Na een goede lange nacht besloten we het typisch Japanse ontbijt (met vis en rijst) te laten voor wat het is en naar de DeliFrance te gaan.
Om half 10 stonden onze gidsen Lonneke, een Nederlandse dame, en Brecht, een Belgische student, in onze hotellobby. Zij lieten ons de hele dag allerlei bijzonderheden in Tokyo zien. Met 23 graden en zon was het heerlijk weer.

Eerst naar de wijk Yanaka, met een mooie begraafplaats met kersenbloesem, kleine winkeltjes en verrassende steegjes.

Daarna naar Ueno met een groot park met heel veel kersenbloesem, shrines en tempels. Ik heb geprobeerd een wens te doen bij een shrine, maar kreeg de choreografie niet onder de knie: reinigen, muntje, bellen, 2x buigen, 2x klappen, wensen, buigen.
Er was ook een processie met mooi aangeklede kinderen, monniken, zangers en muziek. En verder heel veel mensen. Toch voelt het niet druk. De Japanners proberen niemand te raken als ze lopen, dus geen geduw en dat is heel prettig. Als er wel per ongeluk een aanraking is dan wordt er uitgebreid verontschuldigd en gebogen. Bij een van de vele eettentjes aten we een hartige pannenkoek met omelet, groente en garnaaltjes.

Daarna door naar de buurt Asakusa. Even naar een uitzichtpunt. Toen we beneden waren, bleek mijn telefoon nog boven op het toilet te liggen. Gelukkig had een oude Japanse schoonmaker hem in bewaring. De kans dat je hem hier terug krijgt, is een stuk groter dan waar dan ook ter wereld. Maar ja, er lopen hier niet alleen Japanners.

Door een winkelstraatje naar de Sensoji tempel gelopen. Een voorspelling gekocht: je schudt een koker met stokjes. Daar komt er dan een uit met ‘jouw’ nummer. Dan zoek je het laatje met hetzelfde nummer (in Japanse tekens, dus heel lastig) en daar haal je dan een briefje met je voorspelling uit. Die van mij was ‘small fortune’. Ik heb hem daar aan een stang geknoopt en achter gelaten, want het was eigenlijk niet zo best: ik zou dingen kwijtraken (daar had ik geen voorspelling voor nodig), mensen zouden niet komen opdagen en als ik ziek zou worden, zou het heel lang duren voordat ik beter zou zijn. Hoezo ‘small fortune’?

In dat gebied liepen veel meisjes in hele mooie kimono’s gekleed. Niet omdat het geisha’s zijn, maar gewoon omdat ze het leuk vinden.
Een heerlijke Melon pan met room gegeten. Het heeft niets met meloen te maken, maar dankt zijn naam aan de ronde vorm.

Lonneke sleepte ons nog naar een game hall waar Rik en ik in een fotohokje moesten poseren voor hilarische foto’s waarbij je ogen groter worden gemaakt en je heel kawaii (schattig) wordt gephotoshopt. Alles is hier overigens ‘kawaii’: de hondjes, de reclame en het logo van de politie. Blijkbaar werkt het, want zelfs in zo’n grote stad als Tokyo is bijna geen criminaliteit. Wat dan wel weer zielig is, is dat kinderen hier in een winkeltje een spel kunnen doen waarbij ze met een klein schepje zoveel mogelijk goudvissen uit een bak moeten proberen te vangen. Deze worden dan wel weer teruggegooid, maar het lijkt mij niet heel erg diervriendelijk.

De volgende stop was Shibuya Crossing: het beroemde kruispunt waar de zebrapaden ook diagonaal lopen en iedereen dwars door elkaar gaat lopen als het stoplicht op groen staat. Hier staat ook een beeld van Hachi: het hondje dat altijd op zijn baas wachtte. Daar is een hele mooie film van.

Afscheid genomen van onze gidsen en terug naar het hotel. Ons hotel heeft een Japanse Pizzeria waar we schnitzel hebben gegeten. Een uitdaging op zich, maar was best te doen. Alleen de mayonaise smaakte naar vis.
Na het eten de metro genomen naar Nakmeguro canal. Langs dat kanaal staan allemaal kersenbomen die in de avond worden verlicht. Maar wij waren helaas een half uur te laat. Tja, dat stond nergens vermeld.
Met de metro nog een stuk richting Akihabara (the electric town) gereden, maar ook daar zouden we dan vrij laat arriveren en die gok wilden we toch niet wagen.
Het was ook wel mooi geweest. Vandaag een groot deel van Tokyo gezien: 14 km gelopen in 18.000 stappen.

Geschreven door ReizenmetLaura