Na een "rustdag" gingen we donderdags weer met frisse moed op stap. Lucy haar scooter was gezegend, voor mij was het kennelijk niet nodig. Of het moest voor beiden gelden, kan namelijk maar zo...Met recht frisse moed want het zag er zeer dreigend uit. Voor Balinese begrippen was het koud. Voor ons heerlijk weer om te scooteren. De Gunung Agung lag helemaal in de wolken. Onderweg een paar spatjes, maar dat mocht geen naam hebben. De regen "hing" steeds voor ons, maar we kwamen er niet in. We reden een tijd langs de grote weg, omdat de andere route te steil naar beneden was. Voor een bruggetje moesten we afslaan om bij één van onze lievelingsplekjes te komen. Iets ervoor was een vrouw de rijst bij elkaar aan het vegen. Een heel mooi gezicht met die schakering van beige kleuren. Even verderop stalden we onze scooters. Er stonden er nog een paar. We zagen een vrouw met een mand de trap omhoog gaan. Ik zei: er is daar een tempel. Dat wisten we niet. De rijst stond al hoog, sommige stukjes waren al geoogst, andere stonden op het punt om geoogst te worden. We liepen eerst terug waar de vrouw de rijst bij elkaar aan het vegen was. Het was weer zo ontzettend genieten. Het is zo'n sereen plekje. We liepen de andere kant op. Er was daar een tempeltje waar een man, vrouw en jongen uit kwamen. Ik vroeg of ik een foto mocht maken...ze wilden graag met het hele gezin erop. was wel erg grappig. Ik vroeg of ik zonder sarong het tempeltje in mocht. Ja geen probleem...het was zo klein dat ik eigenlijk niet de moeite vond om mijn sarong om te doen. Maar ik wilde de mensen absoluut niet beledigen. Wij hebben onze sarong altijd mee. De offers zagen er prachtig uit. Er was ook niemand. In het veld waren jongens aan het vliegeren. Het was een leuk gezicht. Wij weer terug...alsof we het aanvoelden. Wij stonden net bij onze scooters of de "tempel" ging uit. Vrouwen, kinderen en mannen kwamen heel statig de trappen afgelopen. Met al die kleuren een schitterend gezicht. Een heel vrolijk geheel. Ze vonden het prachtig dat we aan de kant stonden te kijken. Mijn batterij was op, lekker getimed, maar had hem snel verwisseld. Heel prettig is het dan dat je dan met z'n tweeën bent. Eén van de eersten wilden een praatje met mij maken, zo kon Lucy ze prachtig fotograferen. Ze zijn heel trots als je foto's wilt maken. Er kwamen steeds meer mensen de trappen af. Echt een onverwacht toetje. geheel voldaan gingen we weer terug. Ook weer langs de grote weg, want het is heel steil omhoog. Ze rijden daar vaak ook heel hard. Het bleef tot onze opluchting ook droog. We hadden geen zin meer om nog lans de smid te gaan. Mijn korte joggingbroek aan. En heerlijk aan de arak. Kwam de Nederlandse man die ook in Giri Carik verblijft langs om te vragen of we langs de smid wilden gaan. De armband was veel duurder uitgevallen. Wij eerst onze arak opgedronken. Het is nl vlakbij, een 50 m. lopen denk ik. Ging me ook niet meer omkleden. De armband was prachtig geworden. Vond ik. Er kwam nog eens de helft van het bedrag bij. Maar het verbaasde me al dat hij het voor de oorspronkelijke prijs kon doen. Hij deed er nog wat af en excuses. Voor dit bedrag en al het werk (denk dat hij anderhalve dag aan gewerkt heeft) krijg je in Nederland niet zo'n armband. Ik vroeg nog als ik het niet wilde hebben....hij zei dan probeerde hij hem toch te verkopen natuurlijk. Hij maakte nog een foto omdat er geen ander exemplaar van was. Geld gehaald. Lucy was de hoffotograaf. Met mijn nieuwe armband om naar ons huisje. Geweldige dag en erg blij met armband. De volgende dag was alweer de laatste dag in Sidemen. 