's Morgens sleep ik mezelf naar het ontbijt. Het gaat nog steeds niet goed helaas, maar misschien dat een ontbijtje helpt en voor Danny is het ook niet leuk als ik alleen maar in bed lig. Het is een klein stukje lopen naar de plek waar het ontbijt geserveerd wordt. We zitten leuk op een heuveltje in de buitenlucht onder een afdak. Er ligt van alles om te pakken maar we krijgen verse thee en een eitje als we willen.

De vrouw die we gisteren ontmoet hebben bij de receptie loopt ook hier rond en blijkt het resort te runnen. Ze komt uit Nicaragua maar is hier naartoe verhuisd met haar gezin en moeder omdat de omstandigheden daar slecht zijn. Als ze ziet hoe ziek ik ben gaat ze aan de slag met een speciaal drankje. Ze verdwijnt naar haar eigen huis dat ook op het terrein ligt en gaat een of andere vrucht halen. Van die vrucht gaat ze dan een warme drank maken. Dat schijnt goed te zijn voor de keel en van alles 🤨.

Ze komt na een tijdje weer terug met een beker doorzichtige warme vloeistof, volgens mij is het passievrucht maar zij noemt het maracuyá. Baat het niet dan schaadt het niet en omdat ze het speciaal voor mij gemaakt heeft, drink ik het helemaal op. Ze is bezorgd als ze mij ziet en weet nu ook waarom Danny gisteren naar een apotheek gevraagd heeft.

Na het ontbijt gaan we weer naar ons huisje, maar het gaat nog steeds niet goed. Danny gaat nog een keer uit op medicijnen, want ik kan inmiddels helemaal niet meer praten, mijn keel is volgens mij zwaar ontstoken. Als hij terugkomt heeft hij een spray bij, ik moet een aantal keer per dag dat spul in mijn keel spuiten, dat zou ontstekingsremmend en verzachtend werken. Nou ik weet niet wat ze er in hebben zitten, maar ik spuit het in mijn keel en mijn hele keel is opslag verdoofd. Het is ontzettend smerig en lijkt wel op een verdoving van de tandarts. Of dit nou zo gezond is weet ik niet, maar ik weet wel dat dit in Nederland niet door de ballotagecommissie zou komen als zelfzorgmiddel.

Ik ga weer liggen en Danny ook maar dan aan het zwembad 😉. Later in de middag stap ik pas uit bed en ga Danny gezelschap houden. We zitten even samen, maar na verloop van tijd ga ik toch weer terug naar het huisje. Er is niets terecht gekomen van ons gepland bezoek aan het Carara Nationale Park hier in de buurt of één van de mooie stranden bij Playa Mantas of Blanca. Ook de brug met krokodillen zie ik niet meer. Danny kan ik niet overhalen om zelf te gaan kijken, hij blijft liever bij mij in de buurt. Danny heeft wel wat te eten gehaald in een supermarktje en spot op de terugweg en paar mooie leguanen maar daar blijft het bij, op een eekhoorn na.

's Avonds eten we samen in ons huisje. Nou dat belooft wat voor de vakantie waar we ons zo op verheugd hebben.

Geschreven door Ellens.reizen