Vandaag gaan we het adembenemende landschap van Pinedale en de Wind River Range verkennen. Maar voordat we in de auto springen, hebben we een belangrijk telefoontje te plegen. Mijn vader is jarig vandaag en hij wordt 80! "Happy birthday, pa!" Helaas zijn we nog niet thuis, maar zondag als we terug in Nederland zijn komen we zeker langs te gaan.

Dus we starten rustig en vol goede moed. Onze eerste bestemming: de Skyline Scenic Drive. Het is een klim langs Fremont Lake die ons naar Elkhart Park in het Bridger-Teton National Forest brengt. Onderweg zien we een zee van bloemen en lupines die ons verwelkomen met hun vrolijke kleuren.

Aan het einde van de weg, op een hoogte van 2850 meter, bevinden we ons bij het kleine Visitor Center van Elkhart Park. We springen even binnen, hebben een kort praatje met de dame achter de balie. En dan is het tijd voor de hike van de dag: de Sacred Rim Trail.

We parkeren bij de Pole Creek Trailhead en zijn verrast door het aantal auto’s. Het is drukker dan we verwachten. We zien mensen met rugzakken vol campingspullen naar boven lopen. Het eerste deel lopen we door een naaldboombos. Na een tijdje komen we bij een splitsing zonder borden. We slaan linksaf, en moeten al snel een heuveltje af en een riviertje over. Nog een paar stroompjes en boomstam klauteren verder komen we na een pittige klim van bijna 3 km (ja, we zweten een beetje) aan bij de Sacred Rim, en wauw! Voor ons liggen meren, steile rotswanden en daarachter de besneeuwde toppen van de Wind River Range. Dit uitzicht is wat je noemt spectaculair, maar vergeet vooral niet te letten op de grond onder je voeten. Het is best een afgrond als je even niet kijkt.

Het uitzicht hier is bijna surrealistisch. We staan op een rim die ons een duizelingwekkend uitzicht biedt. Deze plek is perfect voor een pauze. We vinden een groot rotsblok om op te zitten en genieten van het panorama. We staan hier op honderden meters hoogte. Het is zo stil dat je alleen het geruis van de wind en het gefluit van vogels hoort.

We blijven nog een tijdje zitten, eten een snack, en maken nog een paar foto's (want ik kan het niet laten). En kletsen ondertussen met wat andere wandelaars.

Op de parking geven we onze zak briketten en campingstoel aan een jong stelletje. We kwamen ze bij het uitzichtpunt ook tegen en ze zijn erg vriendelijk. Hun kleine auto zit volgeladen met campingspullen dus ze zijn erg blij met onze spullen. Weer iemand blij gemaakt en wij hebben ze toch niet meer nodig de komende twee dagen.
Daarna beginnen we aan de terugweg, vol energie en klaar voor het volgende avontuur.

En dat avontuur laat niet lang op zich wachten. We belanden ongewild middenin een achtervolging en arrestatie scene met politiewagens. Een paar meter voor onze neus wordt een auto klemgereden, politieagenten springen gewapend uit de auto’s en wij staan er bijna bovenop. Langzaam zetten we de auto in z’n achteruit. Terwijl we achteruit rijden arriveren er nog meer politiewagens met zwaailichten. Er springen mannen met shutguns uit de auto’s.

We worden geheel genegeerd maar na een minuut of tien komt de sheriff naar ons gereden en vraagt of we nog iets verder achteruit kunnen rijden. Als we op een honderd meter afstand staan houden we halt. De sheriff stapt uit en informeert ons over de situatie. Hij komt ons halen als het weer veilig is. Ze proberen een man uit een rode auto te krijgen, maar hij reageert niet. We horen nog iets over een arrestatiebevel en twee lekke banden. De sheriff gaat er weer vandoor en aan ons de taak om het verkeer tegen te houden dat achter ons verschijnt. Danny stapt ut en legt de situatie uit. Niet veel later staat er een behoorlijke rij auto’s achter ons en de meeste mensen stappen uit om te horen wat er aan de hand is. Ze hopen allemaal op een beer of zoiets maar ook een arrestatiescene trekt de aandacht. Er worden behoorlijk wat foto’s van veilige afstand gemaakt. Al met al staan we bijna een uur te wachten. Een echte real life stand down en niet zoals in Cody voor het Irma Hotel 😉.

Als de arrestant is opgeborgen mogen we weer rijden. Er staan zeker 8 politiewagens langs de kant. Wie had dat nou verwacht op dit doodlopend gravelweggetje waar je alleen hikers en kampeerders aantreft.

Op de weg naar beneden zien we op dezelfde plek als gisteren weer het gezinnetje mini giraffen. Weet je het nog? Pronghorns zijn familie van die langnekken. Deze keer is papa pronghorn er ook bij.

Voor we gaan eten in Pinedale rijden we nog even langs de nabij gelegen meren, Half Moon en Fremont. Bij Fremont is zo waar een zandstrand waar een aantal mensen in badkleding aan het zonnen zijn. Of ze ook het water in zijn geweest weten we niet, maar het water is best koud.

We eten bij het Wrangler Café en eerlijk gezegd komen we tot de conclusie dat het de mensen in Pinedale en Boulder heel on-Amerikaans gewoon ontbreekt aan vriendelijkheid. Zowel hier in dit restaurant als bij ons hotel. En ook onderweg wordt er nauwelijks gegroet. De mensen die wel groeten zijn allemaal hier op vakantie.

Bij de supermarkt halen we nog snel wat te eten en drinken voor onderweg, want morgen hebben we de langste afstand te overbruggen van onze vakantie; zo’n 450 km. De tank wordt daarom ook maar meteen tot de rand gevuld. Morgen is het 4 juli, de nationale feestdag hier (in Nederland is dat op 3 juli 😉), en we hebben geen idee of de winkeltjes of tankstations onderweg gesloten of open zullen zijn.

Vandaag is weer een reminder dat de mooiste plekken vaak de meest verborgen zijn, en soms lopen dingen net even anders dan gepland. Maar dat maakt het allemaal zoveel waard.

overnachting: Boulder Inn in Boulder
km’s: 106
temperatuur: 13-21°C

Geschreven door Ellens.reizen