Niet ver van het vakantiepark, op circa 500 meter, is een bakkerswinkel, Bart's Bakery. Vanmorgen wil ik ontbijten met een croissantje en loop naar de bakker. Onderweg realiseer ik mij, dat ik een mondkapje ben vergeten en loop terug naar ons huisje om er één te halen. Op mijn terugweg naar de bakker kom ik een Duitse moeder met kind tegen, die blijkbaar hetzelfde is overkomen, want ik hoor haar mopperen tegen haar zoontje en zij zegt iets met het woord "Mund Maske" erin. En even later zie ik een wandelend echtpaar dat voor mij loopt stoppen, de man keert om en zet het op een hollen terug, de vrouw blijft wachten. Wij groeten elkaar en op mijn terugweg van de bakker kom ik ze weer tegen en staan ze te oefenen met een mondkapje, dus ook zij waren dat vast en zeker vergeten mee te nemen op weg naar de bakker.
Bij de bakker aangekomen, staan er een stuk of 3 mensen met mondkapjes op voor de winkel te wachten. Binnen zijn 2 bakkersdames 2 klanten aan het helpen en als er één de winkel uitloopt, gaat iemand anders naar binnen. Als ik aan de beurt ben en de heerlijke gebakjes in de vitrine zie, neem ik behalve croissantjes, ook nog koffiebroodjes met rozijntjes en een paar appelpunten mee, lekker voor bij de koffie.

Het ontbijten doen wij weer binnen en de koffie met appeltaart, samen met een spelletje rummikub, doen wij even later weer buiten op ons terras.

Vandaag trekken wij er met de fiets op uit, en wel naar het noorden langs de kust. Er loopt een heen-en weer fietspad aan een zijde van de weg. Na 5 kilometer komen wij aan in het historisch badplaatsje De Haan. Op de weg die wij rijden wordt markt gehouden. Wij willen daar wel overheen lopen met de fiets aan de hand, maar bij de toegang van de markt staat dat men op de markt een mondkapje moet dragen en daar hebben wij geen zin in, dus fietsen wij met een ommetje achterlangs.
In De Haan (Frans: Le Coq) ga je helemaal terug in de tijd. Er zijn veel fraaie huizen, soms in een vakwerk bouwstijl. Het centrum van De Haan wordt gekenmerkt door huisjes met rode daken, torens, gevels en balkonnetjes. Zo ook de wijk met de naam: Concessie. Het oude tramstation is daar nog in oude stijl.
Bij het tramstation zetten wij de fietsen neer en gaan een stukje van de Concessiewijk te voet verkennen. Het is er gezellig druk, op de terrassen is men al aan de lunch begonnen en het is ons opgevallen, ook op andere plekken, dat men al heel vroeg aan het bier en de wijn gaat.
Er zijn een paar zaken waar men fietsen kan huren en ook attributen voor kinderen, die er bijzonder/leuk uitzien. Zie de foto's.

Als wij weer verder fietsen, komen wij op weg naar de boulevard door een heel ruim opgezette wijk waar prachtige huizen staan. De straatnaamaanduidingen heeft men hier fraai vormgegeven door middel van bloembakken op de hoeken van de straten.
De boulevard ziet er verzorgt uit en is, in tegenstelling tot veel andere badplaatsen langs de Belgische kust, nog niet helemaal volgebouwd met moderne hoogbouw. Ook hier een breed strand met her en der een strandtent.
Zomaar even een weetje: Albert Einstein woonde in 1933 zes maanden in De Haan.

In een rechte lijn verder fietsen langs de kust gaat niet, wij moeten door het plaatsje heen en een eindje van de kust pakken wij het fietspad naar het noorden weer op. Wij willen naar de plaats Blankenberge, dat is nog 10 kilometer verderop. Even moeten wij een stuk langs de autoweg, wel over een met lijnen aangegeven fietspad, maar dat fietst niet prettig met die voorbij razende auto's. Dus zo gauw er een mogelijkheid is, slaan wij af en pakken een weg evenwijdig aan de autoweg.

In de plaats Wenduine staan heel hoge flatgebouwen in een rij langs de kust, wij fietsen er langsheen.
Even verderop staat er een eenzaam kapelletje, wij stoppen, het is gesloten.

