Ook vandaag is het warm/koud ontbijtbuffet weer prima verzorgt in dit hotel. Er wordt veel aandacht aan besteed.

Net als gisteren hangt er een dikke wolkenlaag boven Denver. De lucht is zelfs dreigend te noemen. Van de Rocky Mountains, die je bij helder weer ten westen van Denver kan zien liggen, is helemaal niets te zien.

Terwijl Rina de financiën bijwerkt op de computer, ga ik de auto een beetje schoonmaken, gewoon op het parkeerterrein voor het hotel. Voor dat doel heb ik een oude lap bij mij en met een flesje water kom ik een heel eind. De buitenzijde is wel redelijk schoon geregend, maar de dorpels en zijkanten van de deuren zien er niet uit. Er zit nogal wat rood vuil en stof op, van de tijd dat wij in het droge zuidwesten in de rode rotsennatuur verbleven. Met een vochtige lap komt het zilver en zwart van de auto weer tevoorschijn. Ook klop ik de matten uit, zodat het meeste stof en steentjes er uit zijn. Ook loop ik nog een keer alle vakken door, zodat er niets van ons in achterblijft. Nadat wij de auto morgen bij de verhuurder hebben teruggeleverd wordt hij wel gewassen, maar het is niet netjes om hem zo heel erg vuil af te leveren.
Het is koud buiten en ik ben blij dat ik mijn jack heb aangetrokken.

Als wij weer op pad gaan, rijden wij in circa 20 minuten over de brede snelwegen dwars door de stad naar Downtown, het gebied met onder andere de hoge woon- en kantoortorens. Er zijn in Denver best een aantal van deze wolkenkrabbers, maar er zijn er lang niet zo veel als bijvoorbeeld in New York, Chicago of Los Angeles.

In het centrum van een grote stad is het altijd duur om te parkeren. Langs de weg bij een parkeermeter is lastig, je moet maar net geluk hebben dat er een plekje is en vaak is de tijd dat je er mag staan heel beperkt. Er zijn meerdere betaalde parkeerterreinen, maar liefst zetten wij de auto in een parkeergarage. In de buurt van waar wij willen zijn, rijden wij er bij één naar de entree, pakken een kaartje en de slagboom en een grote roldeur gaan open. Dan verwacht je dat er binnen wel plek zal zijn. Nou deze keer niet hoor. Er zijn een paar vrije plekjes, maar daar hangen “gereserveerd” meldingen. Wij slalommen tussen de rijen auto's door naar de uitgang en hopen dat wij er weer uit kunnen komen. Nergens staat een betaalautomaat, er is ook geen kantoortje met een medewerker en er is ook nergens een bordje met een telefoonnummer dat je kunt bellen in noodgevallen. Als ik het parkeerkaartje in de uitgangsautomaat stop, gaan gelukkig de deur en de slagboom open. Pfoe, wij zijn blij weer buiten te zijn.
Even verderop is een andere parkeergarage en daar hebben wij meer succes, er is plek genoeg. Dagkosten $ 14,=, dat is te doen.

Hier zitten wij midden in downtown en de 16de straat is hier omgedoopt tot de 16th Street Mall. De parkeergarage staat bijna op de hoek er van, dus met een paar passen zijn wij er al snel. Bijna meteen lopen wij tegen een Starbuckszaak op, dus eerst maar eens koffie.

Met de jacks aan, Rina daarbij met vest en sjaal, wandelen wij deze autovrije winkelstraat in. Wel bijzonder in deze straat is, dat er gratis bussen heen en weer rijden, die op nagenoeg iedere hoek van een huizenblok hun stops hebben, en die om de paar minuten rijden. Bij een mall denk je misschien aan een overdekt winkelgebied, maar dat is hier niet het geval. Het is een gewone winkelstraat met winkels en restaurants. Er zijn wel een aantal terrassen, maar daar zit nu niemand met dit slechte weer. Soms motregent het, soms is het iets meer dan dat. Wij hebben de capuchons op en het is koud en winderig. Geen lekker weer.

Bij het historische Brown Palace Hotel (uit 1892) nemen wij binnen een kijkje. Hoe chique wil je het hebben? Na de draaideur lopen wij eerst tegen een geüniformeerde, al wat oudere, piccolo aan, die het fantastisch vindt, dat wij uit Europa komen en het hotel willen bewonderen. De lobby is in atriumvorm en is bijzonder indrukwekkend. Het is een grote, hoge ruimte met de galerijen van 8 verdiepingen er langs, een glas-in-lood plafond en bovenin hangt een grote Amerikaanse vlag. In het voorbijgaan ziet Rina dat een kopje thee $ 40,= kost. Dan zitten daar wel scones met cream en jam, kleine sandwiches en nog wat versnaperingen bij, zie ik later op het internet.

