hartelijk. We kregen heerlijke koffie en appeltaart. ik ben niet zo gek op appeltaart, dus Lucy en ik deelden het. Maar deze was erg lekker. Ester had alle apieren al bijelkaar. Ze is echt een wandelelnde computer. Ze kent alle kinderen. Ongelooflijk. Yayuk vroeg of we wat voor de mensne van Kartini mee wilden nemen. Ik zei natuurlijk en nog een stick met opnamen van het 25 jarig bestaan. Wij mochten het ook zien en ik mocht er ook een kopie van maken. Toen we naar onze kinderenzouden gaan kwam Ester met een cadeau voor ons... dacht nee hé....maar helemaal geweldig we kregen een handdoek met 25 jaar Parmata Hati erop. Alle kinderen hadden zo'n handdoek gekregen. Dit waren natuurlijk de handdoeken die nog over waren, maar was er ontzettend blij mee. Vond het geweldig. Lucy een roze en ik oranje....moest zo zijn... Sumei Adi werd nu opeens chauffeur. we gingen eerst naar Amanda. Die woont vlakbij Parmata Hati. Er gingen nog 2 mannnen mee en Yayuk en Ester. Die andere 2 bleken de social workers van Dita en Lina te zijn. De straat van Amanda was te smal om met de auto in te kunnen dus parkeerden aan de rand van de wijk. Daar stond de social werker van Amanda te wachten die was met de brommer, want de auto was met 7 personen vol. Haar vader stond daar ook. Aan het begin van het straatje zag ik Amanda, haar zusje en moeder al staan. Haar zusje stond te springen van opwinding...daar komen ze. Geweldig om te zien. Het weerzien was ontzettend hartelijk. Amanda spreekt wat Egels en dat is erg leuk. Ze heeft ook een smartphone, want moeder is een online bedrijfje begonnen. Ze zit nu ook op Instagram. Vader met de vrachtwagen van zijn werk en moeder met scooter leveren de pakjes af. Nu kan ik haar ook appen. De cadeautjes vonden ze geweldig. Het gezin heeft het in drie jaar tijd echt een stuk beter gekregen. Al blijft de studeerplek voor Amanda armetierig. Eeen plank en een kruk. Ook de slaapkamers van zowel de 2 kinderren als van vader en moeder is zeer basic. Geen ventilatie, matrassen op de grond. Het kamertje van de kinderen is iets groter dan die van de ouders. Schat het op 2,0 bij 2,0m. Moeder runt ook thuis een winkeltje, Yayuk, voorzitter van de organisatie kocht 2 sjaals, Ester, secretaresse 1 en Lucy en ik ook 1. Dus goede zaken voor de familie. Vroeg aan Amanda of ze al wist of ze verder wilde studeren. Dat wil ik nl graag. En gelukkig ze wilde verpleegster worden. Maar dat zien we over 2 jaar wel. Het was heel leuk en ontspannen. Moeder draagt nu ook een hoofddoek, want dan konden mensen het voorbeeld zien...wel lachen. Ze heeft ook poppen staan met hoofddoeken. Binnen wilden we op de foto. Yayuk nam de foto's. Erg komisch ze zei dat we wat dichter bij elkaar moesten, want het leek nu net of de ene pop zijn second wife was. Dat begreep iedereen en iedereen moest erg lachen. Buiten nog wat foto's gemaakt. Toen ik alleen met Amanda stond zei ze heel zachtjes tegen mij met een glimlach God bless you. Ik vond het zo ontroerend. Vroeg of ze gelukkig was. Ja ze was heel gelukkig. Ik zei ik ook. En ben blij dat het zo goed met jullie gaat. Op de terugweg gaven de kinderen me zelfs een hand, duidelijk minder verlegen dan de vorige keer. De social werker van Amanda was met de brommer en die ging naar huis. we bleven dus nog met 5 personen over om naar Dita mijn tweede kind te gaan. Onderweg hebben we nog in een klein, maar betrouwbaar restaurantje gegeten. Zag één van de medewerkers stiekum een foto van ons maken. Heel grappig. Dita woont in de buurt van Tumpang. Onderweg veel file. De auto weer eregns aan de kant geparkeerd. Dat we er naar toeliepen dacht ik al dit is andere koek....een smal zandpaadje naar het huis. Aluminium golfplaten. Gammele deur van hout. De familie was duidelijk erg verlegen. Er bleek ook nog een vierde kind te zijn. Die was gelukkig erg jong, want daat had ik niets voor. De organisatie wist dit ook niet. Na de cadeautjes waren de kinderen veel ontspannender. Dita was de oudste, het armbandhje vond ze geweldig. Maar het doosje lego voor broertje sloeg alles. De hele familie gelijk aan de slag. Dita had al heel gauw door dat als je de beschrijving volgde je er van alles mee kon maken. Verder