Bij Blankenberge aangekomen fietsen wij om een grote jachthaven heen. Als wij in een levendig deel van deze plaats zijn aangekomen, vlakbij de boulevard en een restaurant zien, waar wij op een overdekt terras wel iets willen eten, zetten wij de fietsen vast aan elkaar en aan een lantarenpaal. Op het terras is nog een tafel vrij, maar als wij onder het tentdoek staan, overvalt ons de benauwdheid, het is ons er te warm.
Wij lopen dan de boulevard op en het is overweldigend ... wat zijn er veel mensen op de been en er staan langs de kust zo ver je kunt kijken heel hoge flatgebouwen, ik tel tot wel 12 verdiepingen hoog. Dit schijnt dé familiebadplaats van België te zijn. Ook hier is het strand best breed, maar het wordt bijna volledig in beslag genomen door strandpaviljoens op een lange rij, die naar de zee toe een groot deel van het strand in beslag nemen.

Onderin de flatgebouwen zijn veel restaurants, die op de boulevard nog een overdekt terras uitbaten. Men staat in rijen te wachten om op zo'n terras te mogen. Als wij ergens een plek zien waar geen rij staat, blijkt dat het restaurant al over drie kwartier sluit en vanavond weer open gaat. Hier dus maar niet eten. Tijdens het langslopen zag ik een keurig restaurant (De Zandstuiver) waar binnen genoeg plaatsen waren en als wij daar een tafeltje hebben, nemen wij ieder een salade met een Lipton Ice tea erbij. Hier zitten wij goed, het is aangenaam.
Rina neemt een salade met uitgebakken spekreepjes en honing en ik een salade niçoise met tonijn, garnalen en ansjovis.
Omdat ik niet van garnalen houd, geef ik die aan Rina. Later neem ik wat van Rina's spekjes, want het is haar te veel en te zoet.

Als wij weer op de boulevard staan zie ik een eind verderop de bekende pier van deze plaats. Wij besluiten er heen te lopen, maar de afstand blijkt verder te zijn, dan dat wij dachten, de afstand valt ons toch best wel tegen. Deze pier stamt uit 1933 met aan het eind een gebouw waar o.a. een restaurant in zit en iets van een tentoonstelling (betaald). Bij de pier aangekomen blijkt dat men deze gaat renoveren en rondom zijn dan ook allerlei werkzaamheden te zien.
Wij lopen de pier (gratis) tot het einde op, waar een paar sportvissers hun hengels hebben uitgeworpen in de Noordzee.

Het teruglopen in de drukte en warmte kost ons moeite, eigenlijk hadden wij niet helemaal naar die pier moeten lopen.
Terug bij de fietsen besluiten wij in een streep terug naar huis te fietsen, het is 15 kilometer.
Onderweg krijg ik heel erge dorst, mijn mond voelt opeens aan als droog leer. Ik neem wat water. Een paar kilometer verder idem dito en ik drink mijn waterfles leeg. Ik zorg er altijd voor om voldoende water bij mij te hebben als ik op pad ga, maar ook dat heb ik vandaag verkeerd ingeschat. Slordig! Waarom heb ik zo'n dorst? Komt dat door de warmte en het steeds dragen van een pet, of heeft het er ook mee te maken dat ik zojuist zoute ansjovis en zoute spekjes heb gegeten? Het zal wel een combinatie zijn.
Als ik bij een volgende stop Rina's fles heb leeggedronken heeft zij het lumineuze idee, om bij een aan de overkant van de weg gelegen huis, waar stemmen in de tuin klinken, haar waterfles te gaan vullen. Zo kan ik nog wat drinken en leggen wij de laatste 4 kilometer naar huis af.
Volgende keer zorg ik er sowieso voor om meer water mee te nemen.

Eenmaal thuis ben ik best moe en vlij mij op de bank en doe de Tv aan. Rina gaat onder de parasol op een ligbed zitten lezen.
's Avonds hebben wij geen eetlust meer en slaan de avondmaaltijd over. Ik drink nog wel een paar glazen water leeg gedurende de avond.

Vandaag hebben wij 30 kilometer gefietst en ruim 11 kilometer gelopen.
Het weer: zonnig en 27 graden Celsius.

Geschreven door Menrbijtjes