De dag starten wij als de dagen hiervoor in Moab met ontbijten op de kamer, broodjes voor de lunch en koffie kopen, en de auto voltanken.
Om 10 uur rijden wij weg en het is mooi weer, een wolkenlucht en 19 graden C.

Vandaag gaan wij naar het Dead Horse Point State Park, dat ten noordwesten van Moab ligt, niet ver van het Canyonlands National Park, dat wij afgelopen dinsdag bezochten.

Dit weekend, beginnend vandaag, is er op een aantal plekken in de omgeving van Moab een groot 3-daags wielerfestijn. Op heel veel auto's zijn mountainbikes te zien. Op het dak, op de trekhaak, in de laadbak, autobussen met aanhangers met fietsen, en op veel plekken komen wij de fietsers tegen.

Het entreebord van het park gaat natuurlijk op de foto en even later zijn wij bij de entreepost. Hier moeten wij voor de auto met inzittenden $ 20,= betalen. Omdat dit een staatspark is, is de pas van de nationale parken hier niet geldig.

Even iets over dit park (tekst is geleend van de website Ontdek Amerika):
Dead Horse Point is een klein, hoog gelegen park, dat vooral bekend is dankzij het schitterende uitzicht over de 600 meter lager gelegen Colorado River, die daar met een grote bocht om een rotsplateau heen stroomt.
De naam van dit bekende uitkijkpunt is Dead Horse Point Overlook.
Op één plaats is het rotsplateau waarop het park ligt nog geen 30 meter breed, waardoor het verder gelegen gedeelte als een soort van schiereiland in het landschap staat. Vroeger werden wilde paarden door cowboys naar dit punt gedreven, waarna de smalle doorgang met een hek werd afgesloten. De beste paarden werden getemd, de overige paarden werden gewoonlijk weer vrijgelaten. Volgens een oude legende is het één keer voorgekomen, dat de opgesloten paarden bovenop het rotsplateau aan hun lot werden overgelaten; de beesten stierven door een gebrek aan water. Het park dankt haar naam aan dit oude verhaal.

Voor meer info: http://www.ontdek-amerika.nl/amerika/bezienswaardigheden/deadhorsepoint/deadhorsepoint.html

Wij lopen het bezoekerscentrum binnen, kijken er even rond naar de diverse displays over de natuur in het park, er ligt een opgezet groothoornschaap in een vitrine en als wij denken verder te gaan, regent het even kort maar krachtig.

Die bui laten wij voor het grootste deel voorbijgaan en daarna rijden wij naar de uiterste zuidpunt van het park, waar de uitzichten over het canyonland het mooist zijn. Er is weinig zon, er hangen dikke wolken en er valt nog een bui.

Er arriveert een toerbus met bezoekers en dat blijken Franstaligen te zijn. Ze krijgen allemaal een lunchpakket, ze waaieren over het uitkijkpunt uit en gaan op alle mogelijke plaatsen zitten eten.

Later komt er een 2de toerbus aanrijden, met Aziaten, later blijken het Vietnamezen te zijn. Deze bus heeft afbeeldingen van belangrijke Amerikaanse bouwwerken op beide zijkanten staan.

Het uitkijkpunt is vrij breed en wij proberen wat foto's te maken, dat valt nog niet mee met de contrasten van licht en donker, zonlicht en schaduw. Er is een uitkijkplatform, waar vanaf er een nog fraaier uitzicht is, dan vanaf de rand van de rots. Gelukkig zijn er wel muurtjes opgemetseld langs de rand, want de rots is steil en erg hoog.

In de verte zijn de blauwe bassins te zien van de Potash-fabriek. Hier wordt door verdamping van water uit de Colorado River een kaliumzout gewonnen, dat in de kunstmestindustrie wordt gebruikt.

Voordat de bus met Aziaten gaat vertrekken, drommen zij allemaal samen opzij van de bus. Opeens komt er een Indiaan in vol ornaat aanlopen en mengt zich tussen hen. Er worden een aantal groepsfoto's gemaakt, met de Indiaan in het midden gaan zij op de foto en zij hebben de grootste lol met elkaar. Het is een gekakel van jewelste. Wij kijken het eens aan en Rina filmt en ik maak een paar foto's. Eén van de Aziatische dames probeert in gebrekkig Engels aan Rina te vragen waar wij vandaan komen. Zo ontstaat er een kort gesprekje en het blijkt, dat zij Vietnamezen zijn die met een rondtour bezig zijn.
Na de groepsfoto gaat de Indiaan op een steen zitten en mogen diegenen die dat willen, apart met hem op de foto. Opeens spreekt een Vietnamees mij in het Engels aan, of wij misschien ook op de foto willen met de Indiaan, dan zal hij met mijn toestel een foto maken. Dat is natuurlijk bijzonder vriendelijk van hem, en leuk voor ons. Rina vraagt voor de zekerheid aan de Indiaan of hij dat ook goed vindt, hij heeft geen bezwaar. Dus wij ook op de foto. De Vietnamezen hebben de grootste lol.

