Op onze wensenlijst stond de Going-to-the-Sun Road. Een weg van 80 kilometer lang dwars door het Amerikaanse Glacier National Park in Montana in de VS.

Met een temperatuur van tussen de 9 en 14 graden en vrij veel kans op een bui was het geen wandelweer en daarom besloten we deze route vandaag te rijden.

We zijn bijtijds opgestaan; vanaf Waterton Lake is het 75 km rijden naar het begin van de Road.
Na een ontbijt bij Zum’s Eatery snel op pad. Met een half uur waren we bij de grens met de Verenigde Staten. Rik had uitgezocht of je een ESTA (visum) nodig had, maar volgens internet kon je ter plekke een formulier invullen. Helaas, dat bleek niet meer zo te zijn. De douanier was erg streng en stuurde ons terug Canada in.

De ESTA kan je gelukkig online aanvragen (in 7 stappen willen ze alles van je weten) alleen duurt het even voordat de aanvraag verwerkt is. Na een uur op een parkeerplaats wachten, kregen we hem binnen.

Vervolgens weer het hele douanefeest door. Eerst allerlei vragen van een streng kijkende douanier beantwoordt, auto geparkeerd en binnen paspoort- en ESTA-controle en foto en vingerafdrukken laten nemen en toen mochten we de Verenigde Staten in.

De speed limit was maar 45 en ik had al vrij snel een camper aan mijn bumper kleven, zelfs toen ik 60 reed! Tot Rik ineens bedacht dat het 45 mijl per uur was en geen 45 km. Dat is omgerekend 72 km per uur. Oeps…sorry.

In Babb zijn we gestopt voor koffie. Het zag er aan de buitenkant niet uit, maar bleek binnen heel verrassend een echte Amerikaanse diner te zijn. Zo een die je in alle Amerikaanse series en films ziet. Een mok koffie besteld en samen een American-sized (dus mega grote) muffin gedeeld.

Doorgereden naar St Mary waar we het park binnen konden en een toegangspas voor het park kochten. We waren niet de enigen; het was enorm druk op de route! Daarom waren veel parkeerplaatsen bij speciale uitzichtpunten vol. Gelukkig was er op enkele andere punten wel plek om even te stoppen en te genieten van het mooie uitzicht. Onderweg hadden we ook een paar regenbuien en daarom zat echt leuk picknicken er vandaag niet in.

Het hoogste punt was de Logan Pas op 2026 meter. Bij het eindpunt bij Lake McDonald zijn we het park even uitgereden om te gaan tanken om vervolgens om te keren en dezelfde route terug te rijden.

Tijdens de terugreis regende het voor het overgrote deel. Alle hoge bergen waren niet zichtbaar. Wel voldoende parkeerplekken nu haha.

Teruggereden naar Waterton Lake. (nog een hert gespot in het dorp), waar we om 5 uur terug waren bij ons onderkomen.

Ik ben even lekker in bad gegaan en voor het eten hebben we, voordat het weer begon te regenen, een klein stukje langs het meer gelopen.
We waren blij verrast dat er plek was bij het restaurant waar gisteren een hele rij stond. En dat op zaterdagavond! Heerlijk gegeten. Zowel hier als gisteravond werd het eten wel heel snel geserveerd. Daar zijn zij dan trots op. Maar volgens onze maatstaven was het weer te snel. Tja, we zijn niet zo heel makkelijk beseffen we nu.

Vrij vroeg weer terug in onze kamer en terwijl het buiten regende en hard waaide (het lijkt wel herfst!) bekeken welke wandeling we morgen gaan doen en de vakantie een beetje geëvalueerd.

Canada is een heel fijn land. Mensen zijn hier authentiek en er heerst een hele gemoedelijke sfeer. Wat alleen wel opvalt (en eigenlijk ook wel tegenvalt) is dat het een heel groot land is met zoveel ruimte en dat het toch op heel veel plaatsen te druk is met toeristen. We hebben vandaag ondanks het slechte weer in file gereden en je kon op maar weinig plekken even spontaan stoppen; eerder deze vakantie was Lake Emmerald niet te bereiken, Lake Peyto was even snel een foto maken en dan plaats maken voor anderen. Marble Canyon en Paint Pots heb ik in de regen bezocht en dan hadden we een laatste parkeerplek. Als het droog was geweest, dan konden we niet eens parkeren… In Banff konden, was het parkeren voor mooie wandeltochten ook een probleem. In Golden liepen we in file. In Clearwater hadden we moeite met het vinden van een restaurant waar plek was om ‘s avonds wat te eten. En dan te bedenken dat wij aan het einde van het seizoen zitten en de echte drukte al voorbij is. Over 1,5 week is alles dicht.
Ik ben bang dat ook de Nationale Parken van Canada de grens hebben bereikt met wat ze aan toeristen aankunnen.

Morgen onze laatste dag. Ik hoop dat we een wandeling kunnen doen waar we niet in file lopen (en natuurlijk dat we nog een beer zien, maar eigenlijk hebben we dat wel een beetje opgegeven).

Geschreven door ReizenmetLaura