Na maanden van voorbereiden zijn wij vandaag op reis gegaan, op vakantie naar de Verenigde Staten van Amerika.

Met een auto van Schiphol Travel Taxi worden wij om 05.30 uur thuis opgehaald en deze brengt ons naar de vertrekhal op het vliegveld, waar wij om 06.10 uur aankomen. De chauffeur springt uit zijn taxi en regelt vlot voor ons een bagagekarretje, dat is nog eens attent van hem.
Rina is gisteren al via het internet thuis ingecheckt en kon haar boardingpassen al uitprinten; bij mij (Marco) lukte dat niet, ik moet mij melden bij de KLM/Delta-balie en krijg daar mijn boardingpassen. De ruimbagage labelen wij bij een apparaat van de "self-service baggage drop-off" en deze verdwijnt uit het zicht naar de bagagetransportafdeling. Die moeten wij in Detroit weer oppakken, om daarna voor de volgende vlucht weer af te geven.

Een stukje verder moeten wij door de beveiliging. Er hoeft niets uit de koffertjes gehaald te worden, dus alle elektronica mag blijven zitten. Dit hebben wij nog nooit meegemaakt. Op mijn vraag waarom of dit is, is het antwoord, dat men hier met de modernste apparatuur werkt en men de bagagescan naar alle kanten kan roteren op het beeldscherm en deelvergrotingen kan maken, als men iets specifieks wil controleren. Ook de schoenen mogen aan blijven. Rina kan zo verder lopen na de bodyscan, ik wordt er na gefouilleerd, vermoedelijk gaf het apparaat een signaal af vanwege de ritsen in mijn afritsbroek.

Door de Marechaussee worden de paspoorten gecontroleerd. Omdat de beambte vraagt waar wij naar toe gaan in Amerika, antwoord ik: "Denver in Colorado". Hij zegt dat hij Colorado één van de mooiste staten van de VS vindt. Hij reist zeker ook graag die kant op.

Na deze formaliteiten zitten wij even later lekker aan de koffie met een croissant.

Wij moeten naar pier E-01, daar is de Delta-security. De paspoorten en boardingpassen worden gecontroleerd. Bovendien krijgen wij de bekende vragen, zoals: "Hebt u zelf de bagage ingepakt, bent u steeds bij uw bagage in de buurt geweest, hebt u nog iets meegekregen van anderen, is de elektronica van uzelf?"

Daarna lopen wij naar Gate E-08, waar ons vliegtuig al klaar staat. Het instappen begint om circa 8.45 uur. Ook hier weer een paspoort- en boardingpassencontrole en moet ik apart gaan staan, ik krijg een aanvullende controle. Dit blijkt een willekeurige steekproef te zijn. Mijn schoenen moeten nu wel uit, mijn koffertje moet open en de beveiliger haalt een swipe langs mijn schoenen, koffertje, laptop en handen. Ik vraag waar hij naar op zoek is en dat blijken geen drugs te zijn, zoals ik veronderstelde, maar explosieven. Als alles oké is, lopen wij door de slurf naar het vliegtuig. Dat is een grote machine, een Airbus A350-900. Dit is een vrij nieuw toestel. Wij zitten Economy Class op de stoelen 34 E + F. De configuratie is in het deel waar wij zitten 3-3-3 en wij zitten in het middendeel. De zit is niet verkeerd. Het is in een vliegtuig nooit ruim, maar hier is de lange vlucht best uit te houden.

Om 9.40 uur gaan wij los van de pier, een kort stuk naar de startbaan en even later zijn wij los van de grond. Omdat wij in het midden en boven de vleugel zitten, zien wij niet veel van buiten, maar ik zie wel dat wij al snel boven de wolken zitten.

Er is een uitgebreid inflight entertainmentsysteem in de stoelleuningen voor ons, met veel film, muziek, Tv-series, spelen en de vluchtgegevens. In de middensectie van het vliegtuig wil het systeem eerst niet werken, maar na een totale reset wel.

De verzorging in het vliegtuig door het cabinepersoneel is goed, hierbij een korte opsomming:

• flesje water aangeboden
• koptelefoon (oortjes) en menukaart worden uitgereikt, evenals slaapmaskertje en oorproppen
• vochtige tissue wordt uitgereikt
• eten en drinken worden rondgebracht. Wij nemen omelet met aardappel in kruidensaus, daarbij diverse versnaperingen zoals broodje/boter/vruchten/kaas/crackers/lemon cheesecake + drinken, daarna nog een drankje (o.a. koffie)
• om circa 14.00 uur krijgen wij een snackbox (smeerkaasje/crackers/havermoutkoekje/bonbon met daarbij iets te drinken
• om circa 1 uur voor de landing: keuze uit wrap met kip of pretzel met kaas en saus + ijsje

Tussendoor slaap ik een poosje, doe een puzzeltje en ik kijk mee met Rina, die de film "Three Billboards Outside Ebbing" kijkt.
De vlucht van Schiphol naar het vliegveld van Detroit is ongeveer een half uur vertraagd en duurt bijna 8 en een half uur.
Het laatste half uur is er iets van turbulentie, maar de vlucht verloopt over het algemeen vrij gladjes.

