Begin van de avond parkeren we ongeveer naast de witte kalkterrassen van Pamukalle. Op dit veld staat enkel nog 1 andere daktent aan de andere kant van het grote terrein. We klauteren een klein bergje over en dan zien we dit bizarre fenomeen al liggen. Meja en ik lopen er overheen, heel bijzonder moment voor ons. Tot een paar jaar terug kon iedereen overal door de waterpoelen lopen, dit werd uiteindelijk een blubber boel en dit wordt nu herstelt. Dat schijnt ook de reden te zijn dat de meeste terrassen niet meer gevuld zijn met water.

13 april 2025
Om 05:45 schieten we omhoog van het geluid van lucht wat in de luchtballonnen geblazen wordt. Echt letterlijk naast onze bus, in een rij worden 3 luchtballonnen opgeblazen. Het veld staat helemaal vol. Dit is bizar en zo vet om mee te maken. Meja slaapt overal doorheen.
We pakken de zuiderlijke ingang naar Hierapolis en natuurlijk de witte terrassen van Pamukkale. Tijdens de wandeling zien we het veld waar wij vanochtend zijn wakker geworden. Er zijn hier maar een paar plekken waar je op het kalk mag lopen, en daar is het zo druk dat we die liever overslaan. Hierapolis is enorm, de oude straat met het wc gebouw en het grote amfitheater maken het meeste indruk.
S’ avonds eten we naast de papegaai en het pluizige konijn bij Tikir grillhouse.

14 april 2025
Vannacht stonden we tegenover de ingang van Pamukalle, vanaf deze plek de luchtballonnen bekijken ging er een stuk rustiger aan toe omdat er maar 1 opsteeg vanaf deze plek. Op 15 min rijden bezoeken we Karahayıt, een stuk minder bezochte terrassen en in hetzelfde dorpje nemen we gözleme op een kleurrijk terras.

Geschreven door Ljupriannes.reisverhalen