Na alle formaliteiten naar het station in Newcastle en natuurlijk opletten om niet rechts te gaan rijden. Maar dit hadden we snel onder de knie. Oversteken is een lastiger.
Op het station stond de trein al klaar die ons naar Carlisle zou brengen en met een overstap naar Ravenglass. Dit pakte toch net even anders uit dan wij gedacht hadden. Allereerst reed het laatste treintje niet verder dan Whitehaven en gaat op zondag nooit naar Ravenglass.
Gestrand in Carlisle. Wat nu? 🤔Nog 100 km fietsen? 😅 🚴🚴‍♀️. Nee zeiden de mensen van het station, gewoon met de bus mee. Maar de bus werd een taxi waar geen fietsen in konden. Dan maar 2 uur wachten en alsnog om 17:10 met de trein naar Whitehaven. Het zou een latertje worden. Dan verder met de fiets. Even paniek omdat we dachten dat we het station niet uit konden komen omdat alle deuren waren dicht. We waren de laatste. Maar aan de zijkant bleek nog een poort open te staan pfffff. En op de fiets naar Ravenglass. Dit was nog 35 km. We kwamen om 21.45 aan en werden hartelijk verwelkomd.

De eerste echte fietsdag!
Begon bewolkt maar de lucht trok snel open. Langs dezelfde weg terug als we gisteren gekomen waren. Maar nu konden we rustig om ons heen kijken en genieten van alles waar we de vorige dag vergeten waren om naar te kijken. Prachtige vergezichten over de heuvels met schapen aan de ene kant en de zee aan de andere zijde. Fris windje uit zee dat wel, maar met een jas aan was het heerlijk. De eindbestemming was Maryport. De 60 km hebben we in een rustig tempo afgelegd. Mensen zijn vriendelijk en hulpvaardig. Maar vooral nieuwsgierig naar 2 vrouwen op de fiets. Vooral oudere heren komen we tegen. Bij de supermarkten kwamen we niet los van een oudere man die zijn levensverhaal aan het vertellen was. Hij kwam steeds terug.
Het Hadrians Cycle path laat hier en daar wel wat te wensen over. In het begin langs de kust was het zo smal dat we moesten lopen en sommige stukken waren weggeslagen door het hoge water. Langs de kerncentrale Sallafield was ook een ervaring. Dubbele, meters hoge hekken met grote rollen prikkeldraad gaf aan dat gasten hierlangs niet welkom waren. Maar het is wel een enorme grote centrale. Wel vreemd dat er een fietsroute omheen ging.
Sommige doorgangen en versperring zijn bizar. Hekken, poortjes en veeroosters snap ik nog maar er waren er 2 zo absurd smal en tapstoelopend dat we de fietsen schuin er doorheen moesten wurmen. Onze sturen waren te breed!!!!!
Nu eten in het durp en morgen weer verder. Maar eerst een ‘fulltime English breakfast’ volgens de dame van onze B&B.

Geschreven door YvonneFietst