• Gisterenavond hebben we ons avondmaal genuttigd in ons bescheiden pensionnetje in El Burgo Renoro. Hierna werd ik met de vloer gelijk gemaakt door mijn 2 kompanen met het kaarten🤨.
• Deze morgend ontwaken we blijkbaar alle 3 met een mini depressief gevoel. Een mentale moeheid heeft ons blijkbaar overvallen. Het dagelijks overnachten in een andere slaapkamer, het ‘s nachts zoeken naar het toilet in die andere slaapkamer, al stotend tegen bed en muren om de 2 andere kompanen niet uit hun slaap te wekken😨, het steeds dagelijks wisselende bed waarin je moet slapen dat niet jou bed is van thuis, jou kompanen horen “knorren” (of “snurken”) terwijl je zelf niet in slaap geraakt eist zijn tol in een bepaalde moeilijk te omschrijven vermoeidheid...
• Is daar de Spaanse hosteleigenaar die ons ook nog eens nors behandeld (waarschijnlijk omdat hij hard moet werken die ochtend wat niet alle Spanjaarden gewoon zijn...) en ons extra lang laat wachten op ons ontbijt als kippen die al en week lang geen eten meer gekregen hebben🙄.
• Al deze negatieve moeheid verdwijnt als sneeuw voor de zon als we een half uurtje later iets voor achten het dorpje uitstappen en terug in de weidse Spaanse hoogvlakte van de Meseta terechtkomen en andermaal moeten konstateren hoe mooi God onze wereld toch heeft geschapen. In het langzaam lichter wordende daglicht zien we links voor ons in het westen nog een volle maan aan de horizon die zich wil verschuilen terwijl aan de andere kant in het oosten de zon langzaam maar zeker naar boven kruipt. Daarenboven verschijnt aan de rechterzijde aan de einder het gebergte van Asturië. Het was zo mooi 👌😀dat het moeilijk is om dit alles in 1 gezamelijke foto vast te leggen.
• De zon is deze morgend weer vol van de partij maar het blijft zeer fris, 14 à 18 graden, daar moeten wij het met doen.
• Eerste stop na 13 km met je weet wel😉. 2 de stop in een ander klein gezellig stadje waar we een bocodillo nuttigen.
• Na 26 km arriveren we in Puente Villarente en vinden een onderkomen in Albergue San Pelayo. Na de incheck zetten we ons in de tuin aan een tafeltje om onze afsluiter van de wandeldag “te vieren”. Aan het toogje in de tuin staan op een bepaald moment een man en een vrouw. De patrones van het huis achter de toog vraagt van welk land we zijn. Van België 🇹🇩antwoorden we in koor. Plotsklaps zegt de vrouw voor de toog dat zij en de man ook van België zijn, blijkt dat de vrouw in kwestie Hennie is, de vrouw die we te samen met haar vriendin op één van onze trainingswandelingen gezien hebben aan het vliegveld in Schaffen ( zie mijn verslag van 31/03). Zij waren toen van plan met hun 2 vanuit Diest naar Compostella te wandelen (2.000km !)met een trolley als rugzak...in de praktijk wegens Corona zijn ze pas gestart op 01 juli. En nu, 6 maanen later komen wij hier in een god vergeten gat Hennie terug tegen, toeval bestaat niet!!Ze had ondertussen na enkele wandeldagen een waalse man ontmoet waarmee ze verder optrekt naar Compostella. Haar vriendin is reeds enkele wandeldagen verder gevorderd en wandelt separaat verder naar Compostela.
• Onze wandeling vandaag was er één van 26,5 km en 37.208 stappen.
• Quote: Een pelgrim heeft alle tijd, maar geen horloge.

Geschreven door Michel.op.reis