• Wij hebben het 10 dagen langer vol gehouden dan onze brave man hierboven nadat hij de wereld geschapen had. De wereld maken of veranderen is voor ons niet weggelegd. Wij zijn al lang blij als we Compostela zouden bereiken...
• Zoals reeds gisteren gemeld leggen we er vandaag de blok op om Jan zijn teentjes wat te laten genezen en tevens al onze ledematen even de broodnodige rust te geven die ze verdiend hebben.
• Hier in het binneland gebeurt alles in het Spaans en is zelfs de Engels taal ver zoek.Telefonisch een kamer boeken bij een hostelletje, een maaltijd bestellen, er komt alleen maar Spaans uit hun mond en Engels kent men niet. Ik moet tot mijn grote spijt vaststellen dat mijn lessen Spaans van dagelijks 5 minuten eerder dit jaar tot niets geleid hebben, nada... Één grote fiasco als ik met een herbergier in gesprek moet gaan😨. De enige verstaanbare woorden die ik er zelf uit krijg zijn “café solo (= een espresso) , café Americano ( = een normale tas koffie zonder melk) en Zumo de Naranja ( = sinaasappelsap) maar daar kan ik alleen ‘s morgends maar mee verder🙄. Gelukkig is Tom Waas er nog die ons de belangrijkste zin in het Spaans heeft geleerd “dos cervezas por favor”😀. Ook nog een klein probleem want we zijn met drie🤪. Waar is die talenknobbel van vroeger toch gebleven🤔? Gelukkig is onze senior iets meer bedreven in het Spaans en sturen we Jan regelmatig op pad om één en ander te regelen😀.
• Zoals reeds in een vorig reisverslag gemeld is het vinden van een verblijfplaats ons grootste obstakel hier op de Camino. Daar de grote gemeentelijke herbergen en deze van de verschillende Compostela gemeenschappen gesloten zijn wegens Corona, het aantal pelgrims fel is toegenomen ( in Augustus arriveerden er in Santiago 46.000 pelgrims en mijn persoonlijke schatting zullen er dit in September meer dan 60.000 zijn) is éénieder verplicht de kleinere hostels op te zoeken met overbezetting tot gevolg. Deze ochtend zijn we dan tijdens onze vrije tijd ook bijna 2 uur bezig geweest om voor de volgende 10 dagen onze hostelletjes te boeken en op basis hiervan onze dagelijkse wandelroutes in te plannen.
• Op het middaguur verlaten we ons hostal in Carrión de Los Condes ( we konden hier geen 2 nachten blijven wegens “bezet”) en vinden we een kilometer verder een nieuw onderkomen ( ook reeds op voorhand geboekt) in een klooster bij de Clarinessen. Ook dat is een openbaring voor ons. Aan de receptie zit een klein ineengekrompen mannetje die achter zijn bureau in een groot gastenboek met zijn hoofd voorovergebogen en zijn brilletje op amper 10cm van het boek nauwgezet alle pelgrims hun namen noteert. Gedisciplineerd dicteert hij ons de “regels van het huis”: “We moeten deze avond binnen zijn om 22u, dan muisstil zijn en morgenvroeg tussen 05u en 08u het klooster verplicht verlaten 🤓. Het doet me denken aan de eerste keer dat ik met mijn maten mocht uitgaan en ons moeder mij de les spelde dat ik voor 12u ( middernacht) moest thuis zijn. En ik was ook thuis voor middernacht, alleen had ik een halfhalf uur later op het bedmatje in mijn slaapkamer alles al overgegeven wat ik enkele uurtjes voordien door mijn keel had gespoeld 🙄.
• Terwijl dat het nauwgezet ventje nog steeds aan het doorratelen is passeert langs opzij een nonnetje, volgens mij moeder overste, met een ijzeren blik op haar gezicht alsof het in Keulen dondert. Zij doet me denken aan zuster Ursula, een nonnetje waar ik in de kleuterklas nog bijgezeten heb en keef alsof wij de stoutste kleuters van uren in de omtrek waren. Die frustratie van deze zuster Ursula heb ik jarenlang tot met mijn puber periode mee gesleurd...
• Voor het overige is op het klooster van de Clarinessen niets aan te merken. Een mooi binnenhof en nette kamers waar men zonder enige twijfel na jaren van opsluiting tot bezinning kan komen.
• De rest van de dag verdoen we met kuieren in het stadje, een terrasje,... en zorgen dat we voor 22u “binnen” zijn😉.
• Quote: Simplifying and doing less in the moment helps you get more done in the long run.

Geschreven door Michel.op.reis