• Ons hotelletje, “ Domus Victoris” in Sahagun is dik in orde. We blijven ‘s avonds binnenshuis en in de vrij grote eetzaal zitten we samen met een oudere Amerikaan aan tafel voor ons “pelgrimsmenu (jawel 3 gangen🥴). Wat opvalt aan Amerikanen ( ik ga ze zeker niet allemaal over dezelfde kam scheren...) dat ze alles beter weten! Hij had de lichtste rugzak, hij liet ons weten hoe je je veters het best moet vastbinden ...( hetgeen ik bij zuster Ursula in de kleuterklas, zie mijn verslag van 2 dagen terug, 57 jaar geleden al lang geleerd had 😉).Het belgisch bier was volgens hem niet echt appetijtelijk... Het Duitse “dunkel Bier” omdat hij ooit ene keer is in Berlijn geweest was,was daarentegen “het van het”. Tegen als onze buik van ons “pelgrimsmenu” bijna vol was, was mijne buik van onze Amerikaanse vriend “helemaal vol”😱en waren we blij dat hij iets eerder naar de kamer ging zodat we onder ons 3 nog konden afsluiten met een lekker Rioja wijntje 🍷en een “brandy”🥃.
• Sahagun zelf is een rustig provincie stadje, leeft blijkbaar ook een paar keer per jaar op bij een aantal feesten ( met de nodige processies...) en heeft ook zoals Pamplona haar stierenloop ( corrida de Torros) (3x per jaar) waarbij telkens een 40-tal jonge waaghalzen achterna gezeten wordt door opgehitste stieren in de straten van het stadje over een parcours van 1 km🙈.
• We starten vandaag vrij laat na het ontbijt rond 09u, doorkruisen het stadje en komen nog een vrouwelijke pelgrim tegen welke ons erop wijst dat we een beetje verder in de stadsbibliotheek ons “halfweg diploma van de Camino Frances” kunnen afhalen. 5 minuten later staan we met onze Credencial ( = zie mijn verslag van 05 januari 2021, is boekje met de stempels waar we overal geweest zijn)in onze handen als 3 pubers in de rij bij de plaatselijke bibliothecaris die alles nauwgezet controleert of we wel degelijk vanuit SJPDP (Saint-Jean-Pied-de-Port) alle etappes aangedaan hebben. Een beetje later reikt hij ons een “diploma” aan, uitziend als een gewichtig document op perkament papier dat weliswaar uit zijne drukker verbonden aan zijne PC simpelweg “op maat” uitgedrukt wordt😀. Zo fier als ne gieter verlaten we de stadsbibliotheek op weg naar onze volgende bestemming.
• Het blijft ook vandaag vrij zonnig weer met weliswaar een koude noord-westenwind welke op het hoogplateau van de Meseta ( bevinden ons nog steeds op+/- 880 M hoogte) ervoor zorgt dat we de 20 graden niet halen. Het is echter “Top wandelweer” voor Meseta-normen👍.
• We wandelen vandaag vrijwel voortdurend op een wandelpad onder een haag van esdoorn bomen en dit kilometerslang welke voor de nodige schaduw zorgt ( tijdens heel hete dagen een welgekomen verfrissing👌).
• Onze eerste stop komt eraan na 10,5 km rond 11u30 waar we “kroketjes van het huis bestellen”. Het was al een paar dagen geleden dat ik het nog gedronken had, maar ik stuw nog steeds het aandeel van een Amerikaanse frisdrank producent verder de hoogte in. Voor de vrouwelijke lezers die “bewijzen” willen, we hebben een foto toegevoegd😉.
• Op de Camino zie je peregrinos met 2 wandelstokken (80%), met 1 wandelstok ( een kleine minderheid) en je hebt er die het “zonder” doen ( overige deel). Mijn bescheiden ervaring zegt dat de getalenteerde en goede wandelaar probleemloos de Camino kan uit wandelen zonder wandelstokken. Johan is er zo ééntje. Hij “huppelt” naar boven en beneden alsof het niets is. Een ander voorbeeld is Denis Eyckmans, broer van mijne beste maat de Stefan ( goed voor 26 dodentochten en 2 Camino’s !!!). Dit zijn raspaarden die alle oneffenheden ( en neem van mij aan, deze zijn er ontelbaar veel🙄) met hun knieën, lenige benen en voeten opvangen. Ik zelf behoor tot de “standaard” wandelaar. Vooraleer ik aan de Camino begon had ik zeer weinig met wandelstokken getraind. Ik had van mijn werkgever Würth een paar metalen wandelstokken in de garage al 20 jaar onder het stof bedolven liggen vooraleer ik besloot ze toch maar mee te nemen. Mijn uitgangspositie: “Kan ik ze ginds niet gebruiken, dan geef ik ze wel weg aan iemand die ze wel kan gebruiken”.Dit was echter mijn beste beslissing ooit👍👍👍. Van het moment dat het iets of wat bergop of bergafwaarts gaat zijn mijn wandelstokken een ongenaakbaar hulpmiddel in stabiliteit,valpartijen te vermijden, jezelf helpen iets sneller omhoog te duwen of bergafwaarts om af te stoppen...Als ik na dag 3 mijn wandelstokken vergeten had in het hostel in Pamplona ( die achteraf met Jan zijne rugzak alsnog werden meegestuurd naar de volgende bestemming) had ik de hele dag het gevoel dat ik iets “te kort” had aan mijn lichaam, hetzelfde gevoel als je ergens naartoe gaat en je je Smartphone vergeten bent...Op de vlakkere stukken gebruik ik de stokken niet en neem ze per 2 in één van beide handen. Andere pelgrims binden op de vlakke gedeelten dan weer hun stokken op hun rugzak. Jan is dan weeral een wandelaar die altijd, maar ook altijd met zijn stokken wandelt. Mijn wandelstokken zijn niet van carbon ( dus iets zwaarder) maar daar heb ik persoonlijk geen last van. Het feit dat ze van “Würth” zijn bewijst hun oerkwaliteit🤓🤓🤓.
• We bereiken El Burgo Ranero na een 20 tal kilometer, 27.525 stappen, 2.686 verbruik van calorieën en een gemiddelde van 5,4 km per wandeluur.
• Quote: De momenten van vandaag zijn de herinneringen van morgen

Geschreven door Michel.op.reis