In onze vakantiewoning voor één nacht hebben wij prima geslapen. De douche is lekker en de handdoeken geuren heerlijk naar bloemetjes.
Hier wordt geen ontbijt aangeboden, dus daar hebben wij zelf in voorzien. Met yoghurt en muesli starten wij de dag. Het Wasa-knäckebröd en de pindakaas, die wij ook altijd bij ons hebben, gebruiken wij niet eens.
Wij doen lekker rustig aan, want de afstand die wij vandaag moeten afleggen is niet zo groot. Toch willen wij nog wel een aantal dingen bezoeken. Om 10.30 uur Arizonatijd vertrekken wij.

Eerst kopen wij bij de Subway weer een dik belegd vegetarisch brood voor de lunch, daarna halen wij bij de Starbucks koffie To-go en als laatste tanken wij de auto weer vol. Deze auto verbruikt trouwens tussen de 1 op 12,5 en 1 op 13,5, dus dat is reuze netjes. Rina houdt dat nauwkeurig bij.
Om 11.00 uur is het al weer 28 graden C.

Als eerste bezienswaardigheid bezoeken wij het iets ten noorden van de plaats Page gelegen bezoekerscentrum van de Glen Canyon Dam, het Carl Hayden Visitor Center. Deze stuwdam staat in de Colorado River en vormt daarachter Lake Powell. Ook hier is aan de lichte band op de rotsen te zien dat het waterniveau drastisch lager staat dan jaren geleden.
En ook hier heeft men veel gedaan om de toeloop van het grote aantal bezoekers te kunnen opvangen. De parkeerterreinen zijn veel groter gemaakt en het bezoekerscentrum is uitgebreid.
In het bezoekerscentrum is veel aan de weet te komen over dit gebied, de Coloradorivier en de stroomopwekking in de dam. Bijzonder mooie en uitgebreide displays en foto's vertellen er over.
Vanuit het bezoekerscentrum, dat net naast de dam staat, kan men ook prachtig de dam, Lake Powell en de Coloradorivier zien.
Hier kan men ook een rondtoer in de dam maken, maar dat doen wij niet. Dat deden wij al eens in de Hoover Dam, die bij Las Vegas ligt.

Ook kijken wij buiten het bezoekerscentrum naar de omgeving en lopen ook nog even de brug op, die naast de dam ligt en die de twee oevers van de Colorado River verbindt. Highway 89 loopt over de brug. Langs de zijkanten van de brug staan hoge hekwerken. Men heeft in het gaas versterkte open gleuven aangebracht, zodat de fotograaf/filmer geen hinder heeft van het gaas en vrijuit zijn/haar plaatjes kan schieten.

Daarna rijden wij nog een stukje noordelijker en kijken even bij de Wahweap Marina, de haven van Page aan het Lake Powell. Hier liggen boten, kan men de eigen boot te water laten, boottrips op het meer maken en speedboten, waterscooters en houseboats (woonboten) huren. Dit Wahweap-gebied (haven, camping, hotel, restaurant) ligt binnen de Glen Canyon National Recreation Area, dat beheerd wordt door de National Park Service. Er moet entree betaald worden voor dit gebied, maar ook de Amerikaanse parkenpas is geldig, dus wij hoeven niets te betalen. Bij de parkrangerpost laten wij dit pasje zien, krijgen de folder met landkaart van het gebied en mogen doorrijden. Wij rijden rond door dit gebied, kijken her en der, en even later verlaten wij het weer en gaan de highway weer op.

Als wij nog een stukje noordelijker rijden, passeren wij de staatsgrens tussen Arizona en Utah. Wij slaan van Highway 89 af de Lone Rock Road op, passeren weer een parkrangerpost, tonen onze parkenpas weer en brengen een bezoek aan de Lone Rock Beach. Genoemd naar de eenzame rots, die hier hoog boven het water van het meer uittorent. Op dit strand kan men recreëren, men rijdt hier met de auto of RV (camper) het strand op en zet deze tot vlakbij het water om daarna lekker te luieren en te zwemmen. Er staan keurige toiletgebouwtjes en wij zien er zelfs tentjes staan.
Inmiddels is het 32 graden C en in de zon door het mulle zand lopen is zwaar. Beide voelen wij met de hand even het water en dat is best wel fris. Toch zijn er mensen in het water.

Hierna rijden wij terug in de richting van Page en als laatste bij Lake Powell rijden wij een heuvel op, van waaraf er een prachtig uitzicht is op het meer en de omgeving. Dit is de Wahweap Overlook. Onder een overkapping staan twee bankjes in de schaduw, waar er één van vrij is, daar eten wij onze lunch op met een prachtig decor als uitzicht.

