Waar zal ik eens beginnen, het was een hectische eerste dag. De wekker gaat om 4.30 uur, auw best vroeg. De laatste spullen verdwijnen in de koffers en om kwart voor 6 krijgt Snoet een laatste knuffel en stappen we in de auto.

Ik kom nog even terug op gisteren.
Een meevaller: omdat ik verwacht dat het rustig zal zijn op Schiphol heb ik de shuttlebus een uurtje later gereserveerd. We hoeven nu pas om 7.30 uur bij Mariott te zijn.
Ook een tegenvaller; tijdens het online inchecken, bleek dat we niet meer op de laatste rij in het vliegtuig zitten. 24 uur voor de vlucht lukte het online inchecken niet, gelukkig wel een uurtje later. Onze stoelen op rij 52 stonden helaas niet meer op de achterste rij. We vliegen schijnbaar met een groter vliegtuig. Bijna het hele vliegtuig was al volgeboekt en we kozen de laatste twee stoelen aan de raamkant in rij 48. We krijgen nu een buurman of -vrouw en minder ruimte dan op de plekken die we in oktober hadden vastgelegd.

Terug naar vandaag; de shuttlebus van Mariott vertrekt netjes op tijd, onze auto staat hier 4 weken voor € 75. Wat een service voor deze prijs!

Danny rookt een laatste sigaret in de Hollandse vrieskou en daarna lopen we Schiphol binnen. Bij de bagage drop off van United staat één man voor ons. De rij om in te checken is beduidend langer. Hebben wij mazzel dat het gisteren toch geluk is om online in te checken.
Ook de rij bij de handbagage en daarna paspoort controle gaat snel. Om 8.30 uur zijn we overal door. De flesjes met cola en ice tea mogen we houden, dus slaan we de dure shops van Schiphol over. Om 8.45 uur zitten we bij de gate, nog 1,5 uur en we kunnen boarden. We gaan weer naar Amerika, zin in 🤩!

Zoals altijd duurt de vlucht echt lang. We hebben de warme prak gehad, een filmpje gekeken en ik heb zelfs een poosje liggen pitten. Als ik wakker word, verwacht ik dat we er bijna zijn, maar ik kom bedrogen uit. We zijn nog niet eens over de helft! Dus nog maar een filmpje en weer proberen te slapen.

Tegen kwart voor één landt het vliegtuig, we kunnen onze benen weer strekken. Ons buurmeisje vliegt door naar Toronto, maar voor ons is Chicago de eindbestemming. De rij bij immigrations gaat buitengewoon vlot en ook de bagage laat niet lang op zich wachten. Met het treintje gaan we van vertrekhal 5 naar vertrekhal 2. Daar kunnen we na wat zoeken de trein naar centrum Chicago vinden. Tickets voor deze blue line metro, komen met wat moeite uit het apparaat. Onze passen lust ie niet, maar een bankbiljet accepteert 'ie wel gretig. Voor $5 pp kunnen we bijna anderhalf uur rijden met het OV.

Het wordt steeds drukker in de trein veel jongelui in voornamelijk groen stromen bij iedere halte naar binnen. Wat blijkt, vandaag vieren ze St Patrick’s Day. Zes dagen eerder, omdat 17 maart dit jaar op een vrijdag valt, krijgen we te horen. Een onverwachte meevaller dus.

We stappen over van de blauwe lijn naar de rode lijn en de eerstvolgende halte mogen we er al uit. We rollen met onze bagage tussen duizenden feestvierende groene Amerikanen. Ons hotel ligt middenin het feestgedruis.
Als we naar wat omzwervingen eindelijk het hotel vinden, een politieagent wijst ons vriendelijk de weg als Danny hem aanspreekt, wringen we ons naar binnen tussen de feestvierders. Het lijkt meer een bar dan een hotel, maar eenmaal binnen ontwaar ik rechts van de ingang een receptie.
We krijgen direct de sleutel, wel even borg betalen van $50 maar daarna kunnen we met de lift naar de 12de verdieping. In de lift raadt een jongedame ons aan om een kijkje bij de groene rivier te gaan nemen. De optocht hebben we gemist.

De kamer is niet groot, net groot genoeg voor onze koffers, maar we zullen toch niet veel van de kamer zien. Danny installeert nog even de USA sim kaart en daarna lonkt de stad. Buiten is het een gekrioel van mensen en auto’s. Claxonneren is hier een hobby weet Danny van een YouTuber uit Chicago en we horen heel wat motorgebrul en open uitlaatpijpen. We bewegen ons richting de rivier. Dwars door Chicago stroomt de Chicago River, maar eerst valt ons oog op de Marina Towers. Ronde luxe flats met in het water de jachthaven, dan de parkeergarages en daarboven de appartementen en penthouses. We zijn echt stomverbaasd als we zien dat de groene rivier ook echt groen is. Kermit de kikker verbleekt erbij🤣.

Het is leuk om de gebouwen te bekijken aan de rivieroever en de mooie bruggen. We lopen een eindje boven langs de rivier, de river walk is afgesloten, en gaan dan een paar zijstraten in.

Na een tijdje genoten te hebben van de sfeer, besluiten we naar de Navy Pier te lopen. Bij de DuSable bridge staan mooie gebouwen zoals de Wrigley building en Tribune Tower. Beide staan aan het begin (of einde) van de zogenaamde Magnificent Mile. Het is nog best een eindje, maar de pier is het mooist in het donker dus haast hebben we niet. De pier is ongeveer een kilometer lang en loopt langs Lake Michigan. Vanaf de pier heb je een fantastisch uitzicht op de skyline van Chicago. Op de pier zijn attractieparken, winkels en restaurants te vinden.

We lopen aan de goed kant van de pier, dat wil zeggen uit de wind, helemaal naar het einde. Wolkenkrabbers tekenen de skyline van Chicago. En de bijnaam 'Windy City' beginnen we ook beter begrijpen 🥶. Een mooi uitzicht over de skyline en een aantal foto’s later lopen we terug. Binnendoor, want Danny krijgt inmiddels een koud hoofd. Je kunt bijna de hele pier binnendoor teruglopen. Van een hotel naar een congres centrum en langs diverse winkeltjes. Als we bijna aan het eind zijn komen we langs diverse ijstentjes. Het is inmiddels behoorlijk fris buiten en we verbazen ons over de Chicago’ers die ondanks het weer zin hebben in een ijsco. Zou het zoiets zijn als pittig eten in warme landen….?

Wij slaan de ijsjes over en duiken Harry Caray’s Tavern in. Een gezellig sportcafé aan het begin van de pier. We hebben honger en bestellen een burger en broodje pulled pork. Danny houdt het bij een (bijna liter) cola en ik neem een cider. Hé, het is St. Patrick’s Day niet waar 😋.

Als we op de klok kijken zien we dat het pas zes uur is (Nederlandse tijd zondag 01.00 uur) geen wonder dat we het gevoel hebben dat het véél later is. Na het eten besluiten we dat het genoeg is geweest en we lopen in het donker terug naar het hotel. De drukte op straat is inmiddels minder en ook bij het hotel kunnen we nu gewoon naar binnen. Tegen achten zijn we op de kamer. Ik typ nog een stukje van ons reisverslag en Danny zet de tv aan. Het duurt allemaal niet erg lang want tegen negen uur gaan de oordoppen in en de luikjes dicht. We zijn af 😴.

Geschreven door Ellens.reizen