Het had heel wat voet in de aarde om in de parkeergarage van het hotel te komen om de fietsen op te halen. Een soort kruip door sluipdoor gangen stelsel. Daarna met de autolift naar de begane grond en de stad uit. Het was 09:15. Zondag en heel rustig in de stad.
Na korte tijd kon de jas al weer uit. Lekker weertje. Het is gortdroog overal en de klaprozen zijn ver uitgebloeid, maar genoeg andere kleuren in de berm. Het landschap is nog steeds mooi en in de ochtend is de lucht nog strak blauw.

Na een tijdje krijgen we een grindweg. De stenen vliegen onder je wielen uit en wat een stoffige bende. De wandelaars keken niet vrolijk. Toen we aan het eind van de weg rechtdoor wilde rijden hield een oud mannetje ons tegen en brabbelde in het rap Spaans iets waaruit ik begreep dat de fiets opgetild moest worden, ook omdat hij steeds Mariet haar fiets optilde. Wij zijn omgedraaid en een andere kant uit gereden! Nu bleek dat er aan het eind van het weggetje een spoorrail was waar je je fiets erover moest tillen. Dit stond niet in het boekje!!

In Hospital de Orbigo was de koffieshop en nadat we over de mooie Romeinse brug waren bleek er een middeleeuws festival aan de gang te zijn met muziek en kraampjes. Groot en klein liep schitterend verkleed in prachtige gewaden.

In Astorga kwamen we middenin een prosessie terecht. Sinds mijn kinderjaren had ik dat niet meer gezien. Muziekkorpsen en veel kleine meisjes in lange witte jurken met mandjes en bloemblaadjes. Dan ook nog een met bloemen versierde wagen met een monstrans in een glazen kastje en de nodige priesters en meer ‘belangrijke’ personen. Dat alles vlak voor mijn neus voor de kathedraal.

Daarna was het gedaan met de pret en kwamen de klimmetjes. Ik moet zeggen dat ze meevielen. Ik had ze heftiger verwacht. Behalve de laatste het was erg warm en we moesten nog 6km omhoog variërend tussen de 7 en 10%. Dat viel niet mee, maar uit eindelijk was daar Foncebadon.
In de eerste herberg was geen plaats, maar in de volgende stond een Nederlands meisje aan de balie. Ze had een paar Fransen doorgestuurd, maar voor ons Nederlanders was wel plek.
Matras op de grond van de yogaruimte met nog 3 anderen. Geweldig! Het is elke dag weer anders. Volgens mij is dit een macro-chaotisch-dynamische auberge.
Het avondeten kkwam uit eigen tuin, de yoghurt wordt zelf gemaakt van geitenmelk. De ezel, geiten, kippen, hanen, honden, katten en paarden lopen hier tamelijk vrij rond.

Met de gasten is het ook super gezellig. Weer een hoop nationaliteiten bij elkaar. Wat een ervaring is dit weer. Morgen nog 2 km klimmen naar Cruz de Ferro( zoek maak op hoe hoog) daar laat men een denkbeeldige last achter in de vorm van een steen die je de hele reis hebt mee gesjouwd. Ik heb een klein wit steentje bij me, waar ooit Guus mee rondliep. Ik vind het moeilijk om dat daar achter te laten, want het is nooit een last geweest. Ik ga er nog een nachtje over slapen!!

Welterusten! Iedereen pit al in de kamer! Het is 21:30 als ik dit schrijf.

Geschreven door YvonneFietst