.
Het is nog dik bewolkt, maar de mist is weg en de kerk van Winterberg is in de verte weer te zien. De dag zal nagenoeg helemaal droog gaan verlopen, vertelt het weerbericht ons. Dat is mooi, dan gaan wij vandaag wat wandelen.
's Morgens vermaken wij ons thuis en na de lunch gaan wij op pad.

Wij gaan het 'Schluchten- und Brückenpfad' lopen, in ieder geval een stuk er van. Het is moeilijk te geloven als je in het bruisende Winterberg staat: je hoeft maar een paar honderd meter van het centrum te lopen en bent ineens in een heel ander landschap: in een laaggebergtekloof.
De rondwandeling gaat door het dal waar de Helle doorheen stroomt, een 4 kilometer lang riviertje dat in Winterberg ontspringt.

Met de auto rijden wij naar het parkeerterrein bij het treinstation, waar gratis geparkeerd kan worden. Aan de wandeling kan op meerdere plekken begonnen worden, wij beginnen tegenover het treinstation. Er staat een informatiebord met een plattegrond over de loop van het pad.
Het wandelpad daalt meteen al tussen de loofbomen en struiken door, wij dalen flink totdat wij bij twee bruggetjes komen, de ene loopt over de Helle, de andere over een smal beekje dat in de Helle uitkomt. Er staat in beide niet veel water, het stroomt wel en vormt piepkleine waterstroompjes van de rotsen af, maar het zijn geen watervallen te noemen. Op de foto's is er nauwelijks water te zien. Wat zal dat anders zijn na een regenperiode, of wanneer er sneeuw smelt in het voorjaar. In dit vochtige milieu gedijen varens goed, die groeien hier dan ook. Wij maken een stel foto's en lopen verder. Het pad loopt omhoog en de rotswanden worden steiler, daardoor de kloof dieper. Niet meteen de omgeving waarin ik mij met mijn hoogtevrees prettig voel, daarom keren wij na een tijdje om en als wij bij de bruggetjes terug zijn, pakken wij het pad aan de andere zijde van de kloof nog even op, maar als na een tijdje daar de situatie hetzelfde is, keren wij definitief om en klimmen via het nu stijgende pad de kloof uit. Toch kunnen wij zeggen, dat wij een prachtig stuk natuur hebben beleefd.

Er staat nog meer op ons programma en zo rijden wij naar de op 5 kilometer van Winterberg gelegen Kahler Asten. De 'Koning van het Sauerland' wordt deze 842 meter hoge berg wel genoemd. Het is de op twee na hoogste berg in dit deel van Duitsland. De weg naar de top is een brede geasfalteerde weg en boven aangekomen is er een ruime (betaalde) parkeerplaats, er staan maar een paar auto's.
Op de top staat een hotel-restaurant (Hotel Kahler Asten) en daar bovenuit torent de 20 meter hoge Kahler Asten Toren, die beklommen kan worden en waarvan af men een prachtig weids uitzicht heeft over de omgeving. Het complex blijkt voor een paar weken gesloten te zijn.
Even verderop bevindt zich een weerstation van de Duitse weerdienst. Rondom zijn uitgestrekte heidevelden.
Wat moet het hier mooi zijn in de winter als er sneeuw ligt. Dan zijn er diverse loipen uitgezet, sporen in de sneeuw, die gebruikt wordt bij het langlaufen.

Nu kan men er wandelen, er zijn veel wandelpaden gemarkeerd en er staan meerdere richtingaanwijzers. Zo nu en dan zien wij wat andere wandelaars.
Er staat wat wind, maar het is goed te doen en zo maken wij er een rondwandeling. Langs het parcours staan informatieborden over de natuur. Zo zien wij de bron van het riviertje de Lenne, dat helemaal droog staat. Er loopt een kudde schapen (roodkop en zwartkop) in een heel groot gebied achter een verplaatsbare afrastering. In de kudde loopt heel parmantig en stoer één bruine ram. Wat wil je ook als enige man in zo'n harem?
Die dieren zijn hier wel nodig om de heide te begrazen, want er staat heel veel gras tussen de heideplanten.
Na deze fijne wandeling rijden wij terug naar huis.

Bij de wandeling van vanmorgen zouden wij als wij waren doorgelopen, rond een klein meer zijn gelopen, de Winterberger Bodensee. Omdat men daar ook via een weg kan komen, rijden wij daar even naar toe. Het ligt in een bebost gebied, er groeit hoog riet, er zijn een paar stekken voor hengelaars. Echt indrukwekkend is het niet, maar toch leuk om even gezien te hebben.