Op het vliegveld van Detroit komen wij Amerika binnen en moeten dus door de immigration. Dat verloopt uiterst vlot, er zijn veel balies open en wij zijn direct aan de beurt. De 4 vingers + duim worden van beide handen gescand, er wordt een foto van het gezicht zonder bril gemaakt, het doel van onze reis wordt gevraagd (uitgelegd Denver, huurauto, roadtrip naar nationale parken) in 10 minuten zijn wij daar doorheen. Nog nooit ging dat zo vlug bij eerdere Amerikareizen.
Daarna circa 5 minuten wachten op onze koffer en reistas, dus ook lekker vlot. Bij de douane staan 5 man, maar niemand doet moeite om iets te controleren, daarna kunnen wij al vlot de ruimbagage opnieuw afgeven voor de vervolgvlucht.
Ook hier moeten wij door de beveiliging. Het wachten duurt lang. Het is hier niet zo geavanceerd als op Schiphol, de elektronica moet uit de handbagage en de schoenen moeten uit.

Detroit Metropolitan Wayne County Airport is het internationale vliegveld dat bij de stad Detroit behoort, maar in het voorstadje Romulus ligt. Het bestaat uit meerdere terminals, wij vertrekken voor de vervolgvlucht van de McNamara Terminal. Dit is een heel langgerekt gebouw met heel veel gates. Op de diverse monitoren met vertrek- en aankomsttijden die in de terminal hangen, lezen wij de vertrektijd en het gatenummer van ons vliegtuig af. Voor ons loopt het allemaal op tijd. Op een verhoogd niveau rijdt de ExpressTram, een geheel automatisch rijdend vervoermiddel, waarmee men op meerdere plaatsen kan in- en uitstappen. Met liften en roltrappen kan men zich naar boven en beneden verplaatsen. In circa 2 minuten rijden wij naar Gate A12.

Wij hebben ruim 3 uur overstaptijd en hebben wel zin om iets te eten. Het is per slot 19.00 uur Nederlandse tijd (= 13.00 uur Detroittijd). In één van de restaurantjes laten wij het ons goed smaken; Rina een broodje met kip, mozzarella, tomaat en frites, en ik een caesarsalade met geroosterde kip en een broodje, wij delen de maaltijden. Daarbij een lekker koel Fat Tire Amber Ale-biertje uit de tap. Heerlijk!
Daarna is het geruime tijd wachten. Het is altijd leuk om op een vliegveld naar de vliegtuigen te kijken, soms lopen wij een stukje en er hangen grote beeldschermen in de hallen, waar een American football-wedstrijd op wordt vertoond.

Het vliegtuig is een Boeing 737-900 met configuratie 3-3. De vertrektijd van 15.50 uur wordt 16.20 uur. Rina vindt tussen onze stoelen een portemonnee en geeft deze af aan een stewardess. Daar zal de eigenaar nu niet blij mee zijn, want er zitten allerlei pasjes en een id-kaart in. Hopelijk krijgt hij hem snel terug.
Bij het vertrek is er iets turbulentie en het regent een beetje. Ook nu zitten wij al snel boven de wolken. De geschatte vliegtijd naar Denver is 2 uur en 30 minuten.

De landing op het Denver International Airport is om 17.00 uur Denvertijd (= 01.00 uur NL-tijd volgende dag).
De bagage draait al op de bagagecarrousel als wij daar aankomen en zo staan wij al vlot buiten.
HOERA, wij zijn weer in Amerika, onze reis kan nu echt beginnen!

Na 1 minuut komt de shuttlebus al aanrijden, die ons in een klein kwartier naar het kantoor van autoverhuurder Alamo brengt. De autoverhuurbedrijven zitten allemaal naast elkaar langs een lange weg en hebben allemaal grote parkeerterreinen met auto's.
Maanden geleden hebben wij al een reservering gemaakt via de website USA-Reisen.de en hebben gekozen voor de optie Alamo-Gold, hetgeen een volledige verzekering betekent, inclusief meerdere bestuurders (die wel afzonderlijk genoemd moeten zijn op het huurcontract) en het terugleveren van de auto aan het einde van de huurperiode met een (nagenoeg) lege benzinetank.