Even verderop staat een kerkje, wij willen binnen even kijken, maar de deur is op slot (Trinity United Methodist Church uit 1887).

Hier en daar lopen wij een winkel in, maar het kan ons niet echt bekoren. Bij het Hard Rock Café kopen wij in de winkel een speciale sleutelhanger met gitaar. Het weer speelt niet mee. De meeste mensen lopen er in elkaar gedoken bij. Bovendien zijn er veel daklozen, bedelaars en leipo's (drugsverslaafden?) op straat en dat maakt het allemaal wat triestig en troosteloos. Met een zonnetje erbij zou het er allemaal wel heel wat vrolijker uitzien.
Halverwege de één mijl lange winkelstraat keren wij om en lopen terug, ondanks de regen nemen wij niet de bus.

Niet veel verderop staat het uit 1894 daterende State Capitol van de staat Colorado. Hier in Denver zijn wij in de hoofdstad van deze staat en hier zetelt de regering van Colorado. Wij lopen er naar toe. Bij de entree worden wij net als op het vliegveld gescand, zodat wij zonder wapens en explosieven binnen kunnen gaan.
Het United State Capitol in Washington D.C. heeft voor dit gebouw model gestaan. De buitenzijde van het gebouw is opgetrokken uit wit graniet, dat afkomstig is uit een groeve in Colorado, de binnenmuren bestaan uit een bijzonder zeldzaam lichtroze marmer en de vloeren bestaan uit wit marmer, beide ook uit deze staat, en de buitenzijde van het koepeldak is bekleed met bladgoud, dat ook in deze staat is gedolven en doet herinneren aan de Colorado Goldrush.
Men kan er (gratis) rondleidingen krijgen, daar doen wij echter niet aan mee. Er is er wel één gaande, maar wij lopen liever op eigen initiatief door het gebouw. De kamers van het House of Representatives (Huis van Afgevaardigden) en van de Senate (Senaat) staan op gezette tijden open voor het publiek, dat is nu het geval.
Er zijn veel ronde bogen en ronde trappen, muurschilderingen die iets van de geschiedenis van de staat vertellen, glas-in-loodramen met afbeeldingen van belangrijke personen uit de geschiedenis en er hangen geschilderde portretten van alle presidenten van de Verenigde Staten.
Het valt op dat er nog geen portret hangt van de huidige president en het naambordje onder het schilderij van Obama is verdwenen.
In het middendeel van het gebouw bestaan alle balustrades uit glimmende, geelkoperen bovenranden en zuilen, en net als Rina zegt: “dat zal je allemaal moeten poetsen”, zien wij iemand die daar mee bezig is. Dat moet een dagtaak zijn, want het zijn er heel erg veel.
Denver wordt wel de “Mile-high City” genoemd, omdat de stad 1 mijl (= 1,609 meter) boven de zeespiegel ligt. In één van de treden van de westelijk trap van het Capitol is daarvoor een herkenningsteken aangebracht met de woorden "One Mile Above Sea Level".

In de loop der tijd hebben wij al in meer staten de State Capitols bezocht en ze zijn altijd indrukwekkend en interessant om te bekijken. De architectuur is prachtig en regelmatig vragen wij ons af, hoe men ze heeft kunnen bouwen zonder de bouwapparatuur, zoals die vandaag de dag beschikbaar is.

Als wij later weer terug zijn in onze hotelkamer, pakken wij onze tas en koffers verder in. Wij verdelen de inhoud zo, dat wij niet over het maximaal toegestane gewicht van de vliegmaatschappij heen gaan, zodat wij daar morgen op het vliegveld geen problemen mee hebben.

Voor de avondmaaltijd maken wij weer gebruik van het (gratis) aanbod van het hotel. Het menu verschilt iets van gisteren en het smaakt ons ook nu weer goed.

Het weer: dik bewolkt, zo nu en dan motregen, koude wind, tot 5 graden Celsius
Vandaag gereden: 27 mijl
Hotel: Drury Inn & Suites Denver Stapleton

Geschreven door Menrbijtjes