Om 6:15 verzamelden we voor de tour naar Sossuvlei en Deadvlei. In een open jeep met een Spaans echtpaar en een gezin uit Berlijn (2 dochters) gingen we onder leiding van Werner dit beroemde gebied bezoeken. Sossuvlei ligt zo’n 60 km van de toegangspoort af en het was behoorlijk koud in de ochtend. Gelukkig hadden we truien/jassen aan en kregen we een deken voor over onze benen. De omgeving was prachtig!

Onderweg ontdekten we dat ons reisgezelschap nogal veeleisend was. De Spaanse man liet ons overal wachten voor die ene foto terwijl we niet te laat aan de wandeling over de rode duinen moesten beginnen. Het Duitse gezin liet ons voor vertrek al wachten. Bij Deadvlei vonden de dochters de wc te vies waardoor ze een andere wc gingen proberen die een eind terug stond.

We besloten democratisch dat we eerst zouden wandelen en daarna pas ontbijten. Het Spaanse echtpaar koos ervoor de ‘Big Daddy’ te beklimmen. De rest van de groep ging voor een iets lagere duin die ook aan Deadvlei lag.
Gids Werner gaf ons onderweg interessante informatie en tips over hoe we het beste konden klimmen. Het viel ons echt reuze mee. Ook al is het fijn duinzand, als je in de voetstappen van een ander stapt, is het prima te doen.
Vanaf de top vervolgens met grote stappen, al zand scheppend, weer naar beneden. Daar kwamen we uit in Deadvlei. Dat is een vallei die bekend staat om de dode zwarte bomen die 900-1000 jaar oud en toch nog erg fotogeniek zijn.
Na de nodige foto’s gingen we terug naar de parkeerplaats en konden we wachten op de Spanjaarden. We hoorden later dat de man graag een foto wilde maken van Deadvlei zonder mensen er op. Zucht…
Vervolgens waren de leuke picknick plekken bezet waardoor we helaas op de picknick bank op de parkeerplaats met bussen en 2x4 auto’s terecht kwamen tot groot ongenoegen van de Duitsers en Spanjaarden, die daar maar over bleven zeuren. Onze gids Werner had het zwaar en het geheel werd nog ‘dramatischer’ toen bleek dat ze vergeten waren brood in de picknickmand te stoppen. Rik en ik hebben Werner zoveel mogelijk geholpen en moesten vooral lachen om het gedrag van de rest van de groep. Wij hebben bij terugkomst in de lodge een gratis lunch gekregen. Helemaal prima.

Onze volgende stop was maar een uurtje rijden. Wel onverharde weg natuurlijk.
Bij het hoofdgebouw, de Namib Desert Lodge, konden we eerst nog even lekker zwemmen voordat we om kwart voor 5 met een grote 4x4 en 11 andere gasten naar onze onderkomens 5 km verder de duinen in werden gebracht: Dune Star Camp. Overdag kan daar niemand zijn omdat het wel 46 graden kan worden!
De andere gasten waren allemaal Duitsers, waarvan 1 stel (en ja alweer uit Berlijn en iedere keer te laat) apart reisde en de anderen tot 1 groep met gids behoorden.

Onze host en gids Elia gaf tijdens een korte wandeling wat uitleg over de omgeving. Na de sundowner kregen we een heerlijk diner en daarna deden Rik en ik nog mee aan een korte nachtwandeling (de rest wou niet) waarbij we op zoek gingen naar schorpioenen (niet gevonden) en uitleg kregen over de sterren.

Onze lodge stond aan de rand van een kloof en we konden het bed naar buiten op de veranda rollen: slapen onder de sterren!
Gelukkig is de temperatuur een aangename 18 geradenen hebben we een lekker dekbed.

Geschreven door ReizenmetLaura