In ons nieuwe onderkomen hebben wij de tweede helft van de nacht een beetje onrustig geslapen. Het waaide behoorlijk en zo nu en dan kraste er een boomtak tegen de hut aan. Ook al liggen de cabins niet ver van de doorgaande weg, veel last hebben wij daar niet van gehad. In de vroege ochtend was er wel eens een auto te horen, maar hinderlijk vonden wij het niet.
Om 7 uur is het buiten maar 4 graden Celsius. Gelukkig kan de airco ook verwarmen, dus als wij douchen is het lekker behaaglijk in ons huisje.

Voor het ontbijt zorgen wij zelf met thee, yoghurt en een soort cornflakes/cruesli.

Voordat wij op pad gaan, doen wij al vast onze hoge wandelschoenen aan, want wij gaan naar het Bryce Canyon National Park, dat circa een kwartier rijden is, en daar willen wij gaan wandelen. Wij rijden naar het westen via Highway 12, in de richting van waaruit wij gisteren zijn gekomen. Nadat wij tegen het Paunsaugunt Plateau (hoogte 2.100-2.800 m) zijn opgereden, slaan wij naar het zuiden af Highway 63 op, in de richting van het Bryce Canyon National Park.

Voor de parkingang bevindt zich Bryce Canyon City, bestaande uit een groep hotels, camping/RV-park, winkels, garage, tankstation, parkeerterrein, park shuttlebus en wat toeristisch vertier. Wij lopen de grote souvenirwinkel van de Ruby's Inn in, kijken er even rond en kopen er een beker hete cappuccino voor Rina en een beker hete chocoladedrank (veel te zoet) voor mij. Daarbij nemen wij een (ook) zoete versnapering. Voor de winkel staan een paar tafeltjes met stoelen en daar drinken en snoepen wij het op.

Na 3 mijl (5 km) komen wij bij de parkingang, tonen ook hier weer onze Amerikaanse parkenpas aan de parkranger, krijgen de parkfolder en mogen doorrijden.
Bij het Visitor Center staat het parkeerterrein vol, ik draai er in rustig tempo een 2de rondje en als er een auto vertrekt hebben wij een plekje. Buiten staan 2 grote panelen met zonnecellen. Binnen kijken wij weer rond, maken gebruik van het toilet en rijden daarna verder het park in.

Door het park loopt één weg van noord naar zuid en als je die afrijdt, kan je bij een aantal uitkijkpunten genieten van het landschap, en/of je kan er op sommige plekken gaan wandelen. Deze weg moet je weer terugrijden om het park te verlaten.
De afstand van de ingang tot aan het meest zuidelijke punt bedraagt (enkel): 18 mijl (29 km). Verder zijn er enkele korte zijwegen, zoals naar het Fairyland Point (nog voor het tolhuisje bij de parkingang afslaan) en de uitkijkpunten van het Bryce Amphitheater.
Bryce Canyon is beroemd om zijn unieke geologische rotsformaties. Door de samenwerkende krachten van wind, regen, vriezen en dooien worden de kalk- en zandsteenformaties langzaam geërodeerd en vormen zo de zogenaamde hoodoos (rotspilaren). De afgesleten toppen zorgen voor prachtige formaties. De zon zorgt voor kleurschakeringen van de rotsen, die variëren van roze naar oranje.
Bij het Zion park kwamen wij als bezoeker binnen op de bodem van de canyon, bij Bryce rijden wij aan de bovenzijde en zijn er uitzichten naar beneden toe. Wil je dit park echt beleven, dan moet je een wandelpad naar beneden nemen, zodat je echt tussen de hoodoos door loopt, zo beleef je het park het beste.

Eerst kijken wij bij 2 uitkijkpunten naar de wonderschone natuur aan onze voeten. Als eerste bij het uitkijkpunt op Swamp Canyon en als tweede bij de Natural Bridge. Deze boog is gevormd door regen- en vorsterosie. Hij is 29 meter hoog en ruim 16 meter breed.
Het weer is mooi, de zon schijnt en dan kleuren de rotsen op in allerlei okertinten.
Daarna parkeren wij de auto op het parkeerterrein van het uitkijkpunt Sunset Point, waar men een prachtig uitzicht heeft over het Bryce Amphitheater, bovendien begint hier een wandelpad naar de bodem van de canyon. Maar voordat wij met de wandeling beginnen, lunchen wij aan één van de vele picknicktafels in de schaduw van een stel bomen.

Om de canyon in te komen zigzagt het wandelpad naar beneden het Bryce Amphitheater in. Het is prachtig om te zien en om te doen, maar voor iemand met hoogtevrees zoals ik, is het een uitdaging. Gelukkig heb ik Rina bij me, die ik op de voor mij enge plekken een hand geef, om mij zekerder te voelen. Maar het lukt ons.
Na de afdaling voert het pad ons door een glooiend landschap van kleurige rotsen en stukken bos. Vanaf de bodem kijken wij omhoog tegen de kleurige rotspilaren, prachtig is het. Diverse wandelpaden lopen in elkaar over en zo kan men de wandeling net zo groot maken, als dat men wil. De afdaling naar beneden die wij doen is een deel van de Navajo Trail en wij pakken daaraanvolgend de Queens Garden Trail. Deze laatste is genoemd naar een standbeeld van de Engelse koningin Victoria in Londen, omdat één van de hoodoos sprekend lijkt op dit standbeeld. In de loop van de jaren is er door erosie wel wat rots van de hoodoo verdwenen, maar als je goed kijkt, zie je er toch wel een gelijkenis in.

Maar ja, als je in de canyon naar beneden bent gegaan, dan moet je ook weer een keer terug naar boven, en dat gaat op een iets geleidelijkere manier dan de route aan het begin. Het valt mij niet mee, zowel de hoogten/diepten, als het traject, ik moet nog wel eens even op adem komen tijdens de klim. Ik kan merken dat ik ouder word. Bij Rina gaat het allemaal een stuk gemakkelijker. Wij hebben er twee en een half uur over gedaan als wij weer boven staan op het Sunrise Point. Wat hebben wij er van genoten, jawel, zelfs ik. Het is hier zo mooi. Daarna lopen wij via de Rim Trail (wandelpad langs de canyonrand) terug naar de auto.

Inmiddels is het al tegen 5 uur als wij een kijkje bij de Bryce Lodge gaan nemen. Dat zou een mooie gelegenheid kunnen zijn, om in het restaurant van de lodge te gaan eten. Na de menukaart ingekeken te hebben, besluiten wij om het te doen en nemen ieder een andere, maar overheerlijke, rijkelijk samengestelde salade. Rina met een biertje er bij, ik met een ijsthee. De prijzen zijn prima om te doen en wij vinden het fantastisch om in deze historische lodge, die gebouwd is tussen 1924 en 1927, onze avondmaaltijd te gebruiken.

Op de terugweg tanken wij de auto weer eens vol en rijden daarna naar Tropic, naar onze cabin.
Er staat wat wind en die maakt het fris. In de hut doen wij de airco aan, niet om te koelen maar om te verwarmen. Het wordt al snel behaaglijk binnen.

Wildlife: meerdere kuddes herten, veel eekhoorntjes
Het weer: zonnig, tot 26 graden Celsius
Vandaag gereden: 57 mijl
Cabin: Bryce Country Cabins

Geschreven door Menrbijtjes