Ook deze Eerste Pinksterdag belooft het weer een mooie dag te worden met veel zon en een lekkere temperatuur.

Tweede helft ochtend gaan wij er weer op uit, nu rijden wij naar het noorden, naar een klooster met bedevaartskerk, 'Kloster und Wallfahrtskirche Maria Martental', een eindje buiten de plaats Leienkaul.

Het is niet zo ver rijden, het gaat over geasfalteerde wegen. Het landschap is glooiend, eerst vrij geleidelijk, maar verderop steiler en geven waarschuwingsborden langs de weg aan dat er hellingpercentages van 18 en 20 procent zijn.

Bij de kerk aangekomen, zijn er een paar parkeerterreinen, wij kunnen de auto vlakbij de kerk kwijt. Er zijn beide Pinksterdagen meerdere diensten in de kerk en er is er net een afgelopen, zodat er auto's vertrekken.
Van het klooster zien wij niet veel, er is wel een groter wit geschilderd gebouw een eindje verderop op de heuvel, wij denken dat dat het klooster is, maar de weg er naar toe is privé en mag men als bezoeker niet oprijden.

De huidige kerk stamt uit het jaar 1960 en nog geen 15 jaar later werd deze kerk vergroot. De kerk heeft een gesloten en een openlucht gedeelte. Maar de geschiedenis van een klooster op deze plek gaat terug tot het begin van de 12de eeuw. In het midden van de 15de eeuw kwam de Piëta *) naar Maria Martental. Een houten beeldhouwwerk van 78 centimeter hoog van een onbekende kunstenaar.
Sindsdien is het de bestemming geworden van vele groepen pelgrims.

*) Piëta (Italiaans: pietà, dat 'compassie' of 'piëteit' betekent) is in de kunst de benaming voor een afbeelding of uitbeelding van de dode Christus vergezeld door Maria of engelen. Het kan een schilderij of een beeld zijn.

Wij bekijken de kerk en de kapel, drinken koffie met iets erbij op het terras van het gebouw tegenover de kerk, kijken in de kunst- en boekhandel en maken een wandeling in het bos.
Dit klooster en kerkcomplex ligt in de bossen en op 10 minuten lopen is het dal van de Endert, een zijrivier van de Moezel.

Door het dal van de Endert (Duits: Tal der Wilden Endert) kan men een wandeling maken van 26 kilometer lang, die uitkomt in Cochem.
Een Duits wandeltijdschrift heeft een verkiezing uitgeschreven voor het mooiste wandelpad van Duitsland, het pad in het dal van de Wilde Endert heeft gewonnen!
Het pad loopt door een bosrijke omgeving en voert over meerdere bruggen. Eens stonden er 28 watermolens in het dal. De meeste zijn verdwenen, sommige zijn opgeknapt en omgebouwd tot woningen.

Om die hele wandeling te maken is ons veel te ver. Toch willen wij hier een stukje lopen, want hier vlakbij de kerk bevindt zich in de Endert een 7 meter hoge waterval met de naam 'Rausch'. Wij lopen nu via een vrij vlak pad naar het dal van de Endert toe.
Bij de kerk en langs het pad komen wij een van de tekens van de pelgrims tegen, de Sint Jacobsschelp. Tijdens eerdere reizen zijn wij afbeeldingen van deze schelp wel vaker tegengekomen. Talrijke groepen pelgrims maken in de loop van het jaar een halte in Maria Martental.

Even een zijsprong:
De Camino de Santiago is een iconische pelgrimstocht die zich uitstrekt over heel Europa. Alle wegen leiden uiteindelijk naar de kathedraal in Santiago de Compostela in Galicië, Noord-Spanje. Tegenwoordig trekt de Camino jaarlijks duizenden pelgrims van over de hele wereld aan, die deze route lopen om zichzelf uit te dagen, om te reflecteren en om de culturele en spirituele rijkdom van Europa te ontdekken.
De Sint Jacobsschelp is het meest iconische symbool van de Camino de Santiago. Pelgrims dragen vaak een schelp aan hun rugzak of op hun hoed als teken dat ze op weg zijn naar Compostela. De schelpen zijn niet alleen een symbool van de Camino, maar ook van de pelgrimagetochten in het algemeen.