was er niets, er was een lage , kleine tafel. daar moesten wij op zitten. Verder stond er niets in het kleine kamertje. Kregen ook niets aangeboden wat al tekend is voor de armoede. Toilet was de rivier. Het was zo geweldig om deze kinderen zo gelukkig te zien met het doosje lego.....o sorry vader vergeten, die speelde ook gelijk mee. Yayuk kreeg bericht dat Lilis al ergens op ons stond te wachten. Zij wilde ons nl nog meenemen naar hun anderen huis. Maar we meosten nog naar Lina, het kind van Lucy. Ik zei tegen Yayuk dan wacht ze maar...ze zou ook eerst contact op nemen met Yayuk, maar dat is typisch Indonesisch, ze gaan gewoon...dan wacht je maar een tijd.Voor het schamele hutje een foto gemaakt. Het bleek achteraf dat ze dat huurden, dat je er überhaupt geld voor durft te vrage. Varkens hebbe het bij ons misschien nog beter. Ook de toegang naar het huis van Lucy's kind was armoedig, wel iets beter. maar de ingang was ook heel sober. Lilis dacht aan de foto's te zien dat het de achterkant was, maar het was de voordeur. De stal was naast het huisje. Dat stond in open verbinding met het huis. Dat stonk dus ook naar mest. Er werden 2 oude stoelen ergens vandaan geplukt en daar moesten wij tweeën op zitten. Een erg komisch gezicht. Wij kregen bananen. De koffie durfden we niet te drinken. want met welk water was het gekookt? Voorspelde niet veel goeds. Lucy zei, ik ben zelfs wat zenuwachtig. Ze vonden de cadeautjes schitterend. maar weer was de Lego een schot in de roos, vooral voor vader. Vader en zoon direct aan de slag, al waren zij minder slim, was wel grappig om te zien. Lina was heel verelgen. Lucy had een shirtje met a princess for one day gekocht. Stond heel erg leuk. Wilde dat ook kopen, maar de maat was er niet meer. Buiten nog de "groepsfoto" gemaakt en op weg naar Lilis. Waar ze stonden te wachten was vlakbij. Afscheid genomen van iedereen van Parmata Hati. Geweldige dag gehad en heel bijzonder. Ik was wel wat aangedaan door de erbarmelijke omstandigheden van Dita en haar gezin. Laat staan hoe het is zonder de hulp van Parmata Hati. Ga in Nederland ff contact opnemen met Kartini om iets meer voor dit gezin te kunnen doen. Wij in de andere auto en op weg naar Bantur. Onderweg kocht Lilis nog salaks, ze zei om mee te nemen naar Bali. Ik heb dat kunnen voorkomen door te zeggen dat we maar 10 kilo mee mochten nemen. Nou dan een paar en ze bracht nog wat naar de buren in Malang. Kortom en ging toch een hele zak mee. Het huis in Bantur was veranderd omdat haar man nu in kunstmest handelde zei ze. Grote overkaping, want de meeste klanten kwamen als het regende, want dan moest de kunstmest gestrooid worden. Er was geen tijd meer om naar de suikerrietplantages van hen te gaan. Dat vonden we niet zo erg, want we waren bekaf van de hele dag. Rond 6 uur gingne we weer terug naar Malang en ofcourse weer file. Lilis ging patat voor ons bakken. Ik vroeg of Lola even mee ging naar de winkel om wat lekkers voor de volgende dag te kopen, maar daar had ze geen zin. Mayo gekocht en wij heerlijk aan de patat. Zij brachten Lucy weer naar haar guesthouse. Ik ging op tijd naar bed, want de volgende dag wilden ze ons meenemen naar een tempelcomplex in Blitar en dat was ver rijden. Om 8 uur vertrokken we en haalden Lucy op. Er was op zondagmorgen geen file. We passeerden een prachtige stuwdam met meer. Wij bleken een bezienswaardigheid bij de bezienswaardigheid te zijn. Het was een prachtig tempelcomplex, hindoeistisch. De mannen hielden het al gauw voor gezien. Wij naar boven was erg mooi. Natuurlijk moesten wij ook met gezinnen op de foto. Octa en Lola vonden het prachtig en moesten erg lachen. Lilis kocht nog wat lekkerheden bij stalletjes. onderweg hebben we Gado-Gado gegeten. Wij wilden het eten persé betalen. Met drinken erbij waren we 36.000 kwijt, dat is ongeveer €2,40...4 maaltijden + drankjes. Ik had nog het los geld dat erin zat. Het was niet veel, misschien 30 cent. Nou het was net of ze de staatloterij gewonnen had. Zwaaien dat we vertrokken. Echt lachen. Op naar Tjoklat Village. Wij verwachtten dat je daar het proces kon volgen. Het was heel komisch. Je moest entree betalen, maar dat mochten wij echt niet