• Het hotelletje gisterenavond was in orde👍. De hotel eigenaar was super vriendelijk 😀👌ook al kon hij geen woord engels. Een ander jong meisje had gisteren ook geen onderkomen en werd bij Brigitte in de kamer ondergebracht. Egon, Peter en mezelf kregen 2 andere mooie kamers toegewezen.
• Daar er in het dorpje geen eetgelegenheid is brengt de hotel eigenaar ons om 20u naar het volgende dorpje ( voor ons gezamenlijk voor 5€ heen en terug, zelfs Uber is duurder🫢). Hier zijn wel enkele restaurantjes. We betreden één ervan waar we de eerste klanten zijn. De keuken opent echter pas vanaf 21u. Geen nood, we bestellen alvast een wijntje en krijgen een tapa mee geserveerd.
• Ook al bestellen we reeds om 20u45 een vleesschotel voor 4 en heeft het jonge meisje welke opdient zich al 3x komen excuseren en ons nog eens een gratis extra tapa gegeven heeft bekomen we onze vleesschotel pas rond 21u20… Toegegeven, het is een schotel om “U” tegen te zeggen.
• Deze ochtend was het ontbijt in self-service formule, Geen groot luxe ontbijt, maar dat hoeft ook niet.
• Om 07u30 brengt de alweer gastvrije hoteleigenaar ons naar het klooster in Armenteira terug.Als ik het klooster zie staan moet ik alweer aan die geldzuchtige nonnen denken die reisbureau toeristen voorrang geven op de echte pelgrim😤. Ik voel me als Jozef die 2024 jaar geleden met zijn hoog zwangere Maria ( alleen ik heb geen Maria bij🙃)ook geen onderkomen vond en nu doen die nonnen hetzelfde met ons, pelgrims! So what, ik sluit dit hoofdstuk af en laat de nonnen voor wat ze zijn!
• We profiteren vandaag van de vele kilometers klimmen van gisteren😀. We dalen in een bos af langsheen een kolkend bergriviertje, kruipen soms voetje voor voetje over smalle rotspartijen, komen kleine watervalletjes tegen. Kortom een ontzettend prachtig wandelpad 👌👌👌welke ik het best kan vergelijken met de Vallée van de Hoëgne dat tot de mooiste wandelingen in de Ardennen behoort en verscheidene Bavostappers (Frank, Rik, Armando,…) als hun broekzak kennen😇. Alleen hier hebben ze geen Paix Dieu om te drinken😉
• Als we het bos verlaten en meer in een vallei achtige omgeving terecht komen wandelen we kilometers lang langs wijngaarden. Op verscheidene plaatsen zijn ze hier aan de druivenpluk begonnen. Zeer typisch is hier de wijze waarop ze de wijnranken laten groeien. Eerst tegen palen omhoog waarbij ze tussen de palen draden spannen om zo de takken te geleiden. Uiteindelijk bekomt zulk een wijngaard na vele jaren een volledig dak van druivenranken 🤩👍.
• Op een bepaald moment wordt ons oog aangetrokken door een klein kapelletje. Als we binnentreden, ik kan het bijna niet omschrijven, wordt ik aangetrokken door het ongelooflijk mooi altaar dat versierd is en een Mariabeeld dat in de hoek staat waarbij een zeer warm intens gevoel mij overvalt. Een liedje speelt bovendien op de achtergrond een liedje van “Halleluja”. Ik ga op een bank zitten in de kapel en mijn ogen schieten vol. Ik kan mijn emoties niet de baas en begin te wenen🥲🥲. Alles waarvoor ik naar hier gekomen was om de Camino te doen komt plots onverwacht naar boven. Eén van mijn doelen van deze pelgrimstocht was namelijk een boetedoening en vergiffenis 🙏vragen over een schuldgevoel waar ik al 20 jaar met rondliep en hier spijtig genoeg niet kan vertellen daar het teveel privé is… Ik hoop dat elke lezer(es) me begrijpt. Ik heb/had ook niemand hierover vooraf ingelicht daar het mijn persoon zelf betreft. Ik steek een kaars aan en wil het kapelletje verlaten. Op dat moment komt een stokoude man met 2 stokken binnen begeleid door een man welke een beetje de “koster” van het kapelletje blijkt te zijn. Hij vertelt dat de oude man 98j is, oudste inwoner van het dorp is en nu juist terug uit het hospitaal komt en als eerste wil terug naar de kapel wou komen. De koster vertelt dat hij( de oude man) hier dagelijks tot voor kort alle pelgrims begroette in de kapel. Een beetje later verlaat ik de kapel, ik laat de andere 3 vrienden een stuk voor mij weglopen daar ik nog minuten lang moet bekomen van mijn emoties. Het klinkt waarschijnlijk belachelijk maar ik voelde me plots bevrijd van het schuldgevoel waar ik al zolang met rondliep en een zalig gevoel borrelde in mij op…
• We dalen verder af en stilaan komt de kust terug in zicht welke we na een goeie 20 km wandelen bereiken. Eveneens zeer mooi met enkele prachtige baaien. Het toerisme hier is echter al volledig stil gevallen half september en de campings geven een verlaten indruk.
• Na een terrasje met korte lunch bereiken we ons hostelletje , Mar de Rosa in Vilanova de Arouso.
• We hebben 24,1 km gewandeld, 140 hoogtemeters en 39.989 stappen gewandeld.k

Geschreven door Michel.op.reis