's Morgens kwam Putu, de oudste broer van Komang, heel trots zijn dochter showen. We gingen boven langs....betekende toch heel diep dalen. Het uitzicht was prachtig. En beneden was het erg mooi. We gingen naar links om te proberen of we de rivier over konden steken. Op google maps kon dat niet, zo te zien. We reden langs een klein dorp. Op een gegeven ogenblik werd het pad slecht. Lucy keerde al om, maar ik had gezien dat er even verderop een prachtig uitzicht was. Scooter neergezet. Lucy begreep dit direct. Het was schitterend. Langs de weg stonden de pepers te groeien. Sommigen al rood, maar de meesten nog groen. Het water in de het waterkanaal kabelde vredig naar beneden. In het rijstveld liep een oudere man over het rijstpaadje. Hij had ons gezien en begon enthousiast te zwaaien. De rijst was net geplant en dat vind ik toch wel erg mooi, al hebben de andere facetten van het proces ook haar bekoorlijkheden. We gingen terug en daar kwamen nog 2 buitenlanders op een scooter aan. Wel heel komisch...totaal niet toeristisch....6 mensen waarvan 4 toeristen. er kwam in de verte nog een oudere vrouw aanlopen. Die andere toeristen waren ook zo maar wat ingeslagen. Ze vroegen of ze over de rivier konden. Wij zeiden dat het niet ging. Weer terug langs een andere weg. Lucy ging ff liggen. Daarna nog boodschappen doen. Vlak voor onze "supermarkt" waren ze rijstkorrels aan het uitslaan. Tegen de laagstaande zon was dat een sprookje om te zien, maar hard om te werken. Al hadden ze samen veel lol. Zwaaien, wederom vonden ze het prachtig dat wij foto's namen. Op de terugweg zagen we al enige activiteit bij de tempel vlakbij onze homestay. We hadden daar in al die jaren nog nooit enige activiteit gezien. Nu werd het echter dubbel en dwars goed gemaakt....weer hele families die de trappen afdaalden. Tegen de laagstaande zon is dit een genot om naar te kijken. De mensen waren ook heel erg mooi gekleed. Heel tevreden gingen we onze scooter inleveren. Lucy en ik gingen arak kopen om mee te nemen naar Ubud. De volgende dag kwam Komang eerder naar haar werk. Ze wilde afscheid van ons nemen. Ze had een cadeautje voor ons meegebracht. Het zat heel mooi ingepakt...dacht nee hè, maar het was een heel mooi rieten mandje met een hengsel. Dat viel erg mee. Wij bedankten haar hartelijk. Ze ging nog gezellig bij ons zitten totdat we weg moesten. Putu, de broer van Komang bracht ons naar Ubud. Het was erg druk onderweg, dat hadden we niet verwacht. Vooral vlak voor Ubud was het heel druk. Putu zei het lijkt wel juli/augustus. In Ubud zelf mag nergens meer geparkeerd worden. Dat was duidelijk te merken, de doorstroming was heel goed. In Jalan Hanoman kon je gewoon doorrijden en stond niet alles dubbel geparkeerd. Putu zette de spullen aan de overkant neer. Het afscheid was heel hartelijk. Lucy haalde de crew van Dana Sari op. En ja hoor onze "beer" was er nog. Hij nam de twee zware bagagestukken. Het meisje dat er bij was nam ook nog wat mee. We konden alles in 1 keer meenemen. Tot onze grote verbazing waren de kamers klaar die we geboekt hadden. Ook een zeldzaamheid bij Dana Sari. Al werden we er meestal beter en goedkoper op. We hadden de twee onderste kamers. Die wilden we ook. Een prachtig uitzicht op de rijstvelden. Midden in Ubud en dan zo'n plekje, geweldig. Onze kamers ingericht, nog ff boodschappen gedaan en het was alweer etenstijd. Bij onze boy had ik al scooters voor de periode geregeld. Het ontbijt kregen we op mijn terras. Zodra één van ons 's morgens de deur opendoet staan ze al hoe laat we ontbijt willen. De scooters waren er al. Natuurlijk moesten we eerst tanken. Dat blijft denk ik wel zo. Je kunt net het benzinestation of de losse verkoop halen. De losse verkoop wil zeggen, een stalletje langs de kant met aqua (lege waterflessen) flessen in een rek, gevuld met 1 liter benzine. De prijs staat er meestal keurig bij. Maar niet altijd...het is te proberen om bij een toerist meer te vragen, niet echt slim, want ze zijn de klandizie voor de komende dagen kwijt. 