Toen ik hier aankwam riep de jongen al voor ik binnen was...Welcome, I remember you, your white hair. Dus een hartelijk welkom. Mijn haar doet het hier erg goed, vooral bij de jeugd. In het vorige guesthouse, kwam ik met de scooter aan en zag een busje vol met opgevouwen, Cambodjanen (of Chinezen) die er één voor één uit kwamen rollen, arriveren. Een knul van rond de 30 kwam naar me toe, gaf me een hand zei hoe die heette. Dat was ik direct weer vergeten en zei dit is mijn moeder. Die begon gelijk over mijn arm te strijken of ik wel echt wit was. Was ik niet gelukkig mee, want ik was behoorlijk rood geworden...was dus gevoelig. Was aardig verbrand. Er stond een hele harde wind, dus dat wil wel langs de Thaise Golf en de glinsterende zoutvelden, dubbel op.
Maar na goed smeren en de volgende dag een blouse met korte mouwen aan, dichtgeknoopt tot boven, ziet het er na 3 dagen bruin uit, i.p.v. rood. Enfin de jongen en zijn moeder hebben de dag van hun leven gehad. Eerst hier naar de supermarkt. Daar kwam ik langs een soort mini meubelboulevard....langs de kant stonden trekkers met hele grote en zware meubelen erop.. verbazingwekkend dat ze niet door de assen gingen. Daarom heen vond van alles plaats. Hangmatten waren er opgehangen, er werd gekookt, gegeten, gewassen. Kortom er viel van alles te beleven. En niemand keek er raar van op. In mijn stamcafé gegeten en nog lekker geklungeld.
De eerste scooterdag in Kampot zit er ook op. Had gelukkig warm water, al was vanmorgen de stroom uitgevallen en dacht nee hé. In het guesthouse kan ik niet ontbijten, maar mijn stamcafé is een paar minuten lopen, de koffie is er heerlijk. Mijn kopie weer als ID ingeleverd en werkte perfect. Zo houd ik mijn eigen paspoort. Over de oude Franse brug naar de andere kant van de rivier gegaan, mogen alleen scooters, fietsers en voetgangers over. Een prachtige brug. Na nog een brug even naar een tempel aan het water. Erg mooi. Toen naar de zoutvelden, maar er was geen zout, wel fascinerend om door te rijden. Af en toe kwam ik nog een verdwaalde toerist tegen. Nog naar een klein haventje gegaan. Maar durfde niet dichterbij te komen...de wankele bruggetjes weerhielden mij ervan. Is natuurlijk net wat voor mij om er in te vallen. Na de lunch langs de rivier naar de Lotusbloemen, geweldig mooi stukje. Was ff omgereden omdat ze stonden te controleren, doen ze vaak op dat stuk. Had er geen zin in, moet je alles weer laten zien. Daarna de andere kant van de rivier op. De boten varen tussen half 5 en half 6 naar zee om de hele nacht te vissen. Een schitterende gezicht om ze zo allemaal dezelfde kant op te zien varen. De laatste dag in Kampot wilde ik naar de zoutvelden aan deze kant van de rivier. Dus toog met goede moed op pad. Was net een stukje de zoutvelden ingereden, een weg waar ik nog niet geweest was, of mijn wiel begon te slingeren. Wijs geworden in Laos dacht ik gelijk aan een lekke band. En die voelde inderdaad wat zacht aan, maar was volgens mij de hele tijd al zo. Enfin durfde niet door te rijden en keerde om. Had helaas niet het geluk dat er een dorpje, laat staan een "garage" in de buurt was. Dus lopen, onderweg was iedereen erg vriendelijk of ik Okay was....enz. En can I help you....ja hoe??? Ze zeiden allemaal dat ik ermee door kon rijden, maar dat durfde ik niet, als er nu wat met mijn knie gebeurde kon ik het wel vergeten. Dus liep dapper verder met dat zware ding. Gelukkig was het erg bewolkt, wel 33 graden, maar niet de volle zon op je hoofd. Had mijn helm onder de zitting gedaan. Iemand zei nog ga maar achterop...en die scooter dan???? Hij sprak geen woord Engels, overigens alle Cambodjanen die ik tegen kwam niet. Kwam bij een paar huizen...helaas geen reparateur, wel een jonge knul met Down syndroom, die naar de richting van Kampot wees. Ja dat wist ik ook wel. Een paar minuten later fietste hij me voorbij en ging alvast zeggen dat ik er aan kwam. Bijna tegelijkertijd stopte er een Cambodjaan die Engels sprak. Volgens hem was het niet de band, maar ik zei dat ik toch niet durfde te rijden. Dus was het gewoon scooter ruil. Ik op de zijne, hij op de mijne en naar de "garage" (zie foto). Daar stond mij Down al te wachten, heel komisch. De andere man legde uit dat er speling in zat...en na een kort overleg begon de reparatie. Mijn Down hield alles nauwlettend in de gaten of het wel goed ging en bood me een stoel aan. Ging er maar bij zitten en hij naast mij. Een erg komisch gezicht. Had mijn helm neergelegd, maar moest ik van hem ergens anders neerleggen, want zo werd hij vies. Dat maar direct gedaan, want anders was hij niet gerust. Het duurde ongeveer een kwartiertje en na een dollar betaald te hebben vertrok ik weer. Mijn Down hartelijk bedankt en hij stond me met verve uit te zwaaien. Had inmiddels trek gekregen, had het met de zoutvelden gehad. Ging een fruitsalade in de stad eten. Daarna ging ik nog de andere kant op, weer over de Franse brug. Door een heel leuk dorpje. Er was een tempel waar niets te beleven viel. Weer terug naar het stadje, ff water gehaald. Wilde ook wat op tijd terug zijn. Het was nl. weer inpakken geblazen. Met de bus terug naar Phnom Penh. Ging lopen, want het was maar een klein stukje naar het busstation...station...nou ja er staan wat stoelen buiten en er staat een tafel met de tickets erop. Was wat vroeg, maar was klaar en dacht ik ga. De bus vertrok maar een kwartier te laat. In het begin zat ik er samen met een 1jongen in. Later werd het wel wat drukker, maar kon de hele tijd alleen zitten, dus heerlijk ruim. Mijn MP4 speler op en genieten. Dat is een heel klein ding, dus heel handig ff tussen je BH....dan raak je het niet kwijt en de oortjes komen niet in de knoop. Had op 5 à 6 uur gerekend, maar was er al na 4 en een half uur. Weer chaos troef, wat je niet allemaal vervoert ziet worden...Je verzint het niet. Heerlijk op tijd, ticket voor morgen geregeld en lekker geluncht. Maar bovenal is de koffie hier heerlijk. Erg van genoten op terras. Boodschappen gedaan. Nu ff relaxen, morgen hoef ik niet zo vroeg....rond 12 uur komt de Tuktuk me ophalen.

Geschreven door Gezelly.op.reis.met.elly