Terug in Page bezoeken wij achter het Denny's-restaurant de Glen Canyon Dam Scenic Overlook, van waaraf wij een prachtig uitzicht hebben op de dam en de Colorado River. Het uitkijkpunt ligt iets lager en om er te komen, moeten wij wel een stukje over de rotsen, via een deels aangelegd pad, naar beneden lopen. Er staat een hekwerk als leuning, maar dat is bijna niet aan te raken, zo heet is het geworden door de brandende zon.

Wij rijden via Highway 89 zuidwaarts. Een stukje ten zuiden van Page rijden wij langs de afslag naar het parkeerterrein voor de wandeling naar de Horseshoe Bend. Aan de hoeveelheid auto's te zien, is het er druk. Wij hebben deze wandeling een aantal jaar geleden al eens gedaan. In circa een half uur loop je naar een spectaculair uitkijkpunt, waar je in de diepte de Colorado River in een bijna perfecte lus ziet stromen. Prachtig!
Verder rijdend golft en slingert de weg door een spectaculair roderotsenlandschap. Na een flinke afdaling is er in een grote bocht bij Bitter Springs een afslag in noordelijke richting. Highway 89 gaat verder naar het zuiden, onder andere in de richting van het plaatsje Cameron, met afslag naar de zuidkant (South Rim) van het Grand Canyon National Park, en naar de plaats Flagstaff.
Wij gaan via de afslag noordwaarts Highway 89A op. Deze loopt voor een deel nagenoeg parallel aan de weg waar wij vanaf komen, maar hij ligt enkele honderden meters lager. De rode rotsen die nu oostelijk van ons liggen, en waar wij dus vanaf gekomen zijn, zijn de Echo Cliffs. De weg buigt af naar het westen en dan komen wij bij de Marble Canyon, waar de Navajo Bridge over de Colorado River ligt. Het is niet één brug, het zijn er twee, en ze liggen naast en evenwijdig aan elkaar. De eerste brug (uit 1929) werd op een gegeven moment te smal en te zwak voor al het zwaardere en grotere verkeer dat er overheen ging, zodoende heeft men er in 1995 een tweede, sterkere en bredere brug naast gebouwd. De oude brug is nu voor wandelaars en fietsers en geeft een fraai uitzicht op de bergkloof en de rivier, die hier circa 140 meter lager onder de bruggen door stroomt. Wij lopen een stuk de brug op.
Bij het parkeerterrein aan de oostkant zijn een stel Indianenkraampjes, waar zij hun toeristische handelswaar trachten te verkopen.

Wij rijden de brug over en aan de westkant van de bruggen slaan wij af, direct is er een parkeerterrein en daar staat het Navajo Bridge Interpretive Center. Binnen zijn er een aantal displays met informatie over de bruggen en de omgeving te bekijken, bovendien is er een souvenirwinkel, waar men ook boeken verkoopt. Vanaf deze kant kan men ook op de oude brug komen. Er worden hier soms wel condors gezien, wij zien deze grote vogels nu echter niet. Wij maken even gebruik van de toiletten. Inmiddels is het 38 graden C.

