Het is vroeg, de wekker loopt om kwart over vijf al af, wij staan direct op, springen onder de douche en pakken onze laatste spullen in.
Omdat er sneeuw en ijzel verwacht was, kijk ik uit het raam en zie niets dat op gladheid lijkt, al het verkeer rijdt normaal.
Ontbijten doen wij weer in het hotel, deze keer even iets lichts, want zo vroeg hebben wij nog niet veel trek.

Wij checken uit bij het hotel en als ik de auto open doe, voel ik aan het portier iets ijzigs, ook op de voorruit zitten een paar bevroren druppels, maar een ijskrabber hebben wij niet nodig (die hadden wij overigens wel bij ons). Het is 1 graad Celsius.
Dan op weg naar het vliegveld van Denver. Daar in de buurt gekomen, volgen wij de borden Rental Car Return. De autoverhuurbedrijven zitten allemaal op een rijtje langs een lange weg en verhuurder Alamo is al snel gevonden. Wij leveren onze auto af, de beambte loopt een keer om de auto heen om te kijken of er schade is, start even de motor, noteert de mijlenstand in een handcomputertje en ik krijg het afleverbewijs. Ik meld nog even, dat de auto een signaal heeft afgegeven voor motorolie-onderhoud.

De shuttlebus van Alamo staat al klaar en wij krijgen een privérit naar de vertrekhal op het vliegveld. Daar aangekomen moeten wij naar de eerste etage om in te checken, gelukkig is er een lift.
Bij een incheckapparaat scannen wij onze paspoorten en krijgen daaruit de uitgeprinte boardingpassen voor onze 2 vluchten.
Er zijn meerdere balies van Delta bemand, wij geven de paspoorten en boardingpassen aan de grondstewardess ter inzage, onze koffer en reistas worden gewogen en gelabeld, deze worden op een transportband gezet en verdwijnen achter de coulissen, die zien wij op Schiphol pas weer terug. Met onze handbagagekoffertjes rollen wij verder het grote gebouw door en gaan met de roltrap naar de grote centrale hal beneden, waar de securitycheck gaat plaatsvinden. Het is er druk, maar er zijn veel poortjes bemand en het stroomt goed door.
Bij de beveiliging blijkt dat wij de code “preclearance” hebben. Deze code wordt aan sommige passagiers toegekend om het beveiligingsproces te vereenvoudigen en te versnellen. Nou valt dat nog wel mee, want het enige voordeel dat wij er aan hebben is, dat wij de schoenen niet uit hoeven te doen. Bij de controle van onze handkoffertjes moest die van Rina open en werd haar e-reader gecontroleerd en in die van mij werd de verzwaarde voet van de TomTom opgezocht. Alles was daarmee goed en mochten wij verder. Toch geeft het wel een veilig gevoel, dat men goed controleert.

Met de volledig automatisch gestuurde ondergrondse tram rijden wij van de hoofdterminal naar onze vertrekterminal. Daar komen wij bij de bekende winkeltjes en restaurantjes, wij nemen ergens koffie, Rina met een ham/kaas croissant en ik met een blueberry scone. En dan is het wachten.
Wij moeten bij Gate A29 zijn en wachten daar verder tot er ingestapt kan gaan worden.

Van hieruit hebben wij zicht op het bijzondere dak van de centrale hal van het Denver International Airport. Dit bestaat uit een speciaal geweven glasvezeldoek, dat bekleed is met Teflon, en is geconstrueerd in de vorm van witte puntdaken. Wat de architect er precies mee bedoeld heeft, weet ik niet, maar er zijn twee interpretaties voor, namelijk al die puntdaken bij elkaar lijken op: 1. de besneeuwde bergtoppen van de Rocky Mountains, en 2. een Indianententenkamp bestaande uit tipi's op de prairies van Colorado.

Het vliegtuig is een Airbus A-321 van Delta, vluchtnummer 1511. Het instappen begint op tijd. De stoelruimte valt mij niet mee, ik vind het erg aan de krappe kant. Gelukkig duurt dit deel van de reis niet zo lang. De configuratie is per rij: 3 stoelen/gangpad/3 stoelen. Bij het raam een Amerikaan, Rina in het midden en ik aan het gangpad. Het lijkt er wel op, dat alle plaatsen bezet zijn.
Het vliegtuig gaat op tijd los van de pier, maar wordt even later voor circa een half uur geparkeerd. De gezagvoerder roept daarover iets om, maar wij verstaan/begrijpen het niet. Van een vliegtuig naast ons worden de vleugels van bovenaf bespoten, vermoedelijk om ze te ontijzen. Misschien gebeurt dat ook wel met ons toestel.
Tijdens de vlucht van 2 uur en 45 minuten naar Detroit hebben wij zo nu en dan een beetje turbulentie, maar over het algemeen is het een soepele vlucht.
Tijdens de vlucht krijgen wij iets te drinken, wij nemen tomatensap, en een zakje zoutjes.

