In verband met het tijdsverschil (die jetlag hè) gaat het slapen met wakkere momenten en draaien in bed. Toch staan wij voor ons gevoel redelijk uitgerust om 04.30 uur op.

Wij herschikken onze bagage en ruimen de auto zodanig in, dat wij daar tijdens de vakantie ons gemak van hebben. Rina komt op het lumineuze idee om de inhoud van mijn grote weekendtas bij haar spullen in de koffer te doen, zodat mijn tas platgemaakt kan worden. Er is namelijk ruimte ontstaan in onze koffer en tas, omdat ze al niet helemaal vol zaten en onze wandel- en sportschoenen er nu uit zijn en op de vloer van de auto staan, bovendien zijn onze toilettassen en iets aan kleding overgeheveld naar onze handbagagekoffertjes.
Nu is er achterin de auto opeens een behoorlijk stuk ruimte over, waar wij onze koeltas en tray met flesjes drinkwater kunnen neerzetten. Ook is er dan ruimte voor eventuele boodschappen. Wij willen namelijk zo min mogelijk op de achterbank hebben als wij de auto ergens achterlaten.
Maar wij zitten wel met onze laptop en iPad, hoe gaan wij die opbergen? Wij willen ze uit het zicht hebben, want de bagage zal veelvuldig in de auto achterblijven als wij ergens gaan wandelen, winkelen, eten of koffiedrinken. Achterin bij het reservewiel onder de bodemplank is een beperkte ruimte, maar daar passen alleen wat snoeren in, geen apparatuur. Wij kijken de auto nog eens goed door en ontdekken, dat er tussen de zittingen van de achterbank en de vloer een ruimte van een paar centimeter is en daar past de apparatuur mooi onder. Wij hebben een paar zwarte, katoenen draagtasjes bij ons, daar stoppen wij de apparatuur per stuk in en bergen dit op onder de achterzittingen. Er gaat toch niemand achterin zitten. Zo zijn ze uit het zicht en niet makkelijk te vinden. De snoeren zitten in een plastic zakje en die berg ik op onder de voorstoel en daar zet ik een paar schoenen op. Ook dat is uit het zicht en bij een eventueel "smash and grab"-diefstal ligt het niet voor het grijpen.

Terug in het hotel gaan wij naar de ontbijtruimte en genieten daar van een prima verzorgt ontbijtbuffet.

Als wij op pad gaan, halen wij eerst wat dollars bij een vestiging van de Wells Fargo-bank naast het hotel (met bankpas, ook wel debitcard genoemd, uit een drive-thru geldautomaat), daarna rijden wij naar een Walmart (heel grote supermarkt) en kopen er onder andere broodjes, kaas en chocomel voor de lunch, een tray met halve-literflesjes drinkwater en nog een aantal spullen, die wij denken nodig te hebben tijdens de reis.
Daarna halen wij bij een Starbucks onze eerste bekers Café Mocha to-go tijdens deze reis. Zo lekker!

Castle Rock is bekend om zijn winkelcentrum, de "Outlets at Castle Rock", waar meer dan 100 merken hun winkels hebben. Het is niet ver van het hotel, maar wij hebben nog geen zin om te gaan winkelen, bovendien gaan ze pas om 10.00 uur open.

Vandaag hebben wij een rit van circa 104 mijl voor de boeg, die non-stop 2 uur en 20 minuten in beslag zou nemen. Dit doen wij echter niet achter elkaar door, want wij gaan nog wel iets zien onderweg en zullen hier en daar stoppen.

Als eerste rijden wij naar het Calhan Paint Mines Interpretive Park (circa 60 mijl). Het landschap is prachtig glooiend. De route bestaat uit wegen, die steeds een haakse hoek met elkaar maken, onze TomTom is een uitkomst. Bij het plaatsje Calhan staan richtingborden. De laatste paar honderd meter van de weg er naar toe zijn onverhard, maar met onze auto prima te rijden. De temperatuur loopt op naar 31 graden Celsius, de zon schijnt volop aan een licht bewolkte hemel.
Onderweg zien wij tot 2 keer toe een stel pronghorns (gaffelantilopen) in de graslanden grazen.

Hierbij wat informatie over de Paint Mines:
35 mijl noordoostelijk van de plaats Colorado Springs en even ten zuiden van de plaats Calhan bevindt zich in het glooiende grasland van de prairies van de staat Colorado een bijzonder geologisch gebied, dit zijn de Paint Mines.
Hier zijn grotten, prachtige zandstenen rotspilaren (hoodoos) en andere vreemd gevormde geologische formaties te vinden, die door erosie gevormd zijn van zand en klei in allerlei kleuren. Op deze plek kwamen zo'n 9.000 jaar geleden al stammen van de oorspronkelijke bewoners (Native Americans, door ons Indianen genoemd) bijeen voor het verzamelen van de klei voor het maken van gekleurd aardewerk. Ongetwijfeld was dit ook de plaats waar zij van de kleurrijke aarde allerlei verf maakten, die zij onder andere gebruikten om hun lichamen en hun paarden mee te beschilderen. De rotsen komen voor in tinten als romig wit, geel, oranje, paars, grijs, oker en chocoladebruin. Vanwege de kwetsbaarheid van dit gebied wordt het beschermd, maar toch mag men er als bezoeker vrij rondlopen. De toegang is gratis.
Er is geen bezoekerscentrum, wel zijn er toiletten en zijn er circa 4 mijl (6,5 kilometer) aan wandelpaden en uitkijkpunten aangelegd.