10 meter verderop staat de buurman die wel de goede prijs vraagt. Overigens is het bij het benzinestation meestal goedkoper. Dan moet je wel er wel zeker van zijn dat er genoeg benzine in zit om het benzinestation te halen. In de omgeving van Sidemen is er zelfs nergens een benzinestation te bekennen, ze moeten helemaal naar Klungklung. In Nederland ondenkbaar dat ze dus gewoon met jerrycans benzine over straat gaan. De opbrengst is ongeveer een cent of zeven, maar moesten ze wel een half uur heen en een half uur terug voor rijden. Na getankt te hebben hebben we wat rondgetoerd in Ubud en weer de nodige boodschappen, cq snuisterijen gekocht. Voordat we het wisten was de dag voorbij. Voor mijn kamer waren ze bezig een paal te maken met allerlei versieringen erop. Want dat moet woensdag voor het feest aan de straat. De maandag begon heel rustig, het was zelfs erg stil. Wilde een muis voor mijn laptop kopen. Die hadden we de vorige dag gezien. Wilde nog ff weten of het een goede was en dat was zo. Dat ding van mij was nl niet geweldig. Lucy had inmiddels onze Putu (chauffeur geappt dat de prijs wel erg hoog was). Denk binnen 20 seconden reageerde hij al voor een normale prijs...snel 100.000 verdiend. In de straat zag je steeds meer versieringen verschijnen. Schitterend gezicht. Mijn muis was opeens 50.00 duurder geworden....maar I call my friend en de prijs was die weer van gisteren. Big smile...ja miscommunication....alleen het woord al. Enfin rond kwart voor drie gingen we op de scooter naar een plekje om te gaan lopen. Onderweg, mijn hart bloedt, waren er weer meer rijstvelden verwoest en hotels neergezet. Er is al een overcapaciteit. Begrijp niet dat er niet ingegrepen gaat worden. Mensen komen voor de rijstvelden, als die er niet meer zijn...ook geen toeristen meer. We hebben heerlijk gewandeld. De rijst stond wat hoog, vind ik wat minder mooi. Maar nu zie je wel veel eenden tussen de rijstvelden. Het was heel komisch, eentje gaf een sein...en allemaal er achter aan. Met luid gesnater. Lucy filmde het. Prachtig om te zien. Op een gegeven ogenblijk zaten ze allemaal tussen de rijstplanten verdekt opgesteld en zag je alleen hun koppen op commando, zo leek het, iets boven de rijst uitsteken. Erg komisch. Dinsdag ging ik alleen op pad. Wilde naar Petulu, een stukje het platte land op. De straten waren al bijzonder mooi versierd. Het gonsde van de activiteiten. Overal waren ze bezig. Wederom waren ze ook aan de andere kant bezig om hun "brood" te verwoesten. Lelijke gebouwen middenin de rijstvelden. Als het nog in de stijl van het land was stond het misschien nog wat. Terug gingen we naar de markt. Daar een korte broek gekocht. Ook daar heel snel geld verdient. Hij vroeg 250.000...wij moesten erg lachen. Legde de broek direct terug. Hij vroeg hoeveel. Ik zei 60.000. Nou 150, maar Lucy en ik maakten aanstalten door te lopen. Hij riep ons direct terug. Hij probeerde nog 70, maar binnen no time was de deal voor 60 beklonken. Verder was er veel hetzelfde en waren we niet echt geslaagd. We gingen ons opmaken voor het Galungan feest.

Geschreven door Gezelly.op.reis.met.elly