Op vrijdag had Komang vrij en ze zou de baby showen. Ik hoorde van Ayu, haar schoonzus, dat ze met de baby naar haar moeder ging omdat ze haar kleindochter anders te weinig zou zien. Dacht ik wacht het wel af. Hier kun je wat dat betreft niets plannen. Bij Giri Carik was ook wat paniek. De watertank was leeg en er was geen water. Gelukkig had ik nog net een beetje, maar merkte wel dat er weinig water was en bij het tandenpoetsen was het op. Er waren werkzaamheden geweest op de straat voor hen, waarschijnlijk was de toevoer verstopt. Enfin opeens hoorde ik Komang, ik er heen en zei waar is je baby? Bleek dat ik mee moest naar het huis van ouders. Of dat goed was. Ja natuurlijk, vond ik een buitenkansje. Ik op de scooter, ff zonder helm, want volgens Komang was het dichtbij. Ze nam de kleine van broer mee op de scooter. Ik vond het maar niets, zo'n hummel, denk 16 maanden. Het staat voorop, met het gezicht naar het stuur en moet dan de armen om Komang slaan. Het gaat nog goed ook. ik bleef er wel wat achter, vond het doodeng. Het was inderdaad heel dichtbij. Een stukje omhoog lopen op een smal pad. Moet zeggen ging niet echt geweldig. Maar gelukkig was het niet ver. De familie zat buiten. Op Bali is het de gewoonte dat de dochter in het huis van haar man gaat wonen. Haar twee broers, met vrouwen en kinderen wonen bij de ouders van Komang. Ze hebben wel ieder een eigen kamer. Moeder had de kleine van haar andere broer op de arm. Die was 2 weken ouder dan die van Komang. Tante had Canaya op de arm. Komang had al gezegd dat het dikke baby was, dat klopte precies. Ik zei hoe kan het, je bent zo slank, van je man? Ja zei ze en iedereen moest lachen, wist toen nog niet dat die man die er ook was, haar man was. Haar andere broer was er ook en oma. Kortom erg leuk. Een tijdje later vroeg ik of die man ook familie was? Nou Komang proestte het uit van het lachen en zei dat is mijn husband. Ze dacht dat ik dat wist. Ik kreeg thee en koekjes aangeboden. Het was erg gezellig. Eindelijk sliep de baby van haar broer en moeder kwam mij omhelzen. Ze was heel emotioneel en veegde de tranen weg, Dat zie je niet zo gauw op Bali. Canaya had het armbandje met haar naam en geboortedatum, dat Lucy en ik gegeven hadden, nog niet om. Dat mag pas na drie maanden. Dan mogen ze pas na een ceremonie sieraden dragen. Alleen oorbellen mag. Ook mocht ik de baby vasthouden en moest samen met Komang op de foto. Het was heel leuk, maar op een gegeven ogenblik vond ik het genoeg. Wat hen betreft blijf je de hele dag zitten, want ze vinden het een hele eer, maar dat vond ik teveel van het "goeie". Op mijn terras een cracker met kaas gegeten. Met een prachtig uitzicht op de Gunung Agung. Dat wisselt soms heel snel. De ene keer schitterend te zien en de andere keer totaal in de wolken en heb je geen idee dat er een berg is. Ging weer met de scooter op pad. Besloot toch met mijn dompelaar terug te gaan dacht hij verbuigt het pootje ff en dan kan ik hem gebruiken. Dat brak af, maar niet getreurd. Hij zette de schaar erin en zette er een nieuwe stekker op, iets minder mooi, maar ja. Was mijn reserve adapter vergeten, daar ook maar direct gekocht. Volgens mij is die man minder goed in rekenen. Alles is 25.000 of een veelvoud er van. Dompelaar en Samsung(?) adapter 25.000. Batterij voor mijn horloge 25.000 of 50.000. Waarom zou je het jezelf ook moeilijk maken? Prachtige route gereden, wat is het allemaal mooi groen. Echt genieten. Thuis gekomen heerlijk van mijn arak genoten. Had ook pinda's gehaald, maar daar kan ik helaas toch slecht tegen. 's Avonds heerlijk patat gegeten. Die is echt lekker bij Komang. Het is alleen wat weinig, maar ach had ook al een zak pinda's achter de kiezen. Zaterdags naar mij favoriete plekje. Besloot eerst via de grote weg de afdaling te doen. Steil naar boven is nl.gemakkelijker dan steil naar beneden. Die remmen hebben heel wat te verduren. Vind dat toch altijd wat eng. Onderweg zag ik ook weer een vrachtwagentje vol met vrouwen, die prachtig gekleed waren en naar een ceremonie gingen. "Mijn" plekje lag er niet zo mooi bij, nou ja viel wel mee. Maar ik vind het het mooist als de rijst net geplant is. Al hebben de afgebrande velden ook wel wat. Ging nog een stukje lopen. Er was nu een prachtig nieuw pad aangelegd. Nadeel er reden nu ook vrachtautootjes om de balen met rijst op te halen. Overigens geen overbodige luxe. Die balen wegen zo'n 50 kilo en