Het weer is zonnig met wat wolkjes aan de blauwe hemel en het is er warm. Bij de auto eten wij onze broodjes kaas, in de schaduw van de omhoog gezette achterklep. In de verte staan aan de horizon moderne windmolens te draaien. Wij maken door het gebied een behoorlijke wandeling en maken veel foto's. Gelukkig is er wel wat wind, alhoewel die in de dalen niet voelbaar is en dan is het er best heet. Daarom lopen wij ook niet helemaal naar het oostelijke gebied, want de wandelpaden lopen heuvel op en heuvel af, dat is best inspannend. Wij hebben flesjes water bij ons en drinken daar regelmatig uit. Opeens schiet er een konijn voor mij uit het hoge gras. De kleurige rotsformaties zijn bijzonder fraai om te zien en wij vinden het een prachtig gebied om te ontdekken. Er bloeien en groeien ook woestijnplanten, zoals cactussen en yucca's. Het is er lekker rustig, wij komen er minder dan 10 andere bezoekers tegen.

Na deze wandeling rijden wij via de grote stad Colorado Springs naar het westen. Het is druk op de weg, er zijn regelmatig verkeerslichten, maar het rijdt goed door. In het westen zien wij de Pikes Peak, één van de hogere bergen in de Rocky Mountains (hoogte 4.301 meter = 14.110 voet). Er hangt een donkere wolk boven en het lijkt er wel te regenen. In 2005 zijn wij met de tandradtrein naar de top geweest.
Bij de Interstate 25 aangekomen, gaan wij deze op in zuidelijke richting en nemen de afslag naar Manitou Springs. In deze plaats wordt op veel plekken aan de weg gewerkt, dus wij hebben wat oponthoud zo nu en dan. Er staan veel hotels/motels langs de doorgaande weg, maar er zit veel oude meuk tussen.

Wij hebben een reservering in de Days Inn, volgens een bord bij de entree: "Het nieuwste hotel van de stad". Wij komen er om 15.30 uur aan.
De jongedame in de receptie is vriendelijk en vraagt ons, of wiet in Amsterdam gelegaliseerd is. Zij wil deze stad namelijk graag een keer bezoeken, als zij een vriendin in Utrecht opzoekt. Of zij zelf gebruiker is hebben wij maar niet gevraagd, het is namelijk zo dat de staat Colorado de eerste Amerikaanse staat was, die in 2014 de teelt en verkoop van marihuana legaliseerde.
Wij krijgen een nette, ruime kamer, die van alle gemakken is voorzien.

Na onze bagage op de kamer te hebben gebracht, hebben wij wel trek in een vroege avondmaaltijd en besluiten bij een Applebee's te gaan eten. In Colorado Springs is zo'n restaurant, daar zijn wij lang geleden ook al eens geweest. Het is een klein kwartiertje rijden. De ambiance is bij deze restaurantketen altijd prettig, de menukaart uitgebreid en het eten goed, wij komen er graag.

Na de maaltijd rijden wij naar de vlakbij gelegen "Tuin van de Goden".
Aan de noordwestzijde van de plaats Colorado Springs ligt het Garden of the Gods Park. Een klein, beeldschoon stukje natuur met roodbruine, hoog oprijzende, puntige rotsformaties. Het gebied behoort tot de voorlopers van de Rocky Mountains. Wij zijn hier al eens eerder geweest.
Het bezoekerscentrum is al gesloten als wij er langs rijden, het park blijft tot later op de avond open.
De auto zetten wij op één van de parkeerterreinen en wij lopen een heel stuk door het park en genieten van de laatste zonnestralen van de ondergaande zon op de roodbruine rotsen. Er zijn meer mensen die hier een avondwandeling maken en er is iemand onder begeleiding aan het rotsklimmen. Er scharrelt een muildierhert tussen de bosjes. Het is genieten, zo mooi!
Via de balancerende rots, die wij even op de foto zetten, rijden wij aan de zuidkant het park uit en zijn al vlot weer bij ons hotel. Om 19.30 uur is het al helemaal donker.

Wildlife: meerdere gaffelantilopen, wild konijn, muis, muildierhert.
Het weer: zonnig, tot 31 graden Celsius
Vandaag gereden: 124 mijl
Hotel: Days Inn by Wyndham Manitou Springs

Geschreven door Menrbijtjes