Vanmorgen zijn we na een rusteloze nacht pas tegen de ochtend in slaap gevallen. Om half 9 worden we wakker en omdat het nog steeds hard waait rijden we maar meteen naar beneden. Ontbijten doen we in Bisbee zelf.

Het plan is om met de mijntour mee te gaan in de Queen mine in Bisbee. We hebben opnieuw pech. Als we tegen 10 uur aankomen zijn de kaartjes uitverkocht voor de hele dag. We laten de camper staan op het parkeerterrein van de mijntour en lopen vanaf daar naar Old Bisbee. Een verrassend leuk stadje weer. We lopen langer rond dan gepland en maken veel foto’s.
Bij een knalroze patisserie winkeltje, via een open halve deur kun je je bestelling doorgeven, kopen we, op advies van een klant die achter ons in de rij staat, een morning bun. Daarnaast kiezen we nog een pecannoten croissant met kersen en ham kaas croissant uit. We rekenen bijna $20 af en de knalroze tas die Danny in zijn handen gedrukt krijgt weegt erg zwaar voor drie croissantjes.

Op een bankje in de schaduw voor het Bisbee Mining museum doen we het tasje open en ontdekken drie mega croissants supergevuld en daarom zo zwaar. We delen de ham kaas croissant en nemen de rest mee naar de camper voor later.

Voor we de camper instappen nemen we nog een kijkje in het gebouw van de mijntour, daar is allerlei informatie te zien en te lezen. Daarna besluiten we echt weg te gaan. Net ten Zuiden van Bisbee stoppen we bij een uitzichtpunt over het open gedeelte van de mijn. Een enorme afgraving zover je oog kan kijken. Al die mijnen zijn desastreus voor het landschap, maar goed dat ze in Amerika zoveel landschap hebben.

We kopen nog wat laatste boodschappen bij Safeway voor we naar onze eindbestemming rijden. Chiricahua National Monument hier heb ik voor de komende twee nachten gereserveerd. Geheel tegen onze principes in, maar anders kun je dit park echt niet bezoeken. Er zijn geen tot weinig geschikte wild kampeerplekken in de directe omgeving.

We rijden eerst door een bergachtig landschap, dan ineens na een laatste heuvel is alles vlak. Zo ver je kijkt alleen maar gele vlaktes. Mijlen en mijlen lang rijden we door dit vlakke gebied en omdat het zo droog is en de wind nog steeds stevig waait is de lucht troebel van het opwaaiende zand. Hier alleen landbouw, af en toe wat dorre boomgaarden en veeteelt. Al vragen we ons af hoe je hier iets kunt telen.

Er verandert weinig aan het landschap tot we vlakbij Chiricahua NM zijn, daar komen de bergen terug. We rijden het park in en bij navraag in het visitor center horen we dat de shuttlebus al sinds het begin van Covid niet meer rijdt. Eerst vanwege besmettingsgevaar en nu wegens personeelsgebrek. Dat is een tegenvaller, want de weg van 6 mijl naar het begin van de mooiste wandelingen mogen we met onze camper niet op. Misschien morgen proberen een lift te regelen.

Op de camping rijden we onze te grote camper zonder veel problemen naar onze plek. Er wordt hier overal nadrukkelijk gewaarschuwd dat je voertuig niet langer mag zijn dan 29 ft, maar met onze 30 ft komen we er ook prima. De plek is meer dan ruim genoeg en we houden nog wat ruimte over.

Tegen drie uur besluiten we een wandeling te lopen vanaf de camping. We moeten de parkweg zo’n 800 m aflopen en daar is het startpunt voor de Natural Bridge wandeling van 7,8 km. Er staan twee auto’s als we bij het startpunt aankomen, we zijn niet de enige wandelaars hier.

De trail begint met een klim naar de bovenste rotsen. Vanaf daar loopt het pad redelijk vlak en hier komen we een gezin en daarna een jongen tegen die op de terugweg zijn. We horen dat we pas op de helft zijn en lopen nog een stuk verder tot het pad naar beneden afdaalt. We kunnen niet zien hoever naar beneden, maar omdat het al later wordt en we na zonsondergang hier niet willen lopen besluiten we terug te keren. Een goed besluit ondervinden we later want aan de schaduwzijde van de berg begint het al aardig af te koelen. Het is half 6 als we weer bij het startpunt van de hike aankomen. In de schaduw van de bergen lopen we de laatste 800 meter terug naar de camping. De hertjes die we op de heenweg zagen laten zich nu helaas niet meer zien.

Bij de camping genieten we nog even kort van de laatste zonnestralen voor we naar binnen gaan.
Vanavond eten we een sweet corn soepje met brood. Danny noemt het droog brood maar als je het positiever bekijkt kun je het ook toast noemen 😊.

Ik werk het reisverslag weer bij terwijl Danny zich vermaakt met een puzzelboekje. Hier geen internetbereik dus plaatsen van het verslag zal twee dagen moeten wachten.

Tegen 9 uur is het stil op de camping, de meesten liggen al op één oor, wij duiken niet veel later ook in bed.

Geschreven door Ellens.reizen