Ook vandaag gaan wij na het ontbijt en de koffie weer op pad. Wederom is het zonnig en warm weer. Heerlijk!

Wij willen wat gaan geocachen in de omgeving en hiermede wil ik de geïnteresseerde lezer meenemen op onze speurtocht. Ik waarschuw van te voren, het is een lang verhaal geworden.

Voor diegene die dit misschien niet helemaal wil meelezen, omdat hij/zij geen interesse heeft in het geocachen, vertel ik even, dat wij een bijzonder leuke ontmoeting hebben verderop in het verhaal. Dat is onder het tussenkopje: Spoorbrug nummer 1. Wil jij dat verhaal toch lezen, scroll daar dan naar toe.

Op de website Geocaching.com hebben wij gezien dat er in de buurt van waar wij zitten meerdere geocaches zijn verstopt en wij gaan kijken welke wij kunnen vinden. Het is namelijk nooit zeker, dat je ze ook daadwerkelijk vindt. Het leuke is dat je door dat zoeken op plaatsen komt, waar je anders niet zou zijn gekomen.
Op genoemde website kan je een geocache op de landkaart traceren, vaak is er een tekstje over de plek waar de cache ligt te lezen, staan de coördinaten vermeld waar de cache ligt, wordt er een (soms cryptische) hint gegeven waar je iets aan zou kunnen hebben, en dan ga je proberen de cache te vinden. Tevens kan je berichtjes zien van anderen, of zij de cache gevonden hebben of niet, op welke datum en eventueel met een verhaaltje er bij.

Rina heeft op haar telefoon de website en kan daardoor de locatie door middel van de coördinaten bepalen als wij aan het rijden of aan het lopen zijn. Op het punt dat dan aangegeven wordt, zou de cache moeten liggen, maar er is een marge van enkele meters rondom en de cache kan meerdere vormen hebben. Je weet nooit waar je precies naar zoekt, is het een piepklein magnetisch doosje, dat ergens verstopt zit achter een verkeersbord, of onder een hekwerk, of aan een brugleuning; of is het een filmroldoosje, of een soort van Tupperwarebakje, of een oude munitiekist, die ergens verstopt zit achter/onder/in een boomstronk, vogelhuisje, dakpan, holte of nis in een rots/muur, je kan het zo gek niet bedenken. Meestal zit er in de verpakking een klein logboekje of logrolletje, waar de vinder zijn naam en datum in opschrijft en de cache daarna weer terug verstopt op dezelfde plek, zodat anderen er ook weer naar kunnen zoeken. Over de gehele wereld liggen dit soort geocaches verstopt, het is een leuk spel.

Als eerste zoeken wij naar een cache bij een oude watermolen in Souillac. Op weg daar naar toe zien wij een mooi tegeltableau in de muur van een woonhuis vlakbij de molen. Het molengebouw is niet meer als zodanig te herkennen, het staat aan het riviertje de Borreze, die door Souillac stroomt, en achter het gesloten hek staat op het erf een oude molensteen. Het ziet er naar uit dat de cache, die gecamoufleerd is met (vermoedelijk kunststof) klimopbladeren, verstopt moet liggen in een muur die overwoekerd is met klimop. Het vervelende van het zoeken van een cache in de bewoonde wereld is, dat er vaak andere mensen lopen of rijden en jij je ook niet al te opvallend wil gedragen, want dat staat zo vreemd als je overal aan het speuren bent en dingen opzij haalt en overal met je ogen en handen zoekt. Het is zoeken als naar een speld in een hooiberg. Na een tijd zoeken tussen de klimop geven wij het op en vinden hem niet.

De volgende cache bevindt zich in een parkje in Souillac. Er staat een klein gebouwtje aan de rand van het park en daar zou de cache ergens in de buurt moeten liggen. Ook hier weer veel klimop en planten en je staat hier wel heel erg te kijk, rondom staan woonhuizen. Deze cache vinden wij ook niet.

