Bij het wakker worden was Guus het eerste waar ik aandacht. Zijn verjaardag en ik ben niet thuis. De tranen stonden hoog. Dit is het eerste jaar dat we deze dag niet met zijn drieën min of meer vieren. Een vreemd gevoel.
In gedachte ben ik mee naar de Efteling geweest.

Lex heeft de foto gemaakt! Hij was er natuurlijk ook.

In de kathedraal in Pamplona heb ik een kaarsje opgestoken en even tijd voor mezelf genomen. Daarna, net als thuis taart gegeten met Mariet en Jopie en alle ontzettend lieve berichtjes gelezen en zoveel mogelijk beantwoord. Dankjewel het doet zo goed te weten dat hij niet vergeten wordt.

Toen heel snel die drukke stad uit het was al 13:00 en 21gr.
En jawel, als je denk dat het gedaan is met klimmen en dalen dan kan je dat vergeten. Ze kwamen weer, hoppa 7% of het niks is. De euforie van gisteren was snel over. Het leek wel of het veel en veel zwaarder was dan gisteren de Pyreneeën over. Waarschijnlijk was het de hitte of we dachten er te makkelijk over. Geen idee, maar het was pittig.

Het landschap was totaal anders. Het was droog, heet, stoffig en benauwd. De korenvelden waren niet groen meer maar reeds geel bijna klaar om geoogst te worden.
De brem stond in volle bloei en rook heerlijk.

Na een lange rechte weg kwamen we even voor Estella aan.
Buiten in de tuin van een schitterend huis en dito tuin stond een grote geschilderde Jacobs schelp, dus dacht dat we daar wel konden slapen het was al 17:00. Na aanbellen kwam er een stokoude man met een verbaasd hoofd aan de deur en op mijn vraag of er plaats in de herberg was voor 3 vrouwen zei hij enigszins nors dat het zíjn huis was en dat de herberg in Estella was 3km verderop. Oeps aktie Yvonne! Er zat niks anders op dan lachend door te fietsen.

Nu zijn we in een herberg beland met heel veel wandelaars en 4 fietsers. Alle 16 stapelbedden zijn bezet. De schoenen en fietsen staan in een apart hok. Om 22:00 gaat het licht uit en om 7:00 loopt de wekker af. Tijd om te gaan eten.

Geschreven door YvonneFietst