Iedere keer genieten wij van jullie reacties, dank daarvoor. Wij vinden het knap dat jullie nog steeds meelezen. Zijn jullie de foto's van de rode rotsen nog niet beu? Wij maken ze in ieder geval nog steeds graag en genieten nog iedere dag weer van de overweldigende natuur.

• ------------------------------------------------

Bij het opendoen van de gordijnen zien wij dat het vannacht heeft geregend. Dat dat zou gebeuren had Rina op de website van de weersvoorspelling al gezien. Fijn voor de auto, want die zat onder het stof en daar is de buitenkant in ieder geval al iets schoner van geworden. De binnenkant ziet er ook verschrikkelijk uit, vooral de vloer bij de voorstoelen en de dorpels en onderzijden van de binnenzijde van de voorportieren, want daar schaven wij herhaaldelijk langs heen met onze schoenen bij het in- en uitstappen. Dat krijg je er van als je steeds over stoffige, rood- en bruin/oranjekleurige paden wandelt. Daar haal ik vlak voor het inleveren van de auto wel een natte doek langs.

Voor het ontbijt laten wij ons eens luxe verwennen bij het Pancake Haus (ja, dat is zo goed geschreven). Het ligt op 5 minuten lopen van ons hotel. Het is wel droog, maar omdat het flink bewolkt is en het kan gaan regenen, nemen wij voor het eerst deze vakantie onze jacks mee.
Rina neemt gebakken eieren en toast. Jammetjes staan op tafel. Ik neem pannenkoeken met blauwe bessen, boter en stroop. Daarbij nemen wij samen een paar plakjes gebakken bacon. Volgens de serveerster een goede combinatie, zoet met zout. En dat smaakt ons toch heerlijk, en het is zo leuk om te doen.

In Moab loopt Highway 191 door het centrum van de stad en heet dan Main Street. Met als gevolg, dat er heel veel verkeer door het stadje gaat en toen wij voor een voetgangerslicht stonden te wachten, fotografeerde ik een aantal beelden, onder andere voor de liefhebbers van trucks. Kijk maar eens.
In de omgeving van Moab wordt heel veel aan buitensport gedaan, zoals mountainbiken, off-road rijden met ATV's/UTV's en Jeeps, kanoën, raften en daar zijn allerlei firma's voor die toertochten organiseren en/of voertuigen/spullen verhuren. Ook komen wij regelmatig auto's tegen, die op het dak mountainbikes en/of kano's vervoeren, en pick-uptrucks, die in de achterbak een ATV hebben staan. Ook populair zijn open aanhangers met één of meer crossmotoren, ATV's, mountainbikes en wat al niet meer, alles voor de buitensport.

Ook lopen wij nog even een grote winkel binnen met Indianenkunst en daar staan buiten heel veel mooie windornamenten. Die hadden wij al wel eens eerder ergens gezien en vinden wij heel mooi, maar buiten dat ze niet in de koffer passen, zijn ze schreeuwend duur. Men wil ze graag voor je opsturen (We Ship Worldwide), maar buiten dat dat nog eens transportkosten kost, komen er ook nog inklaringskosten van de douane bij. Dus dat doen wij maar niet.

Als wij terug komen bij het hotel controleer ik het oliepeil van de auto, en het niveau is goed. Ik had dat al eens eerder gedaan deze vakantie, maar omdat de display van de auto heel dwingend sinds gisteren opeens aangeeft, dat de olie aan een onderhoudsbeurt toe is, doe ik het nog eens extra. Volgens de Alamo-meneer bij het ophalen van de auto, had de auto al een beurt ondergaan en konden wij daar met gemak zonder zorgen de 3.500 tot 4.000 kilometer mee rijden, die ik hem opgaf. Jaja, nou dat blijkt dus niet zo te zijn, of men heeft bij het olieonderhoud het systeem niet gereset. Nou ja, met de tegenwoordige motoroliën kan men veel langer doen, dan dat het onderhoudsboekje aangeeft. Maar ja, die meldingen met een tekst in het display en daarbij een geluidssignaal, komen wel frequent en dat is knap hinderlijk. Straks maar eens kijken hoe ik dat kan uitzetten, gelukkig ligt er in het handschoenenkastje van de auto een instructieboek.

Terug op de kamer is deze al gedaan, is alles weer netjes en hebben wij weer schone handdoeken e.d.

Lekker om zo rustig aan te doen. Rina duikt nog even in de weerberichten en het ziet er niet echt slecht uit voor vandaag, maar het kan zo nu en dan regenen. Nou, dan trekken wij er weer fijn op uit, van een beetje regen smelten wij niet.

Wij gaan naar het Canyonlands National Park, waarvan de entree van het deel dat wij gaan bezoeken op 31 mijl afstand van het hotel vandaan is.