dat op je scooter vervoeren (of hoofd) vind ik toch een hele kunst. Gaat ook wat minder snel. Toen ik terug reed zag ik weer een klein clubje vrouwen naar de tempel gaan. Ze zagen er schitterend uit. De jongere meisjes droegen de kransen van afrikaantjes in hun hand. Toen ze bij de tempel waren deden ze ze op hun hoofd. Was waarschijnlijk om het heel te houden. Had nu maar iets anders dan pinda's gekocht en dat was tot mijn verbazing heerlijk. Had er ook geen last van. De arak met cola zero smaakte weer verrukkelijk, al doe ik er maar weinig in. Het eten was weer geweldig lekker. Ze kunnen zo heerlijk koken. De tijd vloog voorbij en zondag was alweer mijn laatste scooterdag in Sidemen. Ging naar Iseh, maar kon nergens ver de rijstvelden in. Terug nog 1 keer de weg langs het gele bruggetje genomen. Dat blijft een sprookje. Ging eten op mijn terras en na mijn oefeningen ging ik richting Klungklung. Wilde naar een plekej dat Lucy en ik vorig jaar ontdekt hadden. Met behulp van google maps kwam ik er. Helaas geen rijstvelden, ze hadden nu alles beplant met groenten. Terug heb ik ergens een afslag gemist. Ik wilde uitkomen bij het guesthouse dat ik oorspronkelijk geboekt had. Ik had Komang geappt dat ik wist dat ze voor de prijs die ik daar moest betalen mij geen kamer konden verhuren. Maar wilde wel dat ze wist dat ik er was, omdat ik een paar keer bij Komang wilde gaan eten. Kreeg ik bericht dat ze het ook voor die prijs wilden doen. Tja toen kon ik het niet maken om dat niet te doen. Al was het uitzicht van het andere guesthouse wel veel en veel mooier. Ik kwam daar met een omweg wel weer langs. Was redelijk op tijd terug, toch nog maar een flesje arak gekocht voor de komende tijd, want je kunt het verder niet kopen. Ja in de winkel in Ubud, maar die is niet zo lekker en geloof zeker 5 keer zo duur. Ze hebben een passievrucht boom over het nieuwe gedeelte geplant. De vruchten vielen eraf. Kreeg er ook elke dag wat. Ze smaken echt heerlijk. Inpakken en nog een laatste keer heerlijk eten. De sleutel van de scooter aan Komang gegeven. Op naar Ubud. Hoorde dat de broer boven Komang mij zou brengen. Kreeg nog een zak passievruchten mee. Hij was heerlijk op tijd. Onderweg was het niet druk. Rond 1 uur was ik al in Ubud. Was wel wat teleurgesteld. De rijstvelden voor mij kamer lagen braak. Zat er natuurlijk een keer in. Het land moet zich ook herstellen. Ging lopend even naar de supermarkt. Het was heerlijk weer. Verder heb ik me weer helemaal "ingericht". Tot nu werkte alles. Helemaal te gek. Tja heb ik een prachtige nieuwe dompelaar. Hebben ze hier een waterkoker. Dat is voor het eerst op Bali. Het werkt wel veel gemakkelijker. De dompelaar blijft dus in de rugzak. Ik dacht wel dan is de thermoskan met heet water, die 's morgens vroeg al op je terras gezet wordt, waarschijnlijk verleden tijd. Er stonden nl.ook kopjes, koffie, thee en suiker bij de waterkoker. Onze big boy had een dag vrij. Volgens de andere jongen was hij een dag aan het vissen met vrienden en kwam hij aan het begin van de avond terug. Dat klopte, gelijk een scooter geregeld. Hij lacht altijd. Zon'n leuke knul. Was 's morgens benieuwd of de thermoskan er stond. Dus niet, maar wel een flesje water om je thee of koffie mee te koken, wel service. Voor op het kleine paadje liep niemand, moest naar beneden om om het ontbijt te vragen. Dat werd boven op mijn eigen terras geserveerd. Mijn vriend kwam de sleutel van de scooter brengen. Een zwart rode scoopy. Helemaal mee in mijn sas. Hoefde zelfs niet eens te tanken. Naar Petulu gereden. Het is echt vreselijk, overal zijn ze aan het bouwen, snap er niets van. De toerist komt voor de rijstvelden en die vernachelen ze aan alle kanten. In Ubud zelf is genoeg aan accommodatie. Heel veel staat leeg. Logisch, het is te groot en te duur. De jongeren willen goedkoper of ze zitten aan de kust. Heb wel lekker gescooterd. Besloot vandaag in het kleine restaurantje iets voorbij de afslag naar Petulu te gaan eten. Het is er heel erg lekker. Hopelijk overleeft dit kleine restaurantje de grote luxe hotels. Ging een rondje maken. Onderweg nog passievruchten gekocht. Had gisteren nl yoghurt gekocht en ze daar in gedaan. Dat smaakte verrukkelijk. Voor mij zij ze driftig aan het oefenen met de gamelan. Het is een open dorpshuis. Er is altijd wel wat te doen. En ook wel gezElly. Hoef er het terras niet voor af.

Geschreven door Gezelly.op.reis.met.elly