Vandaag moeten we door naar het volgende hotel op onze planning. Ik moet dus uit bed en de auto in, na wat verdovingsspray in mijn keel en de nodige tabletten rijden we weg. Dit is nu jammer als je van te voren alles geboekt hebt, tijdens onze reisen naar de VS deden we alles op de bonnefooi en dat spreekt ons toch meer aan.

Maar niet getreurd de koorts lijkt weg te zijn, ik ben nu alleen nog hondsverkouden zonder stem.

Onderweg heb ik een bezoek aan het Rainmaker Conservation Project op het oog met hangbruggen, watervallen en poelen om te zwemmen. Eerst stoppen we bij een uitzichtpunt over de Grote Oceaan bij de badplaats Jaco. We slaan net voorbij Parrita af van de Costanera highway naar het dorpje San Rafael Norte. Het is nu nog ongeveer 20 minuten. De weg er naar toe is onverhard en als we aankomen bij het park staan er slechts twee andere auto's op het grasveldje. We betalen de $20 entree per persoon en gaan naar binnen.

We lopen door de bomen en het groen en klimmen langzaam omhoog. Voor mij valt het niet mee, mijn hele conditie, waar ik zo hard mijn best voor doe in de sportschool, is weg. Ik moet zelfs een paar keer zitten onderweg terwijl het echt geen stevige klim is. Als we boven zijn komen we bij één van de hangbruggen, dat maakt het al veel leuker. We zien nog een gifgroene/zwarte kikker onderweg en komen na een wandeling van een uurtje aan bij een waterval waar je kunt zwemmen en pootje baden. Ik ga met mijn voeten het water in maar Danny houdt het liever droog. Na een pauze met een snack van mueslirepen lopen we weer door. Er volgen nog wat hangbruggen en watervallen voor we terug zijn bij de auto. We stappen in en vertrekken, het is nog ongeveer anderhalf uur rijden.

Als we in de buurt van Uvita komen wordt het steeds drukker. Overal auto's en mensen die op en naast de weg lopen, wat blijkt er is een jaarlijks festival in Uvita. Het Envision festival, is schijnbaar bekend onder een heleboel mensen die van alternatief houden. Het hippiegehalte is erg hoog zullen we maar zeggen 😃.

Als we bij het hostel aankomen, staat er een Franse familie voor ons aan de receptie. Ze hebben gereserveerd voor een paar nachten, maar niet voor vanavond. De Française heeft een foutje gemaakt en ze heeft dus eigenlijk pas vanaf morgen een kamer geboekt. Dit gaat erg lang duren want wegens hun gebrek aan kennis van een andere taal dan Frans snappen ze voor geen meter wat er aan de hand is. Ik wil me er al mee gaan bemoeien (lees: tolken), maar op dat moment komt er nog iemand naar de balie en worden we geholpen.
We laten de Fransen achter en gaan, na een rondeiding over de begane grond en van de gezamenlijke ruimte en keuken, met onze spulletjes naar onze kamer boven. De schoenen moeten beneden blijven bij de trap, ook hier is het hippiegehalte hoog 😍, maar zeker leuk voor een keer.
Het hele hostel is eigenlijk open. Er is een dak en zijn wat muren tussen de kamers geplaatst maar dat is het wel. Er zijn geen buitenmuren om het zo maar te zeggen. Boven aan de trap is het centrale deel, waar diverse matrasjes liggen en hangmatten hangen. Wij hebben echter een privékamer met eigen badkamer geboekt en zijn er erg blij mee.

Omdat het al wat later op de middag is pakken we alleen onze koffers uit en gaan naar beneden een kijkje nemen.
In het hostel raken we in gesprek met een jong Canadees stel met een baby die ons het verhaal van het festival uit de doeken doen. Hij droomde er al jaren van om hier naar toe te gaan en nu is het eindelijk zo ver. Wij arriveren net op de laatste dag van het festival.
Maar het zit ongeveer zo: "het is een vierdaagse spirituele reis🙄. Degenen die aanwezig zijn krijgen de kans om muziek, kunst, yoga, podiumkunsten en educatieve evenementen te ervaren, allemaal in een prachtige omgeving waar de Costa Ricaanse bergen en de Stille Oceaan samenkomen. De band tussen mens en natuur is altijd de focus van het evenement waar je jezelf kunt verbeteren bij de Healing Sanctuary met kruidendranken die gemaakt zijn door de heksen van het dorp." Nou echt Danny zijn ding 🤣.

Tegen het eind van de middag rijden we samen met de man van het eerder genoemde Canadeese stel (ik weet hun namen niet meer) naar het stadje Uvita om wat te gaan eten. Zijn vrouw heeft niet echt honger en wil bij de baby blijven. Omdat het nog best een aardig eindje tippelen is bieden we onze Canadese vriend aan met ons mee te rijden. Verbaasd maar dankbaar accepteert hij ons aanbod en zo komt het dat we gedrieën op pad gaan.

In het dorpje lopen we langs wat eettentjes maar niets trekt ons echt aan en ook de Canadees lijkt niet echt iets van zijn gading te zien. Het is moeilijk vast te stellen of dat komt omdat hij low budget op vakantie is of niet. Maar zo komen we uiteindelijk bij het busstation terecht.
Busstation, hoor ik je denken, ja het busstation. Ik zie van de andere kant van de straat een grote felverlichte ruimte met tafeltjes en stoeltjes en besluit eens polshoogte te gaan nemen. Er is een balie waar je langs kunt lopen om zelf je eten uit te kiezen, een beetje à la V&D. Het fijne hiervan is dat we kunnen zien wat het is voor we bestellen😉. Het eten wordt in foamplastic bakjes gedaan en gewapend met plastic bestek besluiten we terug te rijden naar ons hostel, dan kan de vrouw van de Canadees ook nog wat mee-eten.

Eenmaal terug eten we met z'n vieren, zij ligt nog te rusten met de baby in een hangmat, maar komt toch ook een vorkje meeprikken. Ondertussen vertellen zij over hun reis en waar ze vandaan komen en wij vertellen ons verhaal. Al met al een gezellige avond en na het eten nemen we afscheid en gaan naar onze kamer terug.

Geschreven door Ellens.reizen