Na een lekker ontbijtje vertrekken we weer, het is helaas nog steeds druilerig.
Als we bijna terug zijn bij het rolhek-met-knop bij de tunnel zien we ineens een stel bavianen. Ik geloof niet dat zij zich veel gelegen laten liggen aan de al dan niet aanwezigheid van grote hekken met schrikdraad. Zeer behendig klimmen ze op tegen het (gesloten) rolhek om aan de andere kant via de tunnel weer in het bos te verdwijnen.

We besluiten binnendoor te rijden en niet over de snelste weg, want het is maar 150 km ongeveer naar het Thaba Pitsi Nature Reserve waar we de komende twee nachten zullen slapen in een luxe lodge.
Daarnaast wil ik kijken of we bij een Cheetah sanctuary terecht kunnen. De De Wildt Shingwedzi Cheetah Ranch moet ergens halverwege liggen. Dat betekent wel dat we vandaag veel zandpaden rijden. Op een gegeven moment geeft Danny het stuur over aan mij, zodat ik ook een stukje onverhard kan rijden. Off road is teveel gezegd, maar we gaan wel bijna off road als ik opeens op een glad stuk kom waar de auto alle kanten op glijdt. Natuurlijk krijg ik de auto weer onder controle 🙄 en rij ik nog een stuk verder. Danny is er niet meer helemaal gerust op en is blij wanneer hij het stuur weer over mag nemen. De ingang van het wild life center kunnen we helaas niet vinden, onze navigatie geeft aan dat we er zijn, maar we zien niets behalve hele lange rijen hekken. Nergens een ingang, we rijden daarom maar door. We hebben nog twee hele dagen in Zuid Afrika en onderweg naar Johannesburg ligt ook nog een sanctuary, de Dewildt cheeta and wildlife centre in Haartbeespoort. Als we bijna bij onze lodge zijn wordt de weg steeds slechter, wat een gehobbel, langs de kanten van de weg zien we ook hier hekwerken en er achter vangen we zo nu en dan een glimp op van dieren.

Dan zien we de poort van de lodge, maar het hek is dicht. We staan even te wachten, proberen aan te bellen, maar zien niemand tot er even later een jeep aangereden komt. Het blijkt de manger te zijn, Eddy, een aardige man met een bijzonder leuke hond. Hij doet de poort open en geeft aandat we hem moeten volgen. Bij het hoofdgebouw stoppen we en gaat hij ons voor naar binnen. De eigenaren zijn nergens te bekennen, maar hij gaat de sleutel halen voor ons huisje. Als we naar het huisje gaan valt onze mond een beetje open, huisje, zeg maar gerust huis. Wat mooi en groot. We pakken onze spullen uit de auto onder het gezelschap van Eddy's hond. Hij is niet meer weg te slaan, gaat lekker bij onze voeten liggen als we op het terras zitten en lijkt helemaal thuis te zijn.

De hond heeft geleerd dat hij het huis niet in mag, maar gaat heel zielig kijkend voor de deur zitten als we naar binnen gaan. Het is een Rhodesian Ridgeback, wat een geweldige hond, zo één zou ik er ook wel willen.

Als we wat rond lopen op het terrein, het zwembad wordt schoongemaakt en met water gevuld dus we kunnen er helaas niet in, komt de eigenaresse naar ons toe. Ze verontschuldigt zich en vraagt of we het papierwerk nog even in willen komen vullen als we tijd en zin hebben. Vanavond gaan we bij hen in het restaurant eten, dat had ik al geregeld vooraf per mail. Het schijnt een erg goed restaurant te zijn, de eigenaresse Nathalie begint meteen te vertellen over de prijzen die ze gewonnen hebben.

Als we 's vonds gaan eten, blijkt er geen woord gelogen. Het is heerlijk, we krijgen steak en de kok tevens eigenaar, vraagt hoe we deze willen. Ik eet mijn biefstuk altijd het liefst zo rood mogelijk, Danny geeft de voorkeur aan medium. Als de eigenaar Marc hoort dat ik mijn biefstuk rare wil, kust hij mij bijna. Eindelijk een gast die weet hoe het hoort. Blijkbaar houdt de gemiddelde Zuid Afrikaan van wel done en dat is volgens hem een doodzonde.

Als we na het eten nog wat natafelen, komt Nathalie bij ons zitten. Ze is erg aardig en kletst honderduit... ze vertelt zoveel dat we bijna tuureluurs worden. Ze drinkt ook echt veel valt ons op. Haar man is al naar bed en heeft gedag gezegd maar zij gaat maar gewoon door met inschenken. Later horen we van Eddy meer en begrijpen we het beter. Zij wil eigenlijk terug naar Europa, België wel te verstaan. Ze komen beiden uit Wallonië en een paar jaar terug is hun zoon hier in Zuid Afrika verongelukt. Zijn graf ligt hier op hun land bovenop het plateau. De jongen nog maar een puber, heeft tijdens het racen een hartstilstand gehad.

Ergens wel begrijpelijk dat je dan hier in je eentje met al je verdriet wat meer gaat drinken. We nemen afscheid net na 12 uur en gaan naar ons bed.

Geschreven door Ellens.reizen