De dag na de crematie ging ik kijken bij de zilversmid. Of het wat was en of ik dat nog kon doen voordat ik uit Sidemen vertrok. Ik moest een steil steegje in, maar dat was niet zover. Inmiddels ben ik zeer bedreven met de scooter, dus geen probleem. Ik ging door de Bali poort naar binnen. Daar zat Pande met z'n vrouw, zoon en neef te kletsen. Zag er zeer schoon, licht en netjes uit. Ik zei dat ik het adres van een Nederlandse vrouw had gekregen. Hij wist wie het was en glunderde erg. Hij liet me wat dingen zien.

Het klopte dat het 300.000 was en dan ging je ook nog met een ring naar huis. Afgesproken dat ik rond 2 uur zou komen. Kon ik nog m'n voorraad sprite zero aanvullen. Geluncht en op naar de zilverworkshop. Eerst zilver afwegen. 7 gram puur zilver. Hij vertelde dat vaklui 95% gebruiken. Dat is harder en kunnen ze hele ingewikkelde designs maken. Maar voor de amateur zeg maar, gebruikten ze het zuivere zilver. Dat is zachter en ze raadde een simpel ontwerp aan. Zag wat voorbeelden die ik erg leuk vond. Dat heb ik zelf wat aangepast. Toen moest het gesmolten worden. Dat was nog zwaar werk met zo'n blaasbalg. Wist ook absoluut niet wat ik moest verwachten, ging er eigenlijk wat naïef heen. Toen het 1 stuk was moest het in het water afkoelen en herhaalde zich dat proces. Het was ongeveer een halve centimeter dik en 3 cm lang en een halve cm breed. Toen moest het plat gewalst worden. Dat ging vrij gemakkelijk al moest dat wel heel wat keertjes. Daarna ging ik het ontwerp tekenen. Hij had het papiertje precies afgepast op het stuk zilver dat platgewalst was. Kreeg ook wat ponsen. Ik beitelde daar, in de binnenkant, Bali 2024 in.

Tja het was goed te zien dat ik geen natuurtalent ben, maar je kunt wel direct zien dat het handwerk is. De letters versprongen wat. Hij legde de tekening op het zilver en beitelde vervolgens mijn ontwerp erin. Hij had duidelijk geen vertrouwen in mijn beitelkunsten. Terecht vond het ook prima zo. Zo leek het overigens heel gemakkelijk.
Het ging nog een keer in het water met een toevoeging, vergeten wat. De ring werd helemaal zwart. Het polijsten kon beginnen. Dat was erg leuk werk en je zag het glimmender worden. Je had twee verschillende manieren bij het ene werd de ring heel heet.
Enfin de processen gingen me erg vlug, maar dit is het wel zo'n beetje. Ik vond het een geweldig resultaat, na een uur en drie kwartier een mooie ring. Was ook de enige persoon. Later kwam er nog een vrouw. Toen ik klaar was kon ik thee of koffie krijgen en lag er gebakken banaan klaar. Die waren erg lekker. Tussendoor kreeg ik nog water. Echt een geweldige dag.

Vol trots kon ik aan iedereen in Giri m'n ring laten zien. De laatste dag had Komang haar dochter mee genomen. Dat vond ik erg leuk. En Nanja ook. Vervolgens op pad. Een eind geklommen om vervolgens langs een waterkanaal te gaan afdalen. Opeens werd het heel dreigend en stonden de hemelpoorten open. Gauw poncho aan en weer door. De lunch bestond uit het verorberen van alle zoetigheid die ik gekregen had. 1 ding vond ik echt niet lekker. In plastic gedaan om het in Ubud weg te gooien: dat zien ze dan niet.
Afscheid genomen van Komang en haar dochter. Komang werkte de volgende dag niet. Weer een ceremonie. Geen idee wat. Haar schoonzus en broer ook, maar weer een andere, want Komang hoort nu niet meer bij die familie. Ze hoort nu bij de familie van haar man en dat dorp. Zo werkt het hier nog steeds.Natuurlijk gaat ze wel naar haar moeder en familie. Maar bij deze dingen hoort ze bij de familie van haar man. Maar bij trouwerij of begrafenis van broers en schoonzussen hoort ze er wel weer bij.

Zijzelf en dochter droegen allebei een helm. Meestal droeg ze geen helm, maar nu toch wel, nu ze twee kinderen heeft. De jongste is net twee maanden, dus nog te klein om mee te nemen.

Na het ontbijt nog een espresso. Maar 1 want had geen zin in een tussenstop onderweg naar Ubud. Dacht nl dat het wel ff zou duren, omdat ik wist dat er veel ceremonies waren. Dan ligt het verkeer gewoon stil. Aju vertelde een geweldig verhaal, vond ik. Ze was om 5 uur naar de markt gegaan. Dit doet zij nu omdat Komang in een ander dorp woont.Dit elke dag, verse producten voor het restaurant halen. Toen ze terug kwam was haar scooter, of eigenlijk die van haar schoonzus, weg. Ik ook stomverbaasd. Gebeurt hier eigenlijk nooit. Zij in paniek, ze had wel de sleutel, maar geen scooter. Overal vragen en zoeken. Uiteindelijk over haar toeren haar man gebeld, die lag nog in bed, want die was laat thuis gekomen.