Ook is er langs dit pad vanaf de kerk dat het bos in gaat een mooi onderhouden kruisweg, die uitnodigt tot een stil gebed in de buitenlucht.

Langs het bospad murmelt aan beekje. Het is een fraaie wandeling en als wij na 10 minuten bij een bruggetje komen, staan wij boven de waterval. Beneden zijn meer wandelaars en er wordt veel gefotografeerd. Vanaf het bruggetje kan men 60 meter naar links lopen om daarna via een pad naar beneden te lopen om de waterval vanaf onderen te zien. Daar in het bos is het een prachtige plek. Oftewel zoals de Duitse dame die ik bij de kerk vroeg hoe lang de wandeling naar de waterval duurt zei: 'Es lohnt sich sehr!'

Via hetzelfde pad lopen wij terug naar de auto en rijden naar de plaats Cochem, om nog weer twee geocaches te zoeken en te vinden. Deze keer op de andere rivieroever.
In Cochem is het erg druk, de terrassen zitten vol. En langs het water wordt druk geflaneerd, en dat wekt geen verbazing op deze zonovergoten Eerste Pinksterdag. Samen zingen wij een regel van het liedje: 'Op een mooie Pinksterdag ...'

Een van de geocaches heeft als titel: 'Blick auf Burg Cochem'. Ook al staat de zon voor het licht niet goed, toch maak ik even een foto van de burcht op de andere oever.
Hier staan wij onderaan een berg bij een wijngaard en op een verkeersbord langs de weg staat als afbeelding een wijngaard die bespoten wordt door een helikopter en dat men moet oppassen om niet in contact te komen. Nou lekker dan! Ik kan mij herinneren dat ik daarover wel eens een documentaire heb gezien. Op de steile berghellingen kan men anders alleen handmatig bespuiten, want met een voertuig kan men niet tegen de hellingen op. Vanuit de lucht gaat het natuurlijk veel sneller.

Voor de tweede cache moeten wij in een straat in een luxe woonwijk van Cochem zijn, behoorlijk tegen de berg op. Het is mooi wonen hier met uitzicht over het Moezeldal.
Ik vind het wel even bijzonder om iets over deze cache te vertellen. Ik heb wel eens eerder geschreven dat wij tijdens het geocachen op plekken komen waar wij anders niet zouden zijn gekomen. Maar soms leer je er ook iets van, zoals bij deze cache. Hij heeft als titel: 'Bundesbank Bunker Cochem'.
Het buisje met logboekje zit verstopt in een brievenbuskastje aan een hek. Het hek omsluit een terrein met de gevel van een gebouw, maar daarachter bevindt zich iets, dat decennia lang een van de best bewaarde geheimen van de Bondsrepubliek Duitsland was: de bunker van de Duitse Bundesbank in Cochem.

Klein stukje tekst van een website:
Tussen de Moezelhellingen, verscholen in de woonwijk Cochem-Cond, werden hier tijdens de Koude Oorlog 15 miljard Duitse marken opgeslagen in een ondergrondse bunkerburcht, die de Duitse munt zou hebben vervangen als de Mark waarde had verloren als er vals geld in omloop zou zijn gebracht. De bunker werd van 1964 tot 1988 geheim gehouden. Hoewel de bevolking wist dat er in Cochem een ​​bunker lag, was de betekenis en het doel van de bunker bij de bevolking totaal onbekend. Daarnaast was de bunker midden in de woonwijk gecamoufleerd als opleidingscentrum voor medewerkers van de Bundesbank.

Bijzonder hè? Wil je meer weten, op het internet is er vast meer over te vinden.
Als jij in de buurt van Cochem bent en jij wil het bezoeken, er zijn excursies naar toe.

Zo hoog tegen de berg op is het in de zon best wel warm. Het is hier 30 graden. Dalen wij weer af tot bij de rivier, dan is de temperatuur 27 graden.
Vandaag was het dus heerlijk weer, wij hebben er van genoten.

Vandaag gereden: 51 kilometer.
Het weer: zonnig; temperatuur tot 30 graden C.

Geschreven door Menrbijtjes