Even iets over dit park (tekst is geleend van de website Ontdek Amerika):
Gedurende miljoenen jaren hebben de Green River, de Colorado River en hun zijrivieren zich een weg gebaand door het rotslandschap in Utah. Hierdoor is één van de meest ruige gebieden in de Verenigde Staten ontstaan, een bijna ondoordringbaar labyrint van kloven met talloze natuurlijke rotsbogen, rotsbruggen en de meest grillige rotsformaties. Door de rivieren wordt het park in drie stukken verdeeld, die elk een eigen karakter hebben. Het drukst bezochte gedeelte is het hoog gelegen Island in the Sky District, vanwaar je spectaculaire uitzichten hebt over de omgeving. Het gedeelte dat The Needles wordt genoemd, wordt gedomineerd door steile, kleurrijke rotsformaties. Het zeer afgelegen The Maze is het meest ruige deel van het park, en wordt alleen door zeer ervaren backpackers bezocht. Canyonlands is vooral een geweldig park voor de meer avontuurlijke toerist, die tochten wil maken met vierwielaangedreven auto’s of mountainbikes, of die kiest voor een rafttocht over één van de rivieren. Er zijn ook diverse lange wandeltochten mogelijk. De gemiddelde toerist kiest over het algemeen voor het Island in the Sky District, voor de mooie uitzichten.

Voor meer info: http://www.ontdek-amerika.nl/amerika/nationaleparken/utah/canyonlands/canyonlands.html

Wij gaan naar het deel Island in the Sky. Zo nu en dan hebben wij wat lichte regen. Aan de parkranger bij de entree laat ik onze Amerikaanse parkenpas zien, krijgen wij ook hier de parkkrant en parkfolder en kunnen wij het park inrijden. Bij het bezoekerscentrum is onze eerste stop. Altijd leuk om even rond te kijken. Er zijn altijd wel informatieve displays over het park, over de natuur (ook hier is een video te bekijken over het ontstaan er van / opgezette dieren, hier in een glazen bak), over de eerste bewoners of de ontdekkers, en soms staat er een maquette van het park. Tevens is er een winkel met souvenirs, landkaarten, boeken en kan men er van het toilet gebruik maken. Tegenwoordig heeft men vaak ook een tappunt met drinkwater, waar men eigen drinkflessen gratis kan vullen met gefilterd water.

Het is dik bewolkt, het is donker weer, er valt zo nu en dan wat regen, en op sommige punten waait het. Soms hangt een wolk tegen de rotsen aan en een enkele keer wordt het zicht iets minder als wij door flarden mist heenrijden. Maar ook dit heeft zijn bekoring en zo geeft dit weer een heel andere dimensie aan dit park, dan wanneer er alleen maar een blauwe lucht zou zijn. Meestentijds is het droog en kunnen wij naar alle uitkijkpunten lopen en van de schoonheid van de natuur genieten. De verre uitzichten op de rotsen en canyons zijn fenomenaal. Zo'n brede horizon is zo fraai om te zien en dan nu met dit weer, dat je al van verre kan zien aankomen. Prachtig! Op de foto's is de grootsheid van het geheel moeilijk weer te geven.

Voor de lunch heeft Rina het restant eten van gisteren in de koeltas meegenomen en dat eten wij samen lekker op. Ook koud is die macaronischotel heerlijk.
Halverwege de middag snoepen wij samen van het meegebrachte bosvruchtentaartje uit het Gifford House. Het is een ware traktatie.

In de loop van de tijd zijn er in het zandsteen holtes ontstaan, die bij regen vollopen met water, dit noemt men "potholes". Nu er water is staat zie je ze, bij droog weer vallen ze niet echt op.

In de loop van de middag doen wij de wandeling (0.8 km) naar de Mesa Arch, de bekende rotsboog in dit park. Deze arch bevindt zich aan de rand van een rotsplateau en onder de boog door is er een fenomenaal uitzicht op het er achter liggende canyonlandschap. Dit is een druk bezocht punt en iedereen wil er foto's maken, liefst zonder mensen er op, of juist van henzelf voor de boog. Gelukkig geeft een ieder de ander de tijd om dit te realiseren. Een aardige man maakt van ons een foto.

Aan het einde van de middag rijden wij terug naar Moab en zijn blij, dat wij ondanks het mindere weer naar dit park zijn toegegaan.
Bij de City Market doen wij een paar boodschapjes, waaronder een sixpack bier. De jonge jongen achter de kassa mag echter geen artikelen waar alcohol in zit scannen voor het afrekenen en roept via de intercom om assistentie. De manager is vlakbij en haalt het bier over de scanner. Ja, in Amerika is men daar heel consequent in, jongeren tot een bepaalde leeftijd, ik meen 21 jaar, mogen niet met alcohol in aanraking komen. Wij zijn dit al eens eerder tegengekomen, tijdens een vorige vakantie.

Terug in het hotel gaat Rina de was in de machine doen en terwijl deze draait, doen wij op onze kamer ons tegoed aan een handje chips, pinda's en een caesarsalade, die wij zojuist kochten, met een koel biertje erbij. Het leven is goed!
Later gaat de was in de droger en is alles weer schoon.

Oh ja, vanmiddag heeft Rina in het instructieboekje van de auto gevonden hoe de hinderlijke melding over olieonderhoud te resetten is, dit heb ik uitgevoerd en daar zijn wij gelukkig van af. Bij het inleveren van de auto bij Alamo zal ik het wel opgeven dat de auto dit signaal heeft afgegeven en ik het heb uitgezet.

Het weer: regen, bewolkt, zonnig, tot 28 graden Celsius
Vandaag gereden: 106 mijl
Hotel: Moab Rustic Inn

Geschreven door Menrbijtjes