Terug op Highway 89A slaan wij al snel een zijweg in naar het noorden, de Lees Ferry Road. Hier rijden wij de zuidelijkste punt van de Glen Canyon National Recreation Area in. Men moet betaald hebben voor de entree, of men moet in het bezit zijn van de Amerikaanse parkenpas, en die hebben wij.
Na circa 3 mijl staan er links van de weg twee kolossale rotsblokken op kleine, smalle verhogingen. Door de natuur zijn deze zogenoemde Mushroom Rocks, of balancerende rotsen, zo gevormd. Deze grote brokken steen staan op een zachtere soort steen, die door erosie van regen, wind en vorst langzaam smaller wordt. Het is een kwestie van tijd, maar eens zullen deze rotsen omvallen.
Als wij de weg nog eens 3 mijl verder rijden, komen wij in Lees Ferry. Dit is de plek waar de Mormoonse pionier de heer John D. Lee in 1873 een overzetveer over de Colorado River begon en die 55 jaar in gebruik is geweest. Toen waren er nog geen bruggen en dit was de enige mogelijkheid om in de wijde omgeving de rivier over te steken. Een paar honderd meter noordelijker van hier begon hij de Lonely Dell Ranch, vanwege het afgelegen wonen moest het gezin zichzelf kunnen bedruipen. Nu een Historic Site, die te bezichtigen is.
Wij komen hier dus op het niveau van het rivierwater en kijken er even rond, onder andere bij de rivieroever en ook bij de replica's van een stel huisjes, de overblijfselen van Lees Ford. Even verderop langs de rivier liggen een oude stoomketel en wat machineonderdelen, ooit gebruikt toen men hier goud uit de bodem probeerde te winnen, en verderop nog onderdelen van een stoomboot, die hier ooit ten onder is gegaan. Er kan een stukje langs de rivier gewandeld worden en men kan via de 2 mijl lange Spencer Trail tegen de rotsen oplopen/klimmen, waarna er een fraai uitzicht is op de omgeving.
Er is een boothelling en hier komen rafts aan land van excursies over de rivier vanuit Page. Ook begint men hier met meerdaagse raftingtrips over de Colorado River naar het zuiden toe, het Grand Canyon National Park in, waarvan dit officieel de noordelijkste punt is. Nu is er geen enkele activiteit.
Langs de Lees Ferry Road kan men ook nog wandelingen maken. Zo is er de Cathedral Wash Trail, hierbij loopt men tussen rotswanden door in circa 2 kilometer naar de Colorado River. Tijdens deze tocht moet wel geklommen en geklauterd worden. En de Paria River mondt vlakbij uit in de Colorado River en men kan van hieruit meerdaagse wandeltochten maken langs/door deze Paria River.
Als wij vanmorgen eerder uit Page waren vertrokken, hadden wij misschien nog iets meer kunnen wandelen in dit gebied, alhoewel ... de thermometer tikt nu de 40 graden C aan en dat is eigenlijk veel te warm om te wandelen. Dus het is wel goed zo.

Terug op Highway 89A volgen wij deze verder naar het zuidwesten. Wij rijden aan de voet van bruinrode rotsen westelijk van ons, dit zijn de Vermilion Cliffs.
Dan liggen er langs de weg opeens een heel stel grote rotsblokken onderaan een rotswand, waarvan een aantal ook op een smallere voet staan, dit zijn dus ook weer balancerende rotsen. Tegen enkele van die rotsblokken heeft men lang geleden woningen en een restaurant gebouwd. Nu verkeren die in een vervallen staat en is het een bezienswaardigheid. Dit zijn de Cliff Dwellers. Let op, er kunnen slangen in de ruïnes wonen. Er staan een paar auto's tussen de rotsblokken en er lopen wat mensen rond, die net als wij aan het fotograferen zijn.

Het is rustig op de weg naar Jacob Lake en omdat wij op het hoger gelegen Kaibab Plateau komen, zakt de temperatuur langzaam tot een aangename 24 graden C. Wij komen in een bosrijk gebied.

Om 17.20 uur komen wij bij ons onderkomen voor de komende twee nachten aan. Jacob Lake bestaat uit niet meer dan het Kaibab Plateau Visitor Center, een camping, een tankstation en de daarnaast gelegen Jacob Lake Inn, waar wij 2 nachten gaan verblijven.
Wij krijgen een nette, ruime kamer en er is zelfs een balkonnetje. Bij deze Inn hoort één hotelblok in twee verdiepingen, waar wij een kamer in hebben, en bestaat verder uit houten cabins en enkele andere gebouwtjes.
Verder zijn er een kleine supermarkt, een grote winkel met veel souvenirs en Indiaanse spullen, een restaurant en men verkoopt er de lekkerste, zelfgemaakte koekjes van het noordelijk halfrond (wordt wel gezegd – LOL). Morgen zullen wij die koekjes eens gaan proeven.

Na onze spullen op de kamer te hebben gezet, gaan wij eten in het restaurant van de Inn. Het smaakt niet slecht, maar laat toch wel iets te wensen over. In het restaurant hangen veel Navajo tapijten, schilderijen en foto's, die te koop zijn.

Terug op de kamer gaan wij lekker douchen en stappen schoon in ons bed. Al spoedig vallen de ogen dicht.

Jacob Lake ligt op de wegkruising van Highway 89A met Highway 67 (Grand Canyon Highway = is in de winter afgesloten), die naar de noordzijde van het Grand Canyon National Park loopt, waar wij morgen voor de eerste keer heen zullen gaan. De zuidzijde van de Grand Canyon hebben wij al eens bezocht.

Wildlife: veel wilde paarden, meerdere Knabbel en Babbels en een hagedisje
Het weer: zonnig, tot 40 graden Celsius
Vandaag gereden: 131 mijl
Hotel: Jacob Lake Inn

Geschreven door Menrbijtjes