Een tijdje later, vlak voordat wij weg willen rijden, zie ik opzij van de bus een man in een overhemd en pantalon een luik van de bus sluiten, blijkt dat de Indiaan zijn kostuum heeft uitgetrokken en dat hij de buschauffeur is. Wij dachten dat die Indiaan ingehuurd was voor de fotosessie.

Wij rijden terug naar het bezoekerscentrum van het park en kijken daar ook nog even uit over de omgeving. Dat was er eerder vanwege de regen niet van gekomen.

Daarna rijden wij dit park uit en gaan naar het volgende. Wij willen namelijk nog een deel van het Arches National Park bezoeken, dat er gisteren nog niet van gekomen was.

Bij de parkentree van Arches is deze keer helemaal geen file en na vertoon van onze parkenpas, rijdt Rina ons weer naar boven het park in.
De belangrijkste rotsboog is de Delicate Arch, DE arch die je het meest op afbeeldingen ziet en die ook op de kentekenplaat van de staat Utah staat afgebeeld. Wil je deze arch van dichtbij bekijken en er eventueel onder staan, dan is hij te bereiken via een inspannende wandeling tegen een schuin rotsplateau op. Wij hebben dat jaren geleden al eens gedaan en dat willen wij nu niet nog eens doen.
Er is echter nog een ander punt van waaraf deze arch te zien is, maar dan staat hij in de verte en kan je er niet bijkomen. Dat punt (Lower Delicate Arch Viewpoint) willen wij nu bezoeken. Als wij daarbij in de buurt komen, blijkt de weg afgesloten te zijn.
Onze auto parkeren wij op een nabij gelegen parkeerterrein en lopen naar de afzetting toe. Komt er net een parkranger aan en wij vragen naar het hoe en waarom van de afzetting. Blijkt dat er door de heftige regenval van gisteren zoveel modder (To much mud!) over de weg is gekomen, dat dit eerst opgeruimd zal moeten worden, voordat men de weg weer kan openstellen. Men hoopt het morgen opgeruimd te hebben. Daar hebben wij nu dus niets aan. (Op 8 oktober staat er op de Arches-website, nog steeds dat deze weg afgesloten is.)

In de buurt van het parkeerterrein staat de oude blokhut van de Wolfe Ranch. Aan het begin van de 20ste eeuw hebben John Wesley Wolfe en zijn zoon Fred hier een kudde vee gehouden en zij hebben deze hut gebouwd. Wij lopen er naar toe om hem te bekijken. Eeuwen eerder hebben hier meerdere Indianenstammen gewoond, van hun is er nog een paneel met rotstekeningen te bewonderen.

Een stuk verder het park in brengen wij nog een bezoekje aan de Sand Dune Arch. Het is een korte wandeling vanaf het parkeerterrein. Om daar te komen lopen wij tussen rotsvinnen door en komen in een grote zandbak met rood zand. Daar is deze arch te bewonderen. Voor de lol loop ik nog een nauwe rotsspleet in tot ik niet verder kan en Rina zet dat op de foto.

Inmiddels is het einde middag en rijden wij het park uit naar Moab. Het is erg druk op de weg, wij kruipen voort. Zal wel met het weekend te maken hebben.

Eenmaal in Moab aangekomen, eten wij onze avondmaaltijd in het restaurant The Broken Oar (De Gebroken Roeispaan). Het restaurant is in een prachtig houten gebouw gehuisvest, dat zo gebouwd is, alsof het lijkt dat het helemaal uit boomstammen is opgetrokken. De gebakken kip met salade en zoete aardappelfrites (Rina) en buffaloburger met salade en frites (Marco) smaken ons prima, evenals het tapbier.

Wildlife: hagedisjes
Het weer: bewolkt met zon en regen, tot 22 graden Celsius
Vandaag gereden: 107 mijl
Hotel: Moab Rustic Inn

Geschreven door Menrbijtjes