Op woensdagmorgen eerst naar mn plekje vlakbij. Tot m'n afschuw zijn ze daar een groot hotel aan het bouwen. In de pers kwam dat er op Bali een stop was om te bouwen. Echt niet te zien. De destructie blijft zich doorzetten, bijna overal.

's Middags ging ik naar m'n sluisjes. M'n nieuwe sokken aan. Moest nog wel ff wennen aan m'n schoenen. Had er nieuwe zolen onder laten zetten. De zolen waren echt vergaan. Hoefde ze niet in te lopen, maar het was wel of je op nieuwe schoenen liep.
Gelukkig wendde dat gauw. Tot mijn grote vreugde hier geen bouwwerken, restaurants of hotels. Voor hoe lang? De was moest in ieder geval nog steeds met de hand gedaan worden.

Aan het eind van de middag ging ik met laptop en oortjes naar het restaurantje om de herdenkingsdienst van Gerda te zien en te horen. Verbazingwekkend hoe scherp het beeld en geluid was. Voor mij een goede afsluiting. Wat is internet dan een geweldig medium.

De volgende dag werd me al gelijk een chauffeur aangeboden om naar Sidemen te gaan. Dus geregeld. Het was de man van degene waarvan ik de scooter gehuurd had. Allemaal familie.
Probeerde een mooi stukje in de buurt van de tempel Lempuyang te vinden. Helaas niet gelukt. Na de lunch had ik meer succes. De omgeving was wat minder. Ze hadden net geoogst. Dat vind ik zelf niet zo mooi.
De vrouw van de chauffeur, inderdaad degene waarvan ik m'n scooter gehuurd had, kwam vragen of ze ook mee mocht. Natuurlijk zei ik. Ze ging dan daarna samen met haar man naar haar schoonmoeder. Die daar ergens in de buurt woonde.
Het was inpakken geblazen. Had het gevoel al heel lang weg te zijn. Afscheid van m'n Nederlandse buren genomen.

Op naar Sidemen. Afscheid genomen, de kokkin was zelfs wat geëmotioneerd. Zie je toch zelden. Ik ging lekker achterin zitten. Heel veel ruimte. Zijn vrouw sprak goed Engels, dus was allang blij dat ze meeging.
M'n kamer in Sidemen was nog niet klaar. Ik kreeg nog heerlijke pindakoekjes van de vrouw. Ik zei dat ze wel konden gaan. Na een minuut of 20 was m'n kamer klaar. Kon er eigenlijk ook pas om 2 uur in. Maar om 1 uur zat ik er al. Een heerlijke grote kamer. Airco. Veel ruimte voor je spullen. Goed bed. Gratis heet en koud water. Maar gebruik m'n eigen waterkoker, anders moet ik steeds naar beneden. Koud water neem ik steeds mee. Internet geweldig. Terras misschien iets minder dan bij Komang. Maar daar is ook alles volgebouwd en anderhalf x zo duur als vorig jaar. Het lawaai is echt een stuk minder, lees blaffende honden.

Gelijk een scooter geregeld en ingericht. Op terras m'n arak cola en pindakoekejs genuttigd. Bij Giri Carik gegeten. Dat kan ik hier niet, Gelukkig is ontbijt inbegrepen. Wel zo gemakkelijk. Met de scooter op de koffie bij Giri. Daar hebben ze verrukkelijke espresso.
Ging eerst naar QiQi, een fantastische plaatselijke supermarkt. Je kunt er je kont niet keren, maar hebben heel veel. Terug langs het gele bruggetje. Bovenlangs was het schitterend. Alles staat er zo mooi bij. Het is overal zo groen. Veel rijstvelden net beplant, dat vind ik schitterend. Op m'n terras geluncht. En daarna opnieuw op pad met de scooter. Langs de grote weg terug, maar zo mooi. Bij elke bocht heb je de neiging om te stoppen om foto's te maken.

De dag erna een hele andere kant op, maar weer een sprookje. "s Middags ging ik naar een plekje waar ik een mooi verhard pad had gezien. met een schitterende omgeving. Ik er heen. Het pad was inderdaad heel goed.....maar dacht je kunt ergens vast wel keren. Dus niet. Wat nu? Was wel zo verstandig om niet verder te gaan.

Er zat maar 1 ding op achterwaarts terug. Ging wel op de scooter zitten, want er naast lopen was zeer onhandig. Een man die in de rijstvelden aan het werk was bekeek het geheel en dacht gaat weer zo'n idiote, onhandige toerist. Gelijk heeft ie. Het liep iets naar beneden dus moest de scooter en mezelf wel tegenhouden. Moest nog een meter of vijftig en daar kon ik m'n scooter keren. Zeer trots dat ik het er zonder kleerscheuren af had gebracht. Besloot ook om niet meer van deze fratsen uit te halen. Zet de scooter neer en ga lopen. Nog mooier ook.

Had voor de kinderen van Komang en Aju lego mee genomen. Aju woont vlakbij en kwam het met de kinderen in elkaar zetten. Enfin er was niemand meer in het restaurant dus ook de volwassenen waren druk bezig om het geheel in elkaar te krijgen. Restaurant verdween volkomen op de achtergrond.

Het was echt genieten om het allemaal aan te zien. Iedereen was trots op het resultaat. Na afloop moest er nog gegeten worden. Dat ging wat moeizamer.

In bed ging de achterwaartse manoeuvre met de scooter toch opspelen. M'n rug bleek toch iets minder trots te zijn. Om nog uit m'n bed te kunnen komen kwam er wel een ibuprofen aan te pas. Volgende keer is het wandelschoenen aan en lopen, want je kon nog veel verder door.

Geschreven door Gezelly.op.reis.met.elly