De Pyreneeën. Hier wordt je vanaf dag 1, als je over de fietstocht begint mee om je oren geslagen, want dat is pas fietsen vindt iedereen. Oké spannend, maar je moet het toch zelf ondervinden. Onderweg krijg je nog tig adviezen en daar moet je het mee doen.

Dus vanochtend was het zover. Ik moest vroeg op, maar omdat ik oordoppen in had en totaal niks hoorde heeft Jopie je me na 20 minuten wakker gemaakt. Paniek want ik heb tijd nodig om tassen in de juiste volgorde in te pakken en mezelf in het fatsoen te timmeren, alle cremetjes moeten wel aangebracht worden en de fietsbroek moet lekker zitten en doen wat ie moet doen. Enfin ik heb het gehaald en om 7:30 zaten de dames en heren of de fiets. Eerst uitzoeken waarheen precies. Daar ging het mis! De heren vertrouwde waarschijnlijk de Mio niet en zijn omgedraaid. We hebben ze niet meer gezien en we vragen ons nog steeds af waar Gerrit en Philip gebleven zijn.

Lekker fris zo vroeg. Het eerste klimmetje pfff nu al. Ik heb heel veel zonder de ondersteuning gefietst en hoefde tussendoor niet meer op te laden, maar ik dat was vandaag anders. Steil, 6 tot 11% en lang, 26 km klimmen stond op het programma. Hard werken was het maar volgens iedereen heel goed te doen. Wat een geweldig voldaan gevoel! Eerst Lex gebeld en ff gehuild! Ik was boven!! Terwijl ik in Roncevalles op het terras aan de koffie zat en mijn accu aan het infuus lag, druppelde iedereen uit de hostel en alle Nederlanders en Belgen binnen, behalve Gerrit en Philip. We blijven ons afvragen waar ze zijn? Iedereen vond het pittig maar goed te doen. We hadden ook het geluk dat het zondag was en er vrijwel geen verkeer op de weg was. Geen vrachtverkeer en geen tientallen witte bestelwagentjes. Lekker rustig dus!

Onderweg naar boven was het schitterend. Veel bloeiende bloemen langs de kant van de weg en prachtige vergezichten maakten het plaatje compleet. Maar net als je denkt dat je alles gehad hebt en lekker naar beneden mag suizen, kom je er achter dat je het mis hebt. Even naar beneden en daarna weer heel steil omhoog en dat nog een paar keer achter elkaar. Wel vermoeiend als het warmer wordt, maar ontzettend leuk.

Door naar Pamplona langs de snelweg fietsen wat een anticlimax. Na wat omzwervingen zijn we in een buitenwijk in hotel zijn neergestreken. Het voelde als thuiskomen. Kaartje in het slot, rommel op het bureau, airco aan en de tv uit( die gaat automatisch aan) en tassen(geen koffer) uitpakken. Als vanouds!! Een biertje, een warme douche, een warme maaltijd en een heerlijk bed sluiten deze prachtige dag af.
De fietsen staan in de eetzaal van het hotel.

Geschreven door YvonneFietst