• De pelgrimsherberg van afgelopen nacht was/is een “Donativo”. Dit betekent dat je voor jou overnachting betaalt wat je jou kunt veroorloven of wat jij denkt dat een correcte vergoeding is. Dit is een overlevering uit de middeleeuwen toen pelgrims op weg naar Compostela gingen als boetedoening zonder dikwijls veel geld op zak te hebben… Vanuit mijn zijde zorg ik in elk geval voor een goeie sponsoring😉.
• Je slaapt hier natuurlijk ook niet in de grote luxe. Ik sliep in een kamer van schat ik 4 op 4 meter met een 5-tal stapelbedden, 10 mannen en vrouwen gemengd op één kamer… De matrasbeschermer was bovendien van plastic ( ik zelf had er een deken opgelegd, anderen niet…). Gevolg: Als één persoon zich omdraaide in zijn/haar bed hadden de andere 9 het gehoord🙃…Gevolg: weinig geslapen en dit ondanks voldoende deciliters bier 🍻welke ik gisteren in het plaatselijke restaurantje achterover geslagen had.
• Deze ochtend is er rechtegenover de pelgrimsherberg een café/eettent waar ik voor 5€ kan ontbijten ( zie foto).
• De wandelweg vandaag is ook helemaal anders dan de 2 vorige dagen. Een heuvelachtig landschap tovert zich voor mij langs dikwijls stoffige holle wegen welke meestal enkel door de plaatselijke boeren gebruikt wordt om aan hun akkers te geraken.
• Na enkele kilometers wandelen ( het is precies of ik helemaal alleen op weg ben🙂) kom ik voorbij een speciale plaats in een vallei gelegen tussen 2 heuvels. Op een lange stenen bank laten er vele pelgrims namelijk een dierbaar voorwerp achter ter nagedachtenis van een persoon of belangrijke gebeurtenis. Het moment voor mij om een speciaal rotssteentje achter te laten ter nagedachtenis voor Stephanie ( ook Stephke genaamd door Sandra, haar mama). De tranen schieten in mijn ogen 😥 als ik Stephkes steentje op de stenen bank deponeer…Voor deze welke het niet zouden weten, Stephanie was gedurende 7 jaar mijn ( stief)dochter tot ze op 16/4/2011 op 20 jarige leeftijd plotsklaps verongelukte. Ik denk niet dat ik enige lezer(es) dien uit te leggen hoe zulk een verlies van Sandra’s enige dochter het leven van de ene op de andere dag volledig, maar dan ook volledig veranderde…Stepanie, je zal vanaf nu ook vereeuwigd zijn op de Camino en blijvend in ons ❤️.
• Nog enkele kilometers verder besluit ik een “extra” alternatieve wandelweg te nemen, “ een klein ommetje” langs de “ Franqueira kapel” Een 2,8 km lange klim , 296 meters hoog welke ik er nog wel wil bijnemen. Blijkbaar ben ik helemaal de enige geïnteresseerde pelgrim die deze omweg aandurft… Na een half uurtje stijgen over een asfaltweg arriveer ik op de top waar ik een adembenemend vergezicht voorgeschoteld krijg van Barcelos tot aan de zee👌. De kapel zelf ontwaart zich in volle pracht door zijn eenvoudig en timide interieur. Ik ben er helemaal alleen…Dit geeft mij ook de gelegenheid om een aantal kaarsjes te laten ontsteken voor degenen die het mij gevraagd of waaraan ik het beloofd heb, dit te samen met mijn dierbaren ( ons vader zaliger,…) welke er niet meer zijn. Ook dit behoort tot de Camino!
• De afdaling gaat daarna richting Barcelos. Ik haal nog 2 oudere (allée, even oud als mezelf schat ik😌) vrouwen in, ééntje komt uit Wallonië en de andere uit Frankrijk waar ik effe met mee wandel tot we de weg even kwijt zijn en zij besluiten een eind terug te keren om de laatste Camino aanduiding terug op te zoeken. Ik vertrouw echter op mijn “Komoot” app om sneller terug op de Camino te geraken. Daarmee wensen we elkaar een “Buen Camino” en zien we mekaar misschien in de loop der volgende dagen nog terug of niet meer.
• Op een terrasje ( het is ondertussen reeds middag geworden) juist vooraleer ik Barcelos binnenstap maak ik eveneens kort kennis met een aangename Canadees, eveneens van mijn leeftijd. Het is reeds zijn derde Camino trip. Hij weet me te zeggen dat een vlucht vanuit Quebecq (waar hij woont) naar Vancouver ( dus binnenlandse vlucht) blijkbaar meer kost dan een vlucht naar Europa🤔. Om maar te zeggen hoe ontzettend groot een land als Canada is.
• Barcelos zelf is een prachtig provinciestadje aan een rivier gelegen met mooie winkelstraatjes en één van de grootste markten van gans Portugal. Hier kun je werkelijk alles kopen, van kleding, bloemen tot zelfs levend pluimvee waarbij zelfs de zondagse dierenmarkt van Mol destijds in het niets valt. Als ik hier in 1993 passeerde op verlof, ik zal het nooit vergeten, zaten de plaatselijke oudere vrouwen, welke uit de omliggende heuvel dorpen naar daar afzakten, meestal in het zwart gekleed ( destijds droegen de vrouwen 6 maanden lang zwarte kleren na het overlijden van een dierbare) met enkel een paar levende kippen te samen met hun poten vastgebonden op een stoeltje om enkel deze kippen te verkopen als hun enige verkoopwaar.
• Barcelos is echter het meest bekend om het “logo met de haan” ( in het Portugees: Lagos de Barcelos). Overal in de stad kom je wel ergens één of ander kunstwerk, schildering of T-shirt tegen met een haan op . Het betreft een legende waarbij op een dag in de 17e eeuw er zilver gestolen werd van een plaatselijke landeigenaar en een bedevaarder naar Santiago hiervan beschuldigd wordt en ter dood veroordeeld wordt. De pelgrim ontsnapt aan de galg nadat hij voorspeld had dat een dode haan zou kraaien op het bord van de plaatselijke rechter vooraleer hij deze zou opeten. Recht geschiedde😉😉😉.
• Juist zoals gisteren is bij mij ook deze namiddag “het vet van de soep” bij het wandelen en moet ik mij werkelijk stap voor stap verder sleuren🥵. Ze zeggen altijd dat de laatste loodjes het zwaarst wegen en dat is ook effectief vandaag zo… De laatste 3 kilometers gaan steil opwaarts en ik ben dan ook volledig uitgeput ( maar voldaan) als ik rond 15u30 aan de pelgrimsherberg van Tamel arriveer.
• Vandaag 28,3 km gewandeld, goed voor 44.093 stappen en 550 hoogtemeters👌.

Geschreven door Michel.op.reis