Wij ontbijten weer op onze kamer. Buiten is het zonnig en 13 graden Celsius. Als wij uitchecken bij het hotel vraag ik aan de receptioniste of ik een foto van het kantoortje mag maken, want ik vind de wand met vuurwapens wel heel bijzonder. Bovendien kopen wij nog een paar heerlijke koekjes voor wij weer op weg gaan.

Voor de receptie/winkel van het hotel treffen wij 2 jongelui van ergens eind 20 / begin 30 jaar, die fietsen staan uit te laden uit hun auto en over een landkaart gebogen staan. Ik vraag in het Engels of zij op de fiets naar de Grand Canyon gaan, krijg ik in het Nederlands antwoord, dat zij dat inderdaad van plan zijn en er een 3-daagse fietstocht van maken. Blijkt het een NL-stel te zijn dat een sabbatical heeft genomen en bij elkaar ruim 3 maanden door Canada en de VS aan het fietsen is. Zij hadden al een tocht vanuit Jasper in Canada door de VS naar de Mexicaanse grens achter de rug en slapen onderweg in een tent. Nu hebben zij tijdelijk een auto gehuurd om in het zuidwesten nog wat afstanden te kunnen overbruggen en willen vanuit sommige plaatsen fietstochten gaan maken. Wij staan even met elkaar te praten en wij wensen hun een goede reis. Wat een bikkels!

Wij rijden eerst door een glooiend, bosrijk gebied, waar de weg zich doorheen kronkelt.
Later zakken wij van het bergplateau af, zijn de bossen en bomen verdwenen en is er harde woestijnbegroeiing in de vorm van struiken, die later overgaat in grassen.
In de plaats Fredonia slaan wij af naar het westen en zien langzaam aan de horizon de rode rotsplateaus dichterbij komen.

Wij wisten van het bestaan ervan, maar hadden het niet op onze planning staan en zien opeens langs de weg richtingborden naar het Pipe Spring National Monument staan. Via een korte zijweg is het te bereiken en omdat wij toch genoeg tijd hebben vandaag, besluiten wij het te bezoeken.
Waar het allemaal om draait in dit park was ons ontschoten, maar het bleek een welkome onderbreking van de reis te zijn.
In dit door de National Park Service (onze parkenpas is geldig, dus geen entreekosten) beheerde park draait het om een voor die tijd riant huis, dat door de Mormoonse pioniers op een waterbron is gebouwd in 1872. Het zijn eigenlijk twee huizen met daartussen een ommuurde binnenplaats. Water is in dit woestijngebied van essentieel belang om te overleven, zowel voor de mens als voor de dieren, die men hier naar toe bracht. Evenzo voor de gewassen die men hier ging telen. Deze waterbron vloeit nog steeds en geeft continue dezelfde hoeveelheid water, al jaar in jaar uit. Het water stroomt binnenshuis via een lange bak door de kaasmakerij, gaat door een gat in de muur en wordt buiten via een gootje naar 2 bassins geleid.
In een groepje van 10 personen krijgen wij een rondleiding van bijna een uur door het huis, dat nog ingericht is met meubilair uit die tijd. Vrijwilliger Ted is een spraakwaterval en verstrekt ons heel veel informatie over de geschiedenis en de bewoners van deze ranch. Hij is goed te volgen en het is reuze interessant.
De Mormonen bouwden deze ranch onder andere om hier gewassen te telen en om vee te fokken. In verband met de waterbron, die niet alleen de Mormonen in het bezit wilden hebben, maar ook de Indianenstammen, werd het huis over de waterbron gebouwd als een fort. De Mormoonse geestelijke Anson Perry Winsor werd aangesteld om de ranch te leiden en zodoende werd het al snel Winsor Castle genoemd.
In de loop der tijd heeft de ranch ook als verblijfplaats gediend voor reizigers, die door deze streek trokken, en als toevluchtsoord voor polygamistische echtgenotes.
Tevens was dit het eerste telegraafkantoor in Arizona.
Als wij weer buiten zijn, kijken wij nog even bij de tuin, waar nog steeds groenten worden verbouwd, de boomgaard en de wijngaard. Er zijn een stel paarden en koeien met extreem lange hoorns, de zogenaamde "longhorns".
In het bezoekerscentrum is een klein museum met displays, die informatie geven over de Mormonen, de bouw van het huis, het houden van het vee en het verbouwen van de gewassen. Ook wordt er aandacht besteed aan de samenwerking van de vroege Mormonen met de Paiute Indianen.

Verder rijdend komen wij bij de plaats Colorado City, waar de staatsgrens loopt tussen Arizona en Utah. Deze plaats loopt door in Utah en heet daar Hildale. Deze tweelingstad is een echte Mormonenstad waar polygamie (een man die getrouwd is met meerdere vrouwen) nog steeds voorkomt.

Nu zijn wij dus in de staat Utah, helemaal in het zuidwestelijke puntje van deze staat.
In de plaats Hurricane is een McDonald's al snel gevonden. Daar hebben zij internet en kunnen wij zien of wij via het internet voor de komende twee nachten een hotel kunnen boeken in de plaats St. George. Hier nemen wij meteen een paar cheeseburgers en koffie als lunch. Met behulp van Rina's iPad hebben wij al binnen 20 minuten een goed hotel gevonden en een kamer voor een redelijke prijs gereserveerd.

In Hurricane bezoeken wij een Walmart waar wij een paar boodschappen doen en ik meteen een paar slippers aanschaf, mijn vorige ben ik onderweg in een hotel namelijk vergeten. Ook hier wordt natuurlijk van alles verkocht betreffende Halloween en het herfstseizoen dat er aan komt.

Daarna gaan wij op weg naar de plaats St. George. De weg wordt verbreed en door de werkzaamheden ligt de snelheid laag en moeten wij geregeld stoppen.
Het hotel in St. George is prima en het beantwoord helemaal aan onze verwachtingen. Het is hier 38 graden C en dan is het heerlijk om een tijdje in het mooie buitenzwembad te vertoeven, hetgeen wij dan ook doen. Dit is genieten!

Voor het avondeten gaan wij naar de buurman, restaurant Rip Chop House, waar het eten en het bier ons goed smaken.

Het weer: zonnig, tot 38 graden Celsius
Vandaag gereden: 109 mijl
Hotel: Hilton Garden Inn

Geschreven door Menrbijtjes