Op de heenreis hadden wij ook een tussenstop op het vliegveld van Detroit, dus het is ons niet onbekend. Het heeft een heel lange terminal, waar alle gates aan zijn. Er rijdt op de tweede etage een ExpressTram, maar na de lange zit lopen wij liever.

Wij nemen even een kleine hap en de tijd doden wij met om ons heen kijken naar wat er zoal gebeurt op een vliegveld en Rina leest op haar e-reader. Het is een komen en gaan van passagiers en vliegtuigen en er hangen immense beeldschermen, waar een American Footballwedstrijd op wordt getoond. Het wachten duurt op zich niet zo lang, circa 2 uur.

De vlucht naar Amsterdam vertrekt op tijd. Nu zitten wij in een Airbus A330-300 van Delta, vluchtnummer 134. De configuratie is per rij: 2 stoelen/gangpad/4 stoelen/gangpad/2 stoelen. Wij zitten naast elkaar aan een raamzijde. Hier hebben wij per stoel iets meer ruimte dan in het vorige vliegtuig, maar het houdt niet over. Er zijn in het vliegtuig een paar stoelen leeg, maar het is iedere keer ongelooflijk hoeveel mensen er wel niet op reis zijn.
Wij slapen gelukkig wel iets, maar de zit is erg lang met 7 uur en 24 minuten. Er is wel een uitgebreid persoonlijk inflight entertainmentsysteem met beeldschermen in de rugleuningen voor ons, met een groot aanbod van films, Tv-series, spelletjes, muziek, e.d.
Een keer of vier is er tijdens de vlucht een beetje turbulentie en gaan de lampjes “stoelriemen vast” tijdelijk aan. Behalve een hoofdmaaltijd is er een uur voor de landing nog een ontbijtje, tussendoor is de verzorging goed met een natje en een droogje.
In het laatste uur, als wij boven Engeland vliegen, begint het te ochtendschemeren en zijn er gaten in het wolkendek onder ons. De lichtjes van de steden zijn te zien en later als het al lichter is, zien wij schepen op de Noordzee en een groot windmolenpark voor de kust. Dan is er de NL-kustlijn, vervolgens het met water doorsneden land van Noord-Holland en dan de omgeving van Amsterdam met alle bebouwing en wegen, waar het verkeer zich op verplaatst. Eenmaal geland om exact 8 uur 's morgens, taxiën wij nog zeker 20 minuten om heel Schiphol heen, voordat het vliegtuig aankomt bij de pier. Inmiddels is het dus de volgende dag geworden.
Bij de Marechaussee worden wij niet door een persoon geholpen en welkom terug in NL geheten, maar moeten wij ons paspoort scannen en moeten wij staand plaatsnemen voor een camera, die ons gezicht voor herkenning aftast, voordat er een poortje opengaat. Dit is helemaal nieuw voor ons.

Bij de bagageband duurt het nog even voordat onze tas en koffer er zijn en daarna lopen wij via de douane, waar niemand te zien is, de aankomsthal in en lopen naar het STA-kantoor (Schiphol Transfer Assistance). Nog voor de vakantie hadden wij een taxi geregeld voor de thuisreis bij Schiphol Travel Taxi. Na circa 25 minuten wachten worden wij met een taxibusje naar huis gebracht, waar wij ruim een half uur later aankomen. Lekker makkelijk en prima geregeld op deze manier.

Eenmaal thuis, kunnen wij terugkijken op een fantastische vakantie en een bijzonder geslaagde reis. Wij hebben er van genoten.

Op 10 oktober gereden in Amerika: 17 mijl
Eindstand mijlenteller huurauto: 25.317
Totaal door ons gereden: 3.317 mijl = 5.338 kilometer = gemiddeld per dag 172 kilometer.
.

• -----------------------------------------------

PS: voor diegene die helemaal tot dit einde heeft doorgelezen, neem ik mijn petje af, want dit reisverslag is toch wel een heel persoonlijk verhaal van Rina en mij geworden. Ik vond het bijzonder leuk om te verzorgen en op deze manier inzicht te geven in wat wij zoal tijdens deze reis hebben gezien, beleefd en gedaan.
Wij vinden het beide bijzonder leuk, dat jij ons op deze manier hebt gevolgd tijdens onze reis en wij danken iedereen, die op de één of andere manier een berichtje heeft achtergelaten. Wij hebben ze met plezier gelezen.
Of wij ooit nog zo'n zelfde soort reis gaan maken weten wij nog niet. Wel hebben wij nog een aantal reiswensen ... dus wie weet, tot dan?

Groetjes, Rina en Marco.

Geschreven door Menrbijtjes