Er zijn geen wachtenden, wij zijn meteen aan de beurt. De Alamomevrouw is vriendelijk, maar probeert ons wel een grotere auto aan te smeren, dan de door ons gehuurde klasse midsize SUV (IFAR). Volgens haar zou een auto uit deze categorie te weinig trekkracht hebben in de bergen en te veel benzine verbruiken. Ook zouden wij een verzekering voor pech-onderweg nodig hebben (roadside assistance). Ik wimpel het allemaal weg en teken de uitgeprinte huurovereenkomst. Er staan geen extra kosten op vermeld, hetgeen correct is.

Eenmaal buiten op het parkeerterrein lopen wij naar de beambte, die de auto's uitdeelt (de greeter). Hij bekijkt het huurcontract en het blijkt dat er maar 2 auto's staan uit de midsize SUV-groep, een Chevrolet en een Ford. Ik had stiekem gehoopt op een Dodge Journey, die wij vaker reden, maar die officieel tot een categorie hoger behoort. Ik vraag er naar, maar de greeter is onvermurwbaar en houdt voet bij stuk. Ik vraag hem wel naar een auto, waar wij ongestoord 3.500 tot 4.000 mijlen mee kunnen rijden zonder onderhoud. Volgens hem is de zilvergrijze Ford Escape SE EcoBoost 4WD dan de meest geschikte, want deze zou onlangs nog een beurt hebben gehad. Ik wijs hem nog op de onderhoudssticker op de zijkant van de voorportier, die iets anders aangeeft, namelijk dat de auto bijna aan onderhoud toe is. Volgens hem is men dat vergeten bij te werken, en na nogmaals aandringen van mij controleert hij iets op het dashboarddisplay en blijft hij bij zijn standpunt. Oké dan, ik moet er maar op vertrouwen!
Al onze bagage past achterin, dus dat is prettig. Wel is de achterbak meteen vol, dat in tegenstelling tot andere jaren met de grotere auto's, die veel meer ruimte hadden. Ook zie ik nergens "verborgen" opbergvakken in de vloer, waar wij bijvoorbeeld onze laptop en iPad in kunnen opbergen. Bij de Dodge Journey was dat voorgaande keren een uitkomst. Bij deze auto toch wel een gemis.
Wij besluiten om deze auto toch te nemen en niet terug naar binnen te gaan, om alsnog voor een grotere te gaan. De meerkosten zouden dan meer dan $ 500,= bedragen en daar voelen wij niets voor.
De auto ziet er netjes uit, ruikt fris, heeft precies 22.000 mijlen op de teller, er zijn een reserveband en gereedschap (krik) aan boord, en heeft het Californische kenteken 8CES416.

Even bestuderen wij wat knopjes op het stuur en dashboard en dan gaan wij op weg. Met behulp van onze trouwe Amerikaanse TomTom rijden wij al snel via de snelwegen door de voorsteden van Denver. De TomTom hebben wij zo ingesteld dat hij geen tolwegen opneemt in de route. Wij moeten er op letten om niet de E-470 te nemen (tolweg), maar de I-225 en later de I-25.
Het is natuurlijk wel weer even wennen, de voor mij vreemde auto en de brede meerbaanse wegen met veel verkeer, maar het gaat goed. De route loopt noord-zuid ten oosten van de Rocky Mountains, die wij aan de horizon zien liggen. Tijdens ons ritje loopt de buitentemperatuur op van 26 naar 30 graden Celsius.

Na ruim 3 kwartier komen wij aan bij het door ons gereserveerde Best Western-hotel in de plaats Castle Rock. Deze plaats ligt ongeveer halverwege de steden Denver en Colorado Springs, op circa 40 mijl vanaf het vliegveld. Deze plaats is genoemd naar de op een kasteel gelijkende rots, die bovenop een nabijgelegen berg ligt.

De receptionist is een vriendelijke man, maar wel wat overdreven in zijn doen en laten. Hij vertelt meteen van alles over zichzelf. Hij werkt hier nu 5 jaar, is een marineman, springt zo nu en dan in de houding en salueert. Als hij ons de kamersleutels heeft gegeven, geeft hij ons beide een hand en verwelkomt ons in het hotel. Daarbij knijpt hij blijkbaar iets te hard in Rina's hand en verontschuldigd zich met: "I'm sorry dear for the tough handshake, I have a strong hand, I'm a marineman".

Het hotel is prima en wij krijgen een nette, ruime kamer, die van alle gemakken is voorzien. Bij de marineman in de hotellobby mogen wij 2 flesjes drinkwater uit de koelkast halen. Op de kamer beginnen wij al wat van onze bagage te ordenen. Natuurlijk zijn wij moe van het reizen en om 20.45 uur USA-tijd (NL-tijd 04.45 uur) doen wij het licht uit en vallen prompt in een diepe slaap.

Het weer in Amerika: zonnig, 26 tot 30 graden Celsius
Vandaag gereden: 40 mijl
Hotel: Best Western Plus Castle Rock

Geschreven door Menrbijtjes