Spoorbrug nummer 1.
Rondom Souillac zijn ter overspanning van de dalen 7 spoorbruggen en bij iedere spoorbrug is een cache verstopt, genummerd 1 t/m 7. Wij hebben de nummers 2, 3 en 4 al eerder gevonden. Nu gaan wij voor nummer 1. Dit is het viaduct van Marjaudes, dat 14 bogen heeft, 228 meter lang en 22 meter hoog is.
De cache moet liggen bij een elektriciteitspaal. Het is aan het einde van een doodlopend weggetje aan de rand van Souillac. De auto parkeren wij even langs de weg bij een huisje dat te koop staat. Vermoedelijk door het geluid van het uitzetten van de motor en/of het dichtslaan van de deuren, komen er een oudere man en vrouw op ons af vanaf hun erf, dat aan de andere zijde van het smalle weggetje ligt, en zij vragen vriendelijk wat wij komen doen, of wij soms met een spel bezig zijn. Zij zijn bekend met geocachen, weten waar deze hier verstopt ligt, maar hij is niet van hun. Ik zie een elektriciteitspaal staan, daaronder een heg en daaronder ver naar achteren een plek waar een baksteen ligt. Omdat ik wat moeilijk buk vanwege mijn buiktasje dat ik om heb, helpt de dame mij om het te pakken. Achter de baksteen ligt een rond kokertje, daarin zit een papieren logrol en daarop zetten wij onze geocachenamen. Het kokertje verstopt de dame weer achter de baksteen. Deze cache kunnen wij dus bijschrijven op de website bij onze gevonden caches.

Het zijn vriendelijke mensen, ongeveer van onze leeftijd, en wij praten wat over en weer. Rina komt met haar Frans veel beter uit de voeten dan ik, wat is dat van mij roestig. Gelukkig kent de man ook een paar woorden Engels en zo lukt de conversatie toch, ook al is het met handen en voeten. Wij krijgen koffie aangeboden, maar slaan dat af. Als Rina vraagt of zij in dat huis op de hoek wonen en of de camper van hun is, die daar naast staat, beamen zij dat. Vanwege Rina's interesse worden wij gewenkt mee te komen, wordt de deur van het oudste gedeelte van hun huis geopend en vertelt de man er van alles over. Dit oude deel is al enkele honderden jaren oud en deels gerestaureerd.
Wij komen in een soort van halletje, tevens rommelhok, met daarachter een koud aanvoelende woonkamer met een bijzonder grote openhaard met het daarbij behorende haardgereedschap. Op de haardvloer staat tevens een grote metalen, zwartgeblakerde pot, waaraan je kan zien dat deze veelvuldig boven het houtvuur is verwarmd. Net zo als je dat herkent uit bijvoorbeeld een historisch museum. Verder is de kamer gevuld met een groot bankstel, een tafel en een behoorlijk grote boekenkast vol met boeken, waaronder heel oude exemplaren, aan de boekbanden te zien. Er staan twee oude, staande staartklokken, waarvan één zonder glas voor de op halfzeven hangende wijzerplaat en met een kromgetrokken houten kast, en er staan en liggen nog veel meer oude spullen. De man maakt ons ook nog attent op de met keitjes ingelegde vloer, die ook al honderden jaren oud is.
Rina vraagt hoe zij het warm stoken in de winter, of dat met de openhaard gebeurt. De man wijst daarop naar een hoog aan de wand gemonteerde, moderne airco-verwarmer. En tegen het vocht heeft hij een elektrische luchtontvochtiger staan. Eigenlijk apparatuur die geheel misplaatst is in deze met ouderdom doordrenkte ruimte. Ook vertelt hij, dat zij eigenlijk niet in dit deel van het huis leven, zij leven in het iets modernere, aangebouwde deel.

Als wij weer buiten staan, vraagt de man of wij zijn prehistorische hut willen zien, die hij een stukje verderop eigenhandig heeft gebouwd. Hij vertelt dat hij archeoloog is en uit hobby die hut heeft gebouwd. Ongelooflijk ... helemaal opgetrokken uit houtstammen, takken en harde fijne takjes gelijkend op heide en de wanden deels afgestreken met leem. Binnen heeft hij wat aardewerken potten en schalen staan en andere huisvlijt. Ook laat hij wat houten gereedschap zien, dat hij gemaakt heeft van takjes en dergelijke. Net of je in het openluchtmuseum bent.
Ook hangen er een paar schedels van een rund en kleinere diersoorten aan een paal bij de ingang. Die heeft hij vermoedelijk gevonden op zijn tochten in de natuur. Hij vertelt dat hij soms stages geeft aan groepjes van 6 tot 8 geïnteresseerden in archeologie. Als Rina zegt hun een ansicht te zullen sturen uit Nederland, geeft hij een pamfletje met zijn naam en adres. Even later nemen wij afscheid van dit bijzonder aardige stel mensen. Wat een leuk bezoek is dit!

Aan de andere kant van het pad waar zij naast wonen, staat een huisje te koop in een rijtje van drie. Ik heb het op de foto gezet, dus als iemand nog een huis in Frankrijk zoekt, misschien is het iets voor jou. Maar of je nou onder een spoorviaduct wil wonen ... LOL.

Hierna rijden wij naar viaduct nummer 7, het viaduct van Bramefond, dat 14 bogen heeft, 322 meter lang en 44 meter hoog is. De cache, bestaande uit een kokertje met logboekje, ligt onder een steen bij een brugpijler. Deze is ook snel gevonden.

Voor de volgende geocache rijden wij door Souillac heen naar het oosten en slaan een ongeasfalteerd zijweggetje in, dat tot vlakbij de Dordognerivier loopt. De hint bij deze cache luidt: “ATTENTION ! Il n'est pas dangereux de chercher derrière moi ...”, oftewel: het is niet gevaarlijk om achter mij te zoeken.
Als wij op de plek komen waar de cache volgens de coördinaten moet liggen, staat er een dubbel waarschuwingsbord met teksten, die waarschuwen voor gevaar op de oevers van de rivier, omdat het waterpijl van de rivier zomaar kan stijgen, ook bij mooi weer, als in de loop van de rivier in een dam een spuisluis wordt geopend (vrij vertaald).
Rekening houdend met de hint, vindt Rina de cache snel, die uit een filmkokertje met logrolletje bestaat, in een klem achter één van de waarschuwingsborden.
Als wij achterom kijken zien wij een groot huis staan, het lijkt wel een kasteeltje. De luiken zijn allemaal gesloten.

Misschien kan je nog herinneren, dat ik op 13 september een foto plaatste van het landschap, die ik vanaf het zwembad had gemaakt met een kasteeltje erop, waar ik op ingezoomd had. Via Google Maps heb ik dat kasteeltje opgezocht en het is het Château de la Treyne, dat een heel luxe hotel en restaurant blijkt te zijn.
Toevallig heeft een geocache dezelfde naam en die bevindt zich voor de oprijlaan naar het kasteel. Dat is vlakbij de smalle brug over de Dordognerivier, waar wij overheen zijn gereden naar Rocamadour. Op het punt van de coördinaten is langs de weg een rots en daarin zitten een paar holtes. Door wat te klimmen ontdek ik in één van die holtes een doos met daarin een logboekje. Dit is nog eens een cache van formaat. Weer één die wij kunnen bijschrijven aan ons totaal.

Bij de inrit naar het kasteel hangt een menukaart van het restaurant. Daarop staan prijzen die wij niet aan een maaltijd zullen uitgeven. Wij besluiten maar eens naar het kasteel toe te rijden. De oprijlaan is keurig onderhouden en circa 200 meter lang. Naast het kasteel staan een stel dure auto's, wij parkeren er naast. Op het terras zitten een man en vrouw aan een tafeltje in de schaduw te eten.
Rina loopt even naar binnen om te vragen of wij de tuin mogen bezichtigen, en dat mag.
Daar zien wij onder andere meerdere heel oude bomen staan met dikke stammen en dito takken. In oude bloembakken staan geraniums te bloeien.

Inmiddels is het 32 graden geworden en zijn wij aan een lunch toe. Vanwege de prijs nemen wij die maar niet in het kasteelrestaurant en rijden daarvoor naar huis.

Na de lunch verdwijnen wij naar het zwembad, waar het heerlijk toeven is. Het weer is echter aan het veranderen, soms is er wat bewolking en verdwijnt de zon voor een tijdje. Er is opeens veel wind, er waaien blaadjes uit de bomen, waarvan er ook in het zwembadwater vallen. De herfst komt er aan.

In verband met de late lunch nemen wij later op de avond nog een kleine maaltijd.
's Avonds kijken wij wat Tv, onder andere de finale van The Voice Senior. Onze favoriet Ruud Hermans wint.

Als jij helemaal tot het einde hebt meegelezen, dan neem ik daar mijn petje voor af.

Hoeveel wij vandaag hebben gereden heb ik niet bijgehouden.
Het weer: zon, later bewolking en wind, tot 32 graden Celsius.
Verblijf: vakantiepark Domaine de Lanzac.

Geschreven door Menrbijtjes