Toen we aankwamen had ik gevraagd of de wijn in de koelkast mocht...dus de wijn was heerlijk koud. Nadat Lucy gerust had liepen we een stukje over de weg. Daarna de rijstvelden in. Het was schitterend en erg rustig. Omdat de rijst heel hoog stond zag het er weer heel anders uit dan de foto die ik op hout had laten maken. We liepen verder....met de scooter kon je nooit verder omdat het bruggetje zo hoog was dat je daar onmogelijk met de scooter op kon komen. Nu hadden een mooi nieuw bruggetje gemaakt. Je kon er met de scooter over. Als je erover was moest je hem dan wel gelijk neerzetten, want over de smalle rijstpaadjes kon je echt niet met de scooter. Na onze wandeling kochten we pinda's bij de plaatselijke supermarkt. Omdat ze door hadden dat we in Jatiluwih verbleven moesten we opeens afrekenen bij de plaatselijke kassa...dat betekende dus dat het water opeens 10 cent goedkoper was. Wij vonden het erg komisch. Wij installeerden ons voor Lucy haar kamer en ik haalde de wijn uit de koelkast. Met de pinda's een traktatie. 's Morgens is het schitterend. We keken uit op de vulkaan, niet altijd te zien, maar nu wel. Het is dan nog heel stil. de dagjesmensen kwamen nu veel later dan vorig jaar. Het werd eigenlijk pas druk tussen 1 en 3 uur. Maar als je even door wandelde zag je bijna niemand meer. We gingen de wandeling naar de tempel doen, maar dan in omgekeerde richting. Hadden we nog nooit gedaan. Onderweg vroegen ze nog wat ik aan mijn knie had...dit allemaal in het Indonesisch. Het was een vermakelijk gezicht...ik hield de mensen bezig, zodat Lucy een foto kon maken. Waar vorig jaar nog een modderig rijstpad was, was nu een betonnen pad gemaakt. Liep wel zo gemakkelijk. Er waren veel mensen aan het werk. In Jatiluwih snijden ze de rijst met de hand. Ze hebben een heel apart mesje. Zeer tijdrovend. Je kunt wel zeggen monnikenwerk. Vandaar dat de rode en zwarte rijst ook zo duur is. Volgens de mensen van de homestay wordt alles in 2 weken geoogst. Onvoorstelbaar. Onderweg zagen we ook weer overal offertjes, met de mooiste kleuren. Na 2 dagen wandelen gingen we weer scooteren. We gingen naar Penebel, maar sloegen eerst nog een keer af. Dat had ik een keer ontdekt. Een prachtig stukje. Aan het eind van het pad was een tempel en daar parkeerden we onze scooters. We liepen nog een stuk de rijstvelden in en zagen daar hele grappige koeien staan. Aan het eind van de middag gingen we naar de waterval. Dat was iets buiten Jatiluwih. Ff zeggen dat we in Jatiluwih logeerden anders moet je weer entree betalen. Het was behoorlijk steil omhoog. We parkeerden onze scooters en liepen, na entree betaald te hebben, naar beneden. We kwamen eerst langs de kleine waterval. Daar kon je heel dichtbij komen. We gingen verder naar beneden, naar de grote waterval, nou ja groot..het was een flinke straal in ieder geval. Was wel erg mooi. Terug was het frisjes op de scooter. Onze laatste wijn soldaat gemaakt. Naast ons restaurant waren ze een soort breakdance aan het doen. Ik vroeg aan dochterlief of ze ook weleens meedeed. Nee zei ze want het maakte haar moe. Wij moesten er erg om lachen. Even later kwam ze de drankjes brengen en ik vroeg: zijn het mensen uit het dorp? Ja dat was zo. Haar tante deed ook mee. Lachend zei ze it makes her happy....ze liep weg en keek nog ff achterom en zei: I don't know why...Wij lagen in een deuk van het lachen. Het eten was heerlijk. Op onze laatste dag in Jatiluwih gingen we met de scooter naar de heilige tempel Batukau. Een prachtige route. De weg was gemaakt. Eerder was het één en al gat. Dit was heerlijk scooteren. We moesten een sarong om en ik had mijn blouse mee om mijn schouders te bedekken, dat werd erg op prijs gesteld. Ze waren wat aan het verbranden, dat gaf de tempel wel iets mystiekst. We liepen nog via een lange trap naar boven, maar boven gekomen mochten we er niet in. Veel viel er ook niet te beleven. Weer terug, het was nog steeds geweldig weer. Ik ging 's middags nog wandelen. Weer naar de tempel, maar nu andersom. Het was prachtig. Terug gekomen was ook de rust wedergekeerd. Alle dagjes mensen waren weer terug naar de kust of Ubud.. We gingen inpakken, daarna inchecken. Dat ging niet van een leien dakje....Lucy kreeg zelfs een boardingkaart met de de voornaam van haar zoon erop. Terwijl ze bericht kreeg dat Lucia ingecheckt was....ach zou wel weer goed komen. Putu was de volgende dag er al erg vroeg. Wij vonden dat wel lekker. Konden nog ff samen koffie drinken. Lucy kreeg de rekening. Lucy had alles bijgehouden...maar weer heel komisch, omdat wij bij hen logeerden kregen wij korting op het eten. Ook de scooters waren voor de helft van de prijs. Wij kregen ieder ook nog 2 zakken rijstthee mee....tja zat ik niet echt op te wachten, maar ja weigeren kon echt net. Het was een hartelijk afscheid. Dochterlief was er helaas niet, want die moest zich laten registreren voor haar nieuwe school. Het sprookje dat echt bestaat, was voorbij. Weer terug naar de drukte. We waren vrij snel in Sanur. We deden er 2 uur over. Ik de was verzameld en naar de laundry gebracht, een 50 meter van de de homestay. Lucy ging ff liggen. Daarna nog inkopen gedaan. Wi gingen lekker eten bij Little bird. Ik kon nog niets inpakken, want al mijn kleren waren bij de wasserette en die moesten onderin. Op onze laatste dag gingen we koffie drinken aan het strand. We moesten een nieuw restaurantje vinden omdat de koffie bij de ene niet lekker meer was. We liepen een stukje, maar vonden niets naar onze zin. We liepen terug en bijna aan het begin zijn we toch in een restaurantje gaan zitten, want het zand was vrij "stevig"...dus de voeten zaten niet onder het zand (dat is nl het vervelende van het strand....zand). De koffie was heerlijk en de guacamole met knoflookbrood ook. Dus dat wordt ons nieuwe stamcafé. Terug de was opgehaald. Heerlijk schoon. Ingepakt, gedoucht en ja dat was het einde van een schitterende vakantie. We hoefden niet extra te betalen voor de kamer die we aanhielden. Erg coulant. Putu was op tijd. We waren zeer snel op het vliegveld. Daar kreeg Lucy haar goede instapkaart. We hebben een heerlijk broodje kaas/tomaat bij la Place gegeten. In het begin was er erg veel turbulentie. Zelfs het personeel moest een poosje zitten. We kwamen een kwartier eerder aan. Het duurde lang voordat Lucy haar bagage had, maar die was er gelukkig wel. En nu alles verwerken, was schitterend. Er is maar 1 probleem overgebleven......foto's uitzoeken.

Geschreven door Gezelly.op.reis.met.elly