Nu wij toch onderweg zijn, kunnen wij nog wel wat geocaches proberen te vinden.
Eerst vinden wij er één in een bos langs een rustig landweggetje in het uitgestrekte landschap, waar alleen wandelaars, fietsers en aanwonenden mogen komen; maar brutaal als wij zijn, rijden wij er naar toe. De geocache bestaat uit een kokertje en ligt verstopt achter een stenen paal aan de rand van het bos en is al snel gevonden.

Daar vlakbij staat langs het landweggetje een beeld van Jacobus (de Meerdere) in een huisje en dat moet ik toch wel even bekijken, want ik heet per slot van rekening ook zo. Op die plek is er over het glooiende landschap uit te kijken en er staat een bankje om van het uitzicht te genieten. Ons appartementengebouw staat aan de Jakobusstrasse, die in het verlengde ligt van dit landweggetje.
Uit de tekst op het display onder het huisje van St. Jacobus maak ik op dat wij hier op een pelgrimsroute staan. Bij het beeld zit een Sint-Jacobsschelp, de pelgrimsschelp, bevestigd. Los in het huisje staat tegen het beeld aan een beschilderd steentje, de Oekraïense vlag is er op geschilderd en het woord 'Frieden' (Vrede).

Tussendoor een weetje over St. Jacobus en de schelp.
Een van de populairste pelgrimstochten ter wereld is de Camino de Santiago (ook wel St. Jacobsroute), met duizenden startplekken die allemaal uitkomen in Santiago de Compostella in Spanje.
Maar wie is Sint Jacobus eigenlijk? En waarom heet de route ook wel Camino de Santiago? Sint Jacob of Sint Jacobus, in het Spaans en Portugees wordt zijn naam (Santo Iago, San Yago) verkort tot Santiago, was een van de twaalf apostelen van Jezus Christus. Deze apostel, die werd gezien als heilige, ligt begraven in de kathedraal van Santiago de Compostella. De plek werd daardoor een bedevaartsoord. Pelgrims reisden er van heinde en verre naartoe om de heilige te vereren. Zo ontstond er een web van Jacobsroutes door Europa! Een deel van deze lange pelgrimstocht loopt door ons eigen Zuid-Limburg.
Het meest in het oog springend symbool van de pelgrimage naar Santiago de Compostella is de Sint-Jacobsschelp. De schelp wordt gebruikt als voornaamste ornament op alle gebouwen langs de route. De Sint-Jacobsschelp staat symbool voor geboorte of wedergeboorte.
De Jacobsschelp is symbool van de Camino de Santiago geworden doordat in vroeger dagen deze schelpen, die makkelijk te vinden zijn aan de Galicische kust, door pelgrims mee naar huis werden genomen ten teken dat ze de route voltooid hadden. Nog altijd maken pelgrims zich herkenbaar met een Jacobsschelp, die ze vaak al meenemen van huis.
Pelgrims dragen de schelp om herkenbaar te zijn als bedevaartganger en alle kerken en andere belangrijke gebouwen op de route zijn herkenbaar aan de schelp als ornament.

Eergisteren waren wij bij de Ruhrquelle, de bron van de rivier de Ruhr, en het was er te druk om naar een geocache op zoek te gaan. Laten wij nog een poging wagen. Wij rijden en wandelen terug naar de bron en nu is er niemand. De cache is dan ook al snel gevonden. Hij bestaat uit een klein rond blikje dat aan de achterzijde van een bankje in het frame is verstopt.

Dan gaan wij ook de geocache daar vlakbij proberen te vinden in één van de houten huisjes van het 'Wald als Wirtschaftsraum', waar wij eergisteren ook niet succesvol waren. Uit de aanwijzingen op de Geocache-website denken wij te kunnen opmaken om welk huisje van de zes het gaat. Het kost ons heel erg veel moeite, maar wij vinden hem. Een kokertje, dat hoog tussen de spanten van het dak van het huisje is verstopt. Leuk, toch gevonden.

Voor het avondeten hebben wij in het centrum van Winterberg een restaurant uitgezocht, waarvan wij goede recensies hebben gelezen. Als wij daar aankomen, is het er vrij stil en vinden wij het er niet gezellig uitzien. Het ligt vlakbij het restaurant waar wij eerder aten, dus kiezen wij weer voor het restaurant 'Alt Amsterdamer Stuben' in het 'Central Hotel'. Daar is het druk, het eten goed en het heeft een gezellige ambiance. Er komt net een tafeltje vrij en wij eten daar een heerlijke maaltijd.

Vandaag hebben wij 33 kilometer gereden.
Het weer: dik bewolkt, beetje zon, tot 15 graden Celsius.
Verblijf: appartement van Bergresort Winterberg, Sauerland.

Geschreven door Menrbijtjes