Wat leuk om ’s morgens de reacties te lezen op ons reisverslag en dat jullie ons weer volgen op onze reis. Bedankt ook voor de tekenen van medeleven, maar uiteindelijk komt alles meestal weer goed en zo ook deze keer. Ik word net wakker in Wendover na onze eerste nacht in de VS.

En dat om 4 uur in de ochtend, dus ik draai me nog eens om. Tegen 5 uur klap ik mijn laptop open, het slapen lukt niet meer, maar misschien krijg ik alsnog mijn foto’s van de iphone op mijn laptop. Dat lukte gisteravond niet. Ook nu niet zonder het originele snoertje, dat is balen. Dus alle foto’s belanden ongewijzigd hier op pindat.

Om iets over 6 komt ook Danny uit bed. Tijd om ons te wassen en aan te kleden en verder te reizen.
Na helaas 1 dag Utah is het tijd om een nieuwe staat te verkennen: Idaho, ook wel bekend als de 'Potato State'. De naam verwijst naar de beroemde aardappelen, maar deze staat heeft veel meer te bieden dan alleen knollen. Idaho staat ook bekend als de 'Gem State', dankzij de vele edelstenen die hier worden gevonden. Van robijnen tot saffieren, Idaho heeft het allemaal. Maar het echte geheim van deze staat ligt in het landschap: besneeuwde bergen, diepe valleien, talloze meren, bulderende watervallen en majestueuze rivieren.

Onze dag in Wendover starten we met een ontbijtje. Ik heb geen hoge verwachtingen, want dit is het goedkoopste adres in heel Wendover, maar we hebben het slechter gezien. Ik bak een verse wafel, neem een muffin, warme chocolade melk en justje. Danny volgt mijn voorbeeld en bakt ook een wafel en dan is het tijd om de sleutel (eigenlijk keycard 😉) in te leveren.

Buiten lopen we Mike en Pam tegen het lijf die onderweg zijn naar de ontbijtruimte. We nemen afscheid, behoorlijk uitgebreid want 30 minuten later staan we nog te kletsen en dan is het echt tijd om on the road te gaan.

De temperatuur is nu al 29°C daarom rijden we eerst naar de Bonneville Salt Flats Speedway, het voelt nu nog aangenaam aan. Eerst maar eens die zoutvlakte op. In het begin rijdt Danny heel beschaafd, maar daarna wil hij proberen dat snelheidsrecord te breken, zo lijkt het 😉. Omdat het Subaruutje dat natuurlijk belangen na niet redt, gaat hij over in donuts. Ik word van links naar rechts geslingerd in mijn stoel. Ik stap uit om wat foto’s te nemen zo midden op de witte vlakte die naar alle kanten uitstrekt. Danny grijpt zijn kans waar en gaat als een Max Verstappen de zoutvlakte over. Met piepende banden over het zout en dan achteraf beteuterd zeggen dat het helaas geen 4x4 is maar AWD. Op mijn vraag wat het verschil is, krijg ik te horen, dat deze auto niet genoeg slipt met zijn kont 😊. De auto zit als we de zoutvlakte verlaten volgeplakt met zout, net als onze schoenzolen gisteren. Het lijkt of we door hoge sneeuw hebben gecrost.

Voor nog wat boodschapjes rijden we terug Wendover in. Bij de Family Dollar kopen we o.a. een campingstoel en hele grote ronde drinkflacon. Daar gaan we alleen niet uit drinken, da’s voor als ik ’s nachts naar de wc moet en niet door het donker tussen de wilde dieren naar het toiletgebouw wil lopen 😉.

Bij het visitor center scoren we nog wat folders en dan is het tijd voor eten… bbq voer wel te verstaan. We slapen de komende twee nachten in een yurt en kunnen daar bbq’en. Bij Smith’s slagen we voor het avondeten en een tweede koelbox, want met één gaan we het niet redden 😉. We zijn nog niet gewend aan het leven zonder camper, dus moeten we improviseren. De achterbank staat vol met twee koelboxen.
We spotten een car wash en willen het zout van de auto wassen, maar hij is buiten gebruik. Iets verderop zien we er nog één, maar weer hebben we pech. Ook deze is gesloten. We komen geen andere meer tegen en vervolgen onze weg met een gepekelde auto.

In Wendover kun je niet vertrekken zonder een foto bij de Will Neon Cowboy. Dit gigantische bord van een cowboy wordt op de foto gezet. Daarna is het tijd om Wendover achter ons te laten en op weg te gaan naar onze volgende bestemming: Almo.

Ineens springt de klok van 9 uur naar 10 uur, we zitten in de Pacific Time Zone, maar dat duurt niet lang, want nog geen km verderop springt de tijd weer naar Mountain Time.
Ons bliksembezoek aan Nevada is ten einde en rijden Idaho binnen.

Als we eenmaal van de interstate af zijn wordt de weg al mooier en mooier. We stoppen voor een wildplaspauze aan de kant van de weg. We komen hier welgeteld 5 tegenliggers tegen, net zoveel als de ground squirrels die zo nu en dan met gevaar voor eigen leven oversteken. In de ankers en met slippende achterpootjes komen ze er gelukkig ongedeerd vanaf.

