Vanmorgen staan we op terwijl het nog donker is. We brengen de spullen naar de auto en rijden zachtjes weg. Het was leuk hier de laatste nachten te zijn in Auberge Bab Imouzzer waar volgens mij nog nooit een buitenlandse toerist is geweest zonder Marokkaanse roots.

In het donker rijden we naar de luchthaven van Agadir, het eerste stuk nog door de bergen en daarna zien we de stad opdoemen. Na iets meer dan 1,5 uur komen we bij de luchthaven aan. We parkeren de auto en lopen de luchthaven binnen. Het hokje van de autoverhuur is nog dicht zo vroeg in de ochtend. Ik loop even te zoeken naar een brievenbus om de sleutel en papieren in te doen als er nog iemand aan komt. Een Marokkaanse die ook haar huurauto komt terug brengen. Ze weet gelukkig waar we onze spullen kwijt kunnen. Handig als je Marokkaans kunt lezen 🤔.

Daarna kort in de rij om onze koffer in te checken, Onze andere tassen gaan mee als handbagage, lekker goedkoop. We wachten nog een tijd tot we kunnen boarden en zien vol verbazing hoe soepel Ryanair hier met de handbagage regels om gaat. We hadden die koffer niet eens hoeven inchecken als we zien wat andere passagiers mee aan boord slepen. In Weeze of Charleroi zouden ze een hartverzakking krijgen.

Ik ben blij als ik eindelijk aan boord zit en mijn schoenen uit kan trekken. Lopen gaat echt heel slecht, het is meer strompelen. Vanmorgen wist ik niet hoe ik mijn schoenen aan moest krijgen van de pijn.

Aan boord raken we in gesprek met de voorbuurman (heet dat zou?) Een Marokkaanse Nederlander die na een zakenbezoek terug gaat naar Nedeland. Hij koopt hier citrusvruchten in en verkoopt deze in Nederland.
Al met al gaat de vlucht redelijk snel voorbij. Het is ook wel gezellig als de mensen om je heen met elkaar in gesprek raken.

Hel als ik mijn schoenen weer aan moet om uit het vliegtuig te stappen. Vooral de eerste minuten, daarna gaat het wel. Je raakt aan de pijn gewend denk ik.Of mijn voeten zijn gewoon al gestorven.

Buiten blijf ik bij de bagage staan en Daany is zo aardig de auto te gaan halen. Mijn schoenen schop ik al uit voor de auto er is. Thuis strompel ik op mijn sokken over het grind naar onze voordeur. Grind, ik had er altijd al een hekel aan, nu meer dan ooit.

Binnen komen de katten ons tegemoet en samen met mij ploffen ze op de bank.
Als mijn voeten weer genezen zijn, ga ik wandelschoenen halen. Dit gebeurt mij niet nog een keer. Een ezel stoot zich geen drie keer aan dezelfde steen. Drie was het toch en geen twee? Want dit was niet de erste keer dat ik mijn voeten zo mishandeld heb.

Het was boven verwachting, een geweldig leuke en mooie reis, Marokko we hebben genoten. Een heel bijzonder land!

P.S.: het duurde weken voor mijn voeten weer hersteld waren. Ik had geen huid meer op een groot deel van mijn hiel, tenen en de onderkant van mijn voeten. Toen mijn voeten eindelijk genezen waren heb ik bergschoenen gekocht. Eindelijk verstandig geworden.

Geschreven door Ellens.reizen