Hij kalmeerde haar en zei ik kom wel om je te halen met al die tassen. Even later belt hij terug de scooter staat hiet. Ik kom met een van de andere sleutel.
Wat was het geval, haar schoonmoeder was even later met haar andere schoondochter naar de markt gegaan, want ze had nog wat nodig. Die schoondochter had zonder erg haar eigen scooter gepakt. Dat contact was niet geweldig meer en die sleutel paste er ook in.
Haar schoonmoeder zei tegen Aju, ja ik ging gewoon zitten. Ik zag het helemaal voor me. Ik zei sorry dat ik lach, moest namelijk vreselijk lachen. Vond het zo komisch. Maar het ergste vond Aju dat haar schoonzus geen sorry had gezegd, toen schoot ik weer in de lach.

Bij het afrekenen was er van een dag geen bon. Dat heb ik natuurlijk wel gezegd. Is voor hen veel geld. Het gaat om iets meer dan €6. Dat wil ik gewoon niet. De chauffeur was natuurlijk op tijd. Het was prachtig weer. Tot mijn verbazing nergens druk en geen ceremonies . Was al rond kwart over twaalf in Ubud. M'n kamer was al klaar. Maar ze had me nog niet verwacht. Ik had gezegd tussen 1 en 2 uur...tja het Engels van meneer DanaSari is niet geweldig...1 en 2 is 3. Hij had er drie uur van gemaakt. Heb een kamer die ik nog nooit had gehad. Iets kleiner. Maar aan het eind, daar is dus de heg van hertshoorn, palm, enz. Wel meer privacy. en binnen een gewoon tweepersoonsbed en niet zo'n super grote. Met nog een eenpersoonsbed. Dat is nu omgetoverd tot: gooi je spullen er maar neer.

Scooter geregeld. loop ik naar de supermarkt, kom ik die jongen tegen die hier vroeger gewerkt heeft en die de scooter voor me regelde. Hij zei dat het geregeld was. Opeens ook 10.000 per dag goedkoper.

Volgende dag was m'n scooter al gebracht. Want er was een lid van het koninklijk huis overleden en er was een grote crematie. Dan kom je er bijna niet meer door. Alles wordt afgezet. Heerlijk ontbeten. Het wordt op je terras gebracht. Ze hebben het ontbijt uitgebreid met verse fruitshake.

Voordat ik ging, eerst tanken, kon net de benzinepomp halen. Wilde de grote weg oversteken om te kijken of m'n favoriete restaurantje nog bestond. Het kon nog net. De mensen stonden drie rijen dik en overal op. En dat was nog een behoorlijk stukje van waar de crematieoptocht begon. Was dus heel blij dat ik besloten had niet te gaan, ook vanwege de vele toeristen. Ik reed een stuk omhoog en was verbaasd tot hoever er scooters geparkeerd stonden. Gelukkig bestond m'n restaurantje nog. Ze heeft alle uitbreidingen, rondom haar heen, doorstaan. Ging eerst nog even kijken hoe het met de rijstvelden verderop stond. Waar eerder alleen maar rijstvelden waren stonden nu foei lelijke accomodaties. Het doet pijn aan je ogen. Het meeste staat nog leeg ook. Als het nou voor de bevolking was die moeten wonen zou ik er vrede mee hebben. Maar zoveel accomodaties voor toeristen, nee. Echt onnodig, want er is in Ubud accommodatie te over.

Gelukkig was het eten in m'n restaurantje nog steeds heel lekker. in Ubud 3 x zo duur. Dat zou ik dan nog niet zo erg vinden, maar het is ook nog eens 3 x zo slecht.
Zij snijdt de groente ter plekke en het is echt lekker. Dan 's avonds maar een bruin broodje. Had een aantal leuke restaurantjes in Ubud, maar zijn allemaal weg na Covid. Terug langs de supermarkt. De naweeën van de crematie waren nog in volle gang. Ontzettende lange files. En dat in de hitte. Met de scooter kun je er dan wel langs. Je volgt gewoon de lokale bevolking.

Gojek en Grab zijn hier de plaatselijke Uber . Echt een drama. Ze rijden hard en in mijn ogen onverantwoordelijk om een klant op te halen of af te zetten. Er moet zoveel mogelijk geld verdiend worden. Vandaar de haast. Ook brengen ze af en aan eten naar de accomodaties. Het is een wereld op zich geworden.

Maandag op pad richting Tampaksering. Had ooit eens een boekje met fietstochten op Bali en Lombok gekocht. Was al achterhaald, maar toen ik dat fietste (was ik nog jong en knap. Echt heel heuvelachtig. Zacht uitgedrukt) bleek het nog helemaal te kloppen. Helaas: het eerste stuk ook weer heel veel rijstvelden veranderd in beton. Gelukkig ook nog hele delen met mooie rijstvelden. maar weer dichter naar Ubud toe, weer steeds meer beton. Het zelfde verhaal, heel veel leeg.

Zag ook weer eenden in het rijstveld. Dat is zo'n leuk gezicht. ik stopte en dan kwaakt de leider waarschijnlijk: gevaar en lopen ze allemaal 1 kant op. Ik bleef gewoon staan en kwam het rijstveld niet in. Dus na het sein: gevaar geweken gingen ze weer het rijstveld in.
weer twee hele leuke scooterdagen.

Geschreven door Gezelly.op.reis.met.elly