betalen van Lilis. Vervolgens waren er grote picknickplaatsen met tafels en stoelen. het was zondag dus het was heel erg druk met families die aan het picknicken waren. Wat is hier aan vroegen wij ons. Tussendoor moesten we om de haverklap met families opt de foto. Want tot nu nog geen 1 buitenlandse toerist gezien. wij liepen door naar een grote winkel waar tjoklat verkocht werd in alle soorten maten en voorstellingen. Lilis kocht ook heel wat chocolade. Voor de kinderen zei ze. Wij probeerden nog of we het proces konden zien. Maar dat bleek onmogelijk. Wel kon je het inpakproces achter de ramen zien. Lilis vroeg of we hier wilen zitten, van ons hoefde het niet. En van hen gelukkig ook niet. Alle Indonesiers vonden dit prachtig, maar wij vonden het kermistent. Al zeiden we dat natuurlijk niet. terug stopten we bij de dam. Lucy gaf aan terug naar haar guesthouse te willen omdat ze veel last had van haar nek. Dat was geen probleem. Onderweg zag Lilis dat er 's morgens aanslagen in Surabaya waren geweest.Terug was de file gelukkig niet zo groot. Lucy naar haar guesthouse gebracht. Lilis wilde eten bestellen, maar het restaurant was toevallig die dag dicht omdat er een feest in hun dorp was. Ik zei dat ik een gebakken ei met kaas ook heel erg lekker vond. Ik had tenslotte onderweg al warm gegeten. Lilis eieren gebakken met kaas en heerlijk bruin brood. de eieren zijn hier veel lekkerder dan in Nederland. Lilis kreeg van Lucy bericht dat het inchecken gelukt was en dat het weer beter ging. Ik had nl geen wifi bij Lilis. Zij keken naar de tv. Lilis en haar man waren echt aangeslagen vooral omdat het om gezinnen ging. Dat was nog nooit eerder voorgekomen in Indonesië. En het is maar een uur rijden van Malang (zonder files....). Lilis en Lola gingen nog donuts bakken, dat was een opdracht van school. Op tijd naar bed. Haar man ging eerst Lola terug brengen naar het dorp, want die moest naar school...gingen om 5 uur weg. Hij was om half elf weer terug om ons naar het vliegveld te brengen. Ik zei nog dat we wel een taxi konden nemen, maar daar wilden ze niets van weten. Hoorde van Lilis dat er weer 2 aanslagen gepleegd waren, dus verwachtte strenge controles. Om 11 uur vertrokken we om Lucy op te halen dat ging heel snel.....was hoopgevend. Vlakbij het vliegveld file....we hadden er al 20 minuten gestaan en er zat geen beweging in....Gelukkig konden we keren en volgde Likis een omweg, geholpen door google maps. Zo kwamen we toch op tijd bij het vliegveld aan. Alles werd gecontroleerd en ook met spiegels onder de auto. Lilis moest weer huilen met het afscheid nemen, wat ze meestal alleen doet als ik aankom. Ik kon me goed houden ook omdat de kinderen er niet bij waren, die zaten al op school. het vliegtuig vertrok een kwartier later, maar dat haalde die weer in en we arriveerden op tijd op Bali. Putu stond alweer op ons te wachten. En weer file. waren rond 6 uur in Keke homestay. Ben geld gaan pinnen en water gaan halen. Hier weer wifi en het goede nieuws was dat mijn zonnebril op Schiphol gevonden was. Was ik heel blij mee, al heb ik er nu niets aan. Heerlijk bij Little Bird gegeten en op tijd naar bed. Bijkomen van alle emoties. De volgende morgen nog lekker op ons terras koffie gedronken. Om half 12 kwam Putu en wij op weg naar Tirtaganga. Wij wilden geen toeristische route omdat we nog aan het bijkomen waren. Rond half 2 waren we er. Putu lunchte nog met ons. kregen een welkomstdrankje....dat het nog kan als je hier voor €9,15 zit met ontbijt. De pannenkoek smaakte heerlijk. "s Avonds ook lekker gegeten en we konden lang buiten zitten. Het was broeierig. na verloop van tijd begon het dan ook hard te regenen. De temperatuur was nog heerlijk en konden nog buiten zitten. Vanmorgen scheen de zon weer. Bij het ontbijt zei ze gelijk dat we de fruitsalade gratis kregen. Nou ja we laten het maar gaan, want anders zijn ze nog beledigd ook. We zijn hier net als op Malang de Queens. Want als je terugkomt betekent dat een zeer grote eer. was gedaan en lekker geklungeld....kortom ff tijd voor onszelf. maar de herinnering en de blijdschap over de voorbije dagen is nog heel intens.

Geschreven door Gezelly.op.reis.met.elly