Ons laatste verslag alweer.
Vanaf Uzerche zijn we een aantal dagen zonder internet en WiFi geweest. Totaal van de buitenwereld afgesloten lijkt het wel. We schrijven maar niet dat de we 12 km de verkeerde kant opgereden zijn en en ze ook weer terug moesten rijden en . En In Brive le Gaillarde zaten we in zo’n oud hotelletje dat de vloeren kraakten, maar het badkamertje was brandnieuw. Alleen de douchecabine zo klein dat je de ellebogen stootte en niet kon bukken om je voeten te wassen. Dat moest zo voorzichtig anders duwde je de deuren eruit met je achterwerk. Ook de fietsen stallen was een onderneming. Die moesten in een kelder gestopt worden. Eerst door een woonkamer en daarna een trapje af. Het is altijd weer verbazendwekkend waar je ze kwijt kan. Na Brive konden we nog een tijdje de route volgen en daarna moesten we het zelf doen. Dat hebben geweten. Dat werd om de 3 km stoppen en weer controleren of we goed zaten. De alternatieve route bleek veel steil klimwerk in te houden. Zo erg dat we voor de eerste keer onze accu’s moesten bij laden om de eindbestemming Gourdon te bereiken. Wat waren we blij dat we daar waren. Maar daar moesten we de fietsen onderin een diepe kelder zetten. Dat was sjouwen. Maar als team ging dat weer perfect.
Bij vertrek in Gourdon was het mistig. Zo erg dat we onderweg 2x onze brillen moesten poetsen. Onze lichtjes op de helmen aangezet om zichtbaar te zijn. Was ook maar voor het idee, want gaf echt niet veel licht. De zon brak door en daarna werd het lekker. In de ochtend had ik nog een mail van de de chambre d’ hotes gekregen met de vraag hoe laat we aan zouden komen. In het Nederlands, dat verbaasde me, maar het kan natuurlijk dat de tekst in Google translate was gestopt en er een vertaling uitrolt.
Nog een tussenstop in Biron gemaakt en geluncht in een Auberge en dan zit je naast Nederlanders op het terras. Echt je komt ze overal tegen.
Bij aankomst werden we door Frederique in het Nederlands verwelkomt. Een fantastisch huis met een watermolen. Le Moulin Scalagrand in Mazières. Ik zou zeggen zoek het even op want het is echt heel uniek. Frederique is geheel zelf supporting. Ze heeft een groentetuin, kippen, varkentjes, kruidentuin en een stuk bos voor het hout. In de watermolen heeft ze een turbine gezet die het hele complex van stroom voorziet. Heel indrukwekkend. Na een zalig ontbijt met wafels, verse eitjes, vers fruit, brood en yoghurt zijn we op pad gegaan naar onze eindbestemming. Dat was nog 50km. Een klein stukje maar toch nog wat klimpartijen. Dit was de eerste dag dat we in shirt en korte broek konden rijden. Heerlijk zo’n 22 graden. We waren toch wel emotioneel na deze barre monstertocht, maar door de fantastische ontmoetingen die we hadden werd de zwaarte van de tocht snel vergeten. Het onthaal was warm geweldig om iedereen weer te zien. Nu nog ff zorgen dat de fietsen en wij weer thuis komen. Dat laten we nog wel weten.
Yvonne

Geschreven door YvonneFietst