We zien een zijweg met een scenic route bordje en besluiten daar dan maar eens een kijkje te gaan nemen. We rijden nu over een km-lange gravel weg langs groene velden en boerderijen. Een hele mooie omgeving, heel sereen. En bij elke boerderij of woning is het gravel natgesproten tegen het opstuivende zand.

We zien hier en daar zelfs sneeuw liggen op de omliggende heuvels. Het is hier hoger dan je denkt, 5.000 foot dat is zo’n 1600 meter (geschat, dus pin me er niet op vast). Je ziet het alleen niet omdat het een hoogvlakte is. De temperatuur loopt af en toe terug naar 24°C. We kijken verbaasd naar de groene heuvels en de bomen. Je zou niet denken dat je hier in een woestijn bent.

Tegen 13 uur komen we dichterbij bij onze eindbestemming en dus raad ik aan om via de Twin Sisters, een kleine omweg te gaan. Hoe klein daar komen we later pas achter. Danny slaat af en gaat een pad op dat volgens de route in mymaps berijdbaar moet zijn… niet dus. We hopsen en klotsen over een stenen karrenpad langs een aantal boondockplekken maar moeten het dan toch opgeven. Het pad verdwijnt helemaal tussen de struiken. Dat wordt draaien en rechtstreeks naar het bezoekerscentrum van City of Rocks/Castle Rocks. Daar worden we door twee vriendelijk meiden geholpen aan mooie wandelroutes voor morgen. En komen we in gesprek met Sofie een ranger met Nederlandse roots. Ze is in april nog in Nederland geweest voor een fietsvakantie. Hoe is het mogelijk hier zo in de middle of nowhere. We raken in gesprek en ook hier blijven langer plakken dan verwacht. We rijden het dorpje door om rond te kijken, maar dat duurt niet lang. Na enkele minuten ben je er door, maar we hebben wel een benzinepomp en warmwaterbron gespot. De bron bewaren we voor morgen, we gaan wel tanken. Het is een oud gebouw, uit ergens 1800 zoveel volgens de eigenaresse. Binnen ziet het er gezellig uit en we besluiten een schepijsje te nemen. Dat hebben we wel verdiend. Het meisje dat ons bedient, blijkt de dochter van de ranger te zijn… ja het is echt een klein dorp.

We zijn weer verrast door de vriendelijkheid van de mensen die we tot nu toe zijn tegen gekomen. Wat is dat toch leuk hier in Amerika.

Dan is het tijd om naar onze yurt te gaan, het is 3 uur geweest en we mogen inchecken. Dat gaat trouwens geheel zelf, met de pincode voor het slot op de deur. We laden een deel van onze spullen uit de auto en zetten alles in de yurt. Het is best warm binnen, dus de ventilator gaat aan en hopelijk koelt het vanavond af met alle ramen (tentdoek) en de doorzichtige koepel in het dak open. Het is een Spartaanse yurt met wat meubilair, matrassen, een barbecue en het belangrijkst een prachtig uitzicht op de omringende bergen.

Als we geïnstalleerd zijn gaan we in de schaduw zitten met een baco en bosvruchtenrummetje.

Terwijl ik net op de trap voor de yurt de folders doorneem, roept Danny me ineens. Stomverbaasd zien we een moose, dat is een eland, voorbij wandelen. Danny zit op maar een paar meter afstand. Snel maakt hij een foto voor de eland doorloopt naar de buren. Wat bijzonder om op deze plek een eland te zien. Danny attendeert de buren op de bezoeker. De grootouders, ook heel verbaasd, staan met hun twee kleinzoontjes met open mond te kijken. Wat een verrassing, we zeiden vanmiddag nog dat het karig was gesteld met wild life, alleen grondeekhoorntjes 😊.
Uiteraard staan we vervolgens een hele tijd met onze buurtjes Ann en Bob te kletsen. Hele gezellige mensen en hun kinderen komen vandaag ook nog voor een familieweekend.

We brengen de avond door met barbecueën naast de yurt en het schrijven van het reisverslag. Uiteindelijk zitten wij om 8 uur in de yurt, want de vliegjes die buiten rond ons hoofd zwermen winnen het.

Met de geur van barbecue in onze kleren en ons hoofd vol beelden van prachtige landschappen, sluiten we de dag af en kijken naar de sterren boven Almo. We staan te popelen om meer te ontdekken van deze ruige, ongerepte staat vol verrassingen.

Op naar nieuwe ontdekkingen, onvergetelijke momenten en avonturen in Idaho en verder!

overnachting: yurt in Almo
km’s: 288 km
temperatuur: minimum van 24°C en maximum van 32°C

P.S.: helaas zullen jullie het moeten doen met alleen foto's van de telefoon van Danny. Zowel mijn iphone en camera krijg ik niet op mijn laptop overgezet. Dat komt dus na onze vakantie.

Geschreven door Ellens.reizen