Slecht geslapen! Niet omdat de medebewoners herrie maakten of zo, maar na 3 uurtjes pitten was het gedaan.
Het was pas 00:30.De veren in het matras waren voelbaar. Grrrr! Om 6 uur gingen de eerste wandelaars op pad.

Opstaan en elke dag hetzelfde ritueel van douchen en tassen inpakken. Daarna met 2 tassen naar beneden en jawel, ik vergeet dat kleine laatste rot treetje. Binnen no time lag ik languit met een hoop gegil op de stenen vloer. Iedereen wakker 😒. Ik kon even niet overeind. Mijn tenen voelde ik niet meer, die hadden onder de tree klem gezeten, dus snel mijn schoenen aan, voordat dat niet meer zou gaan. Niet meer kijken en de fiets op, dat was niet makkelijk.

Het was koud en het motregende. Geen lekkere dag om te fietsen. Eindelijk na 20km was er een koffietent open. Waar we ook konden ontbijten. De man holde naar de bakker om een vers brood te halen.
Ik kwam weer een beetje bij, maar mijn voeten deden ongelooflijk pijn. Jammer dat dat nu vlak voor het einde moest gebeuren. Ik kon moeilijk op- en afstappen, daarom heb ik geen foto’s gemaakt. Hoewel het landschap erg mooi was. Veel groen, bossen met eucaluptusbomen en mooie diepe dalen. Op een dalend gravel pad ging Jopie onderuit. Veel stof en schaafwonden. Gelijk maar lunchpauze gehouden en de schaafwonden verzorgd. Het ziet er weer goed uit. Eindelijk na 82 km veel klimmen en dalen waren we in Arzúa. Met nog een venijnig klimmetje op het eind van 10%. Je kan het maar gehad hebben.

In Arzúa was het zoeken naar onderdak, want de herbergen waren vol, omdat het zo dicht bij Santiago is. We zijn in een pension terecht gekomen op een kamer met 8 bedden en een badkamer voor ons zelf. Lopen deed ontzettend zeer. Op naar de laatste dag.